The stranger

Chapter 7

"POV raadselachtige man"
Dit kan niet, dit moet stoppen.

Ik ben inmiddels verkleed en loop naar buiten. Als ik bij Zola haar voordeur ben, twijfel ik even. Ik verpest haar moment, maar.. dat moment had ze moeten hebben met mij.

Ik bel aan.

Verstijft van de schrik staat ze daar, bloedmooi maar oh zo verlegen, als ze de voordeur heeft open gedaan. "Hallo, Zola." Zeg ik grinnikend. "En wat doet u hier?" Zegt ze, een beetje geïrriteerd. Jayden komt achter haar staan. Hij knuffelt haar van achter. "Wie is dit?" Vraagt hij, een beetje verbaasd. "Het is zo grappig, ik ken jullie maar al te goed, en jullie weten niet eens wie ik ben." Lach ik. Nu kijkt Zola ook verbaasd. "Ja, jullie willen vast weten wie ik ben.. maar het probleem is, ik kan het jullie niet vertellen. Jullie moeten er zelf achter zien te komen." Zeg ik, raadselachtig. "Hoe dan?" Vragen Jayden en Zola in koor. "Daar moeten jullie ook zelf achter zien te komen." Nog voordat ze mijn masker af kunnen trekken, loop ik weg.

"POV Zola"
Ik draai me me om en knuffel Jayden. "Ik moet even wat doen.." Ik stap snel in mijn schoenen en ren achter de geheimzinnige man aan.

"Wacht! Wacht! Alstublieft, stop!"

De man draait zich om; "Wat is er?" Ik kijk hem aan, en ookal kan ik zijn ogen niet zien, het voelt alsof ik hem al langer ken. "Als ik niet mag weten wie u bent, mag ik dan wel weten waarom u mij de hele tijd red als ik wat stoms doe?.." vraag ik voorzichtig. Ik zie hem op zijn lip bijten.

"Ik hou van je, Zola."

Nadat hij dat heeft gezegd loopt hij meteen weg, Terwijl ik hier verstijfd op de weg sta. Hij houdt van me? Als in.. houden van?

Met die vraag in mijn hoofd loop ik terug naar huis. Ik loop langs iedereen heen, zonder wat te zeggen. Langs Vince, langs Tim, langs Jayden.. ik sluit mezelf op in de badkamer.

Die zin is nooit goed voor me geweest, papa en mama zeiden altijd dat ze van me hielden en me nooit zouden verlaten. En wat gebeurde er? Ik verloor ze. Misschien was het beter geweest als ik de gene was die het niet gered had. Dan hadden hun waarschijnlijk nog meer kinderen gehad, zodat ze mij konden vergeten. Misschien hoor ik ook wel niet eens op deze wereld te zijn. Zou ik het moeten veranderen? Zou ik het voor een 3e keer moeten proberen? Als ik het hier doe, met de deur op slot, kan niemand me redden.

Alle kastjes liggen overhoop. Ik heb geen een mesje kunnen vinden. Ik heb de spiegel kapot geslagen uit woede. Tranen rollen over mijn wangen heen. "IK HOOR HIER NIET TE ZIJN." Schreeuw ik, waardoor ik nog harder ga huilen. Er klopt iemand op de deur. "ZOLA? Is alles oké? Doe de deur open." Het is Vince zijn stem. "Alles is oké, laat me met rust." Snik ik. "Het is niet oké, doe die verdomde deur open!" Roept hij, iets bozer dan net. "Nee, ik zit in bad!" Lieg ik, waarna ik het bad laat vollopen. "Dat boeit me geen reet doe die deur open, voordat ik hem zelf open trap!" Schreeuwt hij. Ik trek snel mijn kleren uit en stap in bad, met een scheermesje. Het scheermesje haal ik met de mesjes over mijn armen heen. Het water wordt rood van het bloed, terwijl ik harder begin te huilen en gil van de pijn. "Zola, godsamme!" Vince trapt de deur open en ziet mij zitten, naakt, maar daar let hij niet op. Hij ziet het rode water en rent naar me toe. "WAT BEZIELDE JE?" Ik kan niks anders dan huilen. Daarom tilt Vince me snel uit bad en doet een handdoek om mijn lichaam heen. Jayden en Tim komen ook aangerend, Ze hebben verband, en daarmee wikkelen ze mijn armen in. Ik kijk ze dankbaar aan. "Sorry jongens.. ik ga slapen.." ik loop snel naar mijn kamer, zodat ik niks hoef uit te leggen. Ik ga in bed liggen, met alleen een handdoek om mijn lichaam heen, en val zo in slaap.

Als ik wakker word, merk ik dat de handdoek van mijn lichaam is afgegaan, en dat is niet het enige wat ik merk; ik merk namelijk ook dat Vince en Jayden in de deuropening staan. En daar beneden staat ook iets rechtop.. ik sla snel de handdoek om mijn lichaam heen. Ik rol met mijn ogen. "Kunnen jullie me voortaan wat privacy geven als ik naakt ben?" Zucht ik geïrriteerd. Beide worden ze rood en zeggen ze sorry. Ik knik. "Zo mag ik het horen." Ik grinnik naar ze.

Als ik even later beneden ben, zitten de jongens te gamen. "We hebben geen tijd voor je! Ga aan de kant, je staat er voor!" Roepen ze in koor. Ik trek een pruillip. "JONGE schiet mij niet dood ik zit bij je in het team man!" Roept Jayden, waarna hij mij op schoot trekt. Ik beland precies op zijn "privé-deeltje" en voel hem meteen naar boven komen. Ik begin te grinniken waarna hij mij mee trekt naar boven.

"Dus je houdt ervan om mij te pesten hè?" Zegt hij met een knipoog, als we op mijn kamer zijn. Ik knik. Ik kijkt met diep in mijn ogen aan en hij pakt mijn heupen vast. Hij geeft me een zuigzoen in mijn nek. Ik verlies de controle over mijn lichaam en gedachtes. Ik ga helemaal met hem mee. Hij duwt me op bed en zoent me teder, en toch vol passie. Ik verzet me niet, totdat hij mijn shirt uit wilt doen. Ik ga rechtop zitten;

"Jayden.. dit kunnen we niet maken.."