♡Με οδηγό το φιλί♡

◇Κεφάλαιο 1ο◇

→°○Επιθυμία Διαφυγής○°←

"Μελίνα? Εισαι έτοιμη? Πρέπει να φύγουμε.."φώναξε μια γυναικεία φωνή.

"Μισό λεπτό!Κατεβαίνω!"απαντάς.

"Ναι αγάπη μου..κάνε γρήγορα όμως γιατι θα αργήσουμε..." είπε η γυναικεία φωνή.

Αγάπη της?! Από που και ως που αγάπη της?! Ούτε που με ξέρει καλα καλά! Σκέφτεσαι εσύ εκνευρισμένη.

"Μελίνα μου είναι 8 και 10.."φωνάζει ξανά όμως δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη φράση της γιατι έχεις ήδη κατέβει.

Χώρις να μιλήσεις περνάς από μπροστά της και κατευθύνεσαι προς το αυτοκίνητο όπου σε περιμένει ο "καινούργιος" σου πατέρας. Ανοίγεις την πίσω πόρτα και σωριάζεσαι στο πίσω κάθισμα.

"Καλημέρα Μελίνα"ειπε με ενα πλατύ χαμόγελο ο Μάρκος.

Ο Μάρκος είναι ο "καινούργιος" σου πατέρας.Είναι ένας λεπτοκαμομμενος άντρας, μέτριου αναστήματος,με γκρίζα κοντοκουρεμενα μαλλιά και γαμψη μύτη.Πρέπει να είναι γύρω στα 55 χρονών. Κάθε φορά που τον αντικρίζεις απορεις πως γίνεται μια τόσο όμορφη και νέα γυναίκα σαν την Εύα να αποφάσισε να περάσει την υπόλοιπη ζωή της με αυτόν τον άντρα. Θα μπορούσε να έχει οποίον θέλει. Απορεις τι του βρήκε. Ίσως ερωτεύτηκε τα μάτια του. Εδώ που τα λέμε έχει υπέροχα μάτια...Γαλανά σαν τα κύματα της θάλασσας..Το μόνο ωραίο που έχει.

Αντιθέτως η Εύα (η νέα σου μητέρα) έχει μάτια κανελιά σαν φουντούκια και μαλλιά μακριά και ξανθά σαν τις αχτιδες του ήλιου.Ειναι πολυ ομορφη.Σε σχέση με τον Μάρκο, η Εύα είναι πολύ νεότερη. Είναι μόλις 35 χρόνων. Και γιαυτό πολλές φορές αναρωτιέσαι πως δυο άνθρωποι τόσο αταιριαστοι και με τόσο μεγάλη διάφορα ηλικίας μπορούν να είναι μαζί.

"Φυσικά και δεν είναι από αγάπη " σκεφτεσαι. "Άλλωστε στις μέρες δεν υπάρχει αγάπη. Όλα γίνονται από συμφέρον . Και ο κόσμος είναι κακός. Δεν υπάρχει αγαπη σήμερα..."

Οι σκέψεις σου διακόπτονται όταν στο αυτοκίνητο μπαίνει η Εύα. Κάθεται στο μπροστινό καθισμα,στη θέση του συνοδηγου και δίνει ένα φιλί στο στόμα στον Μάρκο.

"Ιουυ! " σκεφτεσαι εσύ κάνοντας έναν αυθόρμητο μορφασμο.

Μετά η Εύα στρέφεται προς τα εσένα και σε κοιτάει με τα μεγάλα της μάτια σαν να περιμένει να πεις κάτι. Οτιδήποτε. Απλά να μιλησεις.

"Όχι!Δε θα σου κάνω τη χάρη! " σκεφτεσαι και στρεφεις το κεφάλι σου προς το παράθυρο αγνοοντας το ενοχλητικό της βλέμμα.

Τελικά η Εύα σπάει τη σιωπή: "λοιπόν Μελινακι μου? Πως αισθανεσαι που θα πας σε καινούργιο σχολείο? Δεν πιστεύω να έχεις άγχος... "

"Μελίνα με λένε. Και δεν είμαι σου. Και όχι δεν έχω άγχος. Δεν είναι η πρώτη φορά που αλλαζω λύκειο. " απαντάς φανερά ενοχλημενη.

"Εμμμ ..ναι. με συγχωρεις.. Μελίνα...Δε θέλω να αισθανεσαι άσχημα για ότι σου συνεβει...δε φταίς εσύ..." συνέχισε με ένα ύφος στοργής.

"Ποιος σου είπε ότι αισθανομαι άσχημα;! Τι ξέρεις εσύ για μένα ε? Που ξέρεις τι έχω περάσει? Και μην προσπαθείς να μου το παίξεις καλή μάνα! Γιατί δεν είσαι η μάνα μου! Ποτε δε θα γινεις!!!Μάνα είχα και πέθανε! Μόνο αυτή με αγαπούσε!!! " απαντησες εσύ ενώ δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια σου.

Με μια κίνηση και χωρίς να δώσεις την ευκαιρία στην Εύα να αντιδράσει ανοιγεις την πόρτα του αυτοκίνητου και πεταγεσαι έξω και αρχίζεις να τρεχεις μακριά τους. Θέλεις να εξαφανιστεις. Φτάνεις σε ένα απομονωμένο μέρος, πέφτεις στα γόνατα και αρχίζεις να κλαις.Είναι τόσα πράγματα που θέλεις να βγάλεις από μέσα σου..πράγματα που σε βασανιζουν....όλα αυτά που έζησες....