The stranger

Chapter 3

"POV Zola"
Witte muren, witte deuren, witte bedden. Mensen in witte kleren. Alles is wit. De mensen zijn redelijk rustig.

Ik open langzaam mijn ogen en voel een hand op mijn arm. Ik volg de arm met mijn ogen, naar het gezicht van de persoon. Blond haar tot over haar schouders, mooie, volle lippen, kleine bruine sproetjes op haar wangen en helder blauwe ogen.. Daar zit Luna. Mijn beste vriendin. Ik glimlach voorzichtig en ze kijkt blij terug. "Je bent eindelijk wakker.."

Ik weet dat ik nog zo vaak gevraagd ga worden waarom ik het heb gedaan.. en ik weet nu al dat ik het niet uit ga kunnen leggen.

Ze kijkt me verdrietig aan. "Waarom..?" Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Laat het alsjeblieft.. ik kan er niks over zeggen.." zeg ik zacht. "Misschien ooit, maar nu nog niet.." ze knikt wel, maar ze is het er volgens mij helemaal niet mee eens. Ik denk dat ze denkt dat ik haar niet vertrouw.. maar natuurlijk vertrouw ik haar wel. Het is alleen een beetje ingewikkeld. Een beetje.. uhum.

Een tijdje later wandelen ik en Tim door het park naast het ziekenhuis. "Waarom Zola!? Leg het me g**verdomme uit!" Roept Tim ineens, na een lange stilte. Ik zie dat zijn ogen waterig worden. "Oké Tim, ik ga het je uitleggen, maar als ik je het heb uitgelegd, mag je er met niemand, maar dan ook niémand over praten. Duidelijk?" Zachtjes bijt ik op mijn lip. "Duidelijk." Antwoord Tim. "Oké nou—.." Er komt een man aanrennen, hij verkoopt Tim een paar klappen en pakt mij van achteren vast. Hij houdt zijn handen voor mijn mond. Ik kijk stomverbaasd naar Tim. Ik was zo in shock dat ik niet heb kunnen zien wie het was. "Je zou het tegen niemand vertellen, Zola. En die actie van je, die zelfmoord actie .. waarom?" Zijn stem is weer vervormd. Ik kan niks zeggen, want hij heeft zijn handen strak voor mijn mond. Hij laat me los; "Niet omdraaien." Ik zucht. "Ga maar gewoon weg, ik weet niet wie je bent, dus ik wil ook niet tegen je praten." Hij grinnikt. "Dit vind ik dan weer jammer van je, maar ik zal je gehoorzamen, maar je mag niet achterom kijken." "Mm." Hij loopt weg, en dan is het moment; Ik kijk achterom. Ik scheld zacht in mezelf. Hij is al weg.. waarschijnlijk is hij snel weggedoken, omdat hij wist dat ik dit ging doen. Tim staat ondertussen alweer naast me en we besluiten terug te gaan naar het ziekenhuis.

"2 weken later"

"Zola Niehaus, u bent ontslagen uit het ziekenhuis."

De dokter staat in de deuropening van mijn ziekenhuiskamer. Ik zucht vol opluchting en een kleine glimlach ontstaat op mijn gezicht. "Dankuwel, dokter." De dokter glimlacht terug en wenst me succes thuis. Ik pak mijn spullen in en ga naar de receptie, waar mijn ouders op me staan te wachten. Ik geef ze meteen allebei een knuffel. Als ik zie dat mijn moeder snel een traantje wegpinkt uit haar ooghoek, voel ik me ineens heel erg schuldig. Wat bezielde me? Ik wou gewoon die man ontmoeten.. maar hij was er niet eens. Hij heeft me niet gered.. en ik? Ik heb zelfmoord proberen te plegen..

Toen we eindelijk thuis waren, en we naar binnen liepen, schrok ik me rot. Vince, Jayden en Tim stonden voor de voordeur. Ze omhelsde me een voor een en verwelkomde me terug thuis. "Thanks guys." Glimlachte ik.

A/N
Sorry guyzzz, echt n crappy hoofdstuk...
;( kben er ook echt niet trots op lol
Maar goed , volgende wordt hoop K beter 🤡