Hayatımı Yakmaya Bir Kala
Bölüm III
İşte başlamıştık, karanlıkta adımlar atmaya. Yani tarifi olmayan bir şeydi bu, uyuşturucu gibi hiç bilmediğiniz bir anda çıkıyordu karşınıza. Öyle bir şeydiki sizi virüs gibi ele geçiriyordu siz farkında bile farkına bile varmıyordunuz. Çok bekledim, hep beklerim, şimdi olsa gene beklerim. Peki ya siz hiç beklediniz mi? Mesaj atmasını, çevrimiçi olmasını, size cevap vermesini yada arayıp size, ne yapıyorsun demesini?
Bir sigara yakıyorum, ardından bir tane daha ve bir tane daha. Paket bitiyor, buruşturup bir kenara atıyorum, yenisini açıyorum ve bir tane daha. Hallerimin tarifi yoktu. Kafam hafif güzel, gramafondan çalan plaklarla kendimden geçiyordum. Mesaj atmasını bekliyordum. Telefon titrediği an masaya koşup telefona ulaşıyordum. İlk defa telefona şifre koymuştum. Paylaşılamazdı, kimse bilmemeli, asla haberleri olmamalıydı.
Her şeyi konuşuyorduk deliler gibi. Bana ailesinden bahsediyordu. Babası rakıyı çok sever, kendisini babasının kızı olarak ifade eder haliyle o da rakıyı çok severdi. Rakıyı bende severdim hatta ona olan sevgim rakı, o ise mezeydi. İkimiz birlikte muhteşemdik. Her şeyimiz aynıydı. Karakterlerimiz, burclarımız, düşünce tarzımız, siyasi görüşümüz ve hatta hayatımızın geri kalanını geçirmek istediğimiz şehirler bile aynıydı. Küçüktü benden, aramızda 2 yaş vardı. Bu benim hiç umursamadığım bir konuydu. Odaklanmam gerek başka sorunlar vardı. Onu etkilemek!
Artık her zaman ilk mesajı atan bendim. Her mesaj sonunda gülen surat koyuyordum. Hayran olduğum her özelliğine iltifatlar yağdırıyordum. Kısacası bir insanın götünü kaldırabilecek ne varsa yapıyordum. Tabi oda iltifatlarımdan hoşlanmıyor değil, teşekkür ederek karşılık veriyordu. Artık mesajların sonlarındaki gülen surat yerini kalplere, öpücüklere bırakıyordu. İşte yavaş yavaş onu etkilemeye başlarken kalbime tek bir cümlesi ile hançeri saplamıştı. Beynimden vurulmuştum o gelen tek bir mesajla;
+Ne alem adamsın kanka ya!
