The stranger

Chapter 1

"POV Zola"
Er komen mannen op me af, 4 om maar liefst te zijn. Ze hebben allemaal een pistool. Ik word doodsbang en ren zo hard als ik kan. Het gaat allemaal goed, totdat ik val. Ik vang mezelf op met mijn handen. Ze bloeden.. Mijn broek scheurt bij mijn knieën en ook mijn knieën bloeden. Ik word nog banger en van de schrik begin ik te huilen, tranen rollen mijn wangen en de mannen komen steeds dichterbij. Als ze nog maar een meter van me verwijderd zijn halen ze hun pistool omhoog en dan..

Ik schrik wakker, tranen rollen over mijn wangen. "Het was maar een droom.. nouja.. een nachtmerrie." Zeg ik zacht tegen mezelf. Sinds die man hier is geweest, heb ik nachtmerries. Elke nacht, al 2 maanden dus, veel ergere als deze. En dat is zeker geen pretje.

Mijn wekker geeft de tijd 03:04 aan. Ik zucht diep en sta op om een glas water te gaan halen in de badkamer. Ik probeer zo zacht mogelijk te doen, maar dat lukt niet helemaal, Ik gil als mijn kat komt aanlopen. En dan.. weer 2 handen bedekken mijn mond, Dezelfde handen. Ik dacht dat hij nooit meer terug zou komen.

"Ik heb je gered. Anders zou je nu 2 boze ouders tegen over je hebben staan. En je zou ze alles moeten uitleggen, ook wat er 2 maanden geleden is gebeurd, waarvan je je nachtmerries hebt." Zegt de man en hij zucht.

Zijn stem is weer vervormd, en ik kan er echt niet achter komen wie het zou kunnen zijn.

"Wie bent u?" Vraag ik zachtjes, als hij zijn handen wat losser om mijn mond heeft. Hij zucht nog een keer. "Het is beter als je dat niet weet.. en nogmaals, als ik wegloop, mag je niet achterom kijken. Begrepen?" Ik knik voorzichtig. Hij laat me langzaam los en hij loopt weg. Ik durf niet achterom te kijken, dus ik blijf nog 2 minuten staan zoals ik stond.

Als ik weer in bed lig, denk ik na. Over wie het zou kunnen zijn. Dezelfde vragen komt steeds weer op in mijn hoofd:

Wie was die man? Kende ik hem?
Was het een vriend? Was het een vreemdeling?

Met die vraag viel ik langzaam in slaap.

De volgende morgen word ik wakker door het geschreeuw tussen mijn vader en mijn broer, zoals gewoonlijk. Weet je wel, puberale jongens die gebruik maken van drank, roken, drugs, etc. Ik word er echt moe van. Nou moet ik bekennen dat ik het ook niet erg vind om af en toe een drankje achter over te slaan, Maar goed, dat is een ander verhaal.

Als ik ben aangekleed, een beetje mijn gezicht en mijn haar heb gefatsoeneerd, loop ik naar beneden. Inmiddels is mijn broer al boos weggelopen, en hij heeft de deur dichtgesmeten. Mijn vader zit op de bank, met zijn hoofd in zijn handen. Ik zucht en loop naar de keuken om vervolgens mijn ontbijt te maken. Ondertussen denk ik na.

Weet je, ik heb nooit geloofd in sprookjes, maar bijna in elk sprookje is er een prins die een prinses komt redden. En als ik steeds meer ga nadenken, elke keer als ik mezelf in de problemen breng, komt die man, waarvan ik nog steeds niet weet wie het nou is, me redden. Dus misschien bestaan sprookjes wel? Of misschien ben ik gewoon een doorgedraaid tienermeisje van 16; die graag wil dat sprookjes bestaan, met van die sprookjesachtige liefde, weet je wel? Dat zou ook nog kunnen. Het enige wat ik wel weet is dat als die man nog een keer komt, ik wel om ga kijken. Het enige probleem is dat ik mezelf dan eerst in de problemen moet brengen, en ik niet weet hoe. Misschien moet ik nog een zelfmoordpoging doen? Hoe erg het ook klinkt, ik weet dat hij me komt redden.

Maar goed, dat komt vanavond allemaal. Ik voel de zenuwen nu al door mijn lijf gieren, en door die zenuwen heb ik geen zin meer in mijn ontbijt. Ik zet het terug in de koelkast, iemand anders zal het vast wel opeten.

"Ga je vanmiddag mee, bij wat vrienden van mij chillen? Ze vroegen of je meekwam." Mijn broer, Tim, staat achter me. Ik had hem niet horen aankomen dus ik schrik een beetje. Ik denk na en antwoord vervolgens met een ja, isgoed. Hij knikt. "We gaan zwemmen, dus neem je bikini mee." Ik knik vervolgens ook.
Eigenlijk heb ik er helemaal geen zin in, maar als ik mee ga dan gaat de tijd sneller, en is het dus eerder avond.

Een tijdje later staan we voor het huis van zijn vriend; Jayden. Ik ben hier nog nooit eerder geweest, maar wat ik wel kan zeggen is dat het een heel mooi huis is, met een huge zwembad in de achtertuin. We lopen meteen door naar de achtertuin, en ik zie een grote tafel met allemaal drank staan. Ik zucht. Het is nog niet eens avond en ze gaan zich nu al dronken drinken, en waarschijnlijk moet ik ook meedoen, want ja, anders ben ik de sukkel van de avond weer. De meeste vrienden van Tim liggen al in t zwembad, en ze begroeten ons. Ik moet toegeven; ze zijn zeker niet lelijk. Ze roepen dat we er in moeten komen, en 1 seconde nadat ze dat gezegd hebben, trekt Tim zijn shirt uit en springt met een backflip het zwembad in. Ik daarentegen ga gewoon saai op een ligstoel zitten. Ik kijk toe hoe ze elkaar onderduwen en met een bal overgooien. Ze roepen de hele tijd dat ik er ook in moet komen, maar ik blijf lekker zitten in de zon.

Ik ben helemaal weggezakt in mijn eigen gedachten, tot ik ineens word opgetild door 2 sterke armen. Het is Vince. Ik gil hard als hij richting het zwembad loopt. Ik sla hem op zijn rug in de hoop dat hij me los laat. Dat doet hij ook, maar wel op de verkeerde plek; namelijk in het zwembad.

Hoe ga je vertellen aan iemand dat je niet kan zwemmen, als je al op de bodem van het zwembad ligt?

Tim deed niks.Hij was het waarschijnlijk vergeten, of hij heeft al iets teveel drank op.

Nu lig ik hier.

A/N
Wow, dit is het dan. Het 1e hoofdstuk lol, khoop dat jullie t een beetje leuk vinden, let me know!💘