The stranger

Chapter 9

"POV Zola"
"Zola.. ik.."

Ik kijk hem vragend aan; "Wat is er?" Hij zucht een paar keer diep. "Ik—.." hij kan zijn zin niet afmaken, want we horen geschreeuw van boven.

"Laat het alsjeblieft niet waar zijn!" Horen we Tim huilen. Daarna horen we kastjes open en dicht gegooid worden. "Stop, Tim! Dit gaat je niks helpen! Dan heeft Zola helemaal niemand meer!" Ik schrik, en meteen ren ik naar boven.
"Tim.. Tim.. vertel me wat er aan de hand is.." ik gooi de deur van Tim zijn kamer open. Hij draait meteen om en heel zijn gezicht is nat van de tranen.

"Pap en mam zijn omgekomen in een auto-ongeluk.."

Ik verstijf. "Nee.. nee..nee.." ik begin als een gek te gillen en hard te huilen. Daarnaast begin ik ook nog te hyperventileren. Alles komt zo hard aan, dat alles voor mijn ogen zwart wordt.

"Zola.. Zola.. wakker worden." Hoor ik Vince rustgevend zeggen. Als ik mijn ogen open doe zie ik drie gezichten boven mijn hoofd hangen; Tim, Vince en Daisy. "Zeg alsjeblieft dat het een grap is." Snik ik zacht. "Nee.. dat is het niet.." Tim bijt op zijn lip. Vince tilt me op en brengt me naar mijn kamer, terwijl Daisy Tim kalmeert.

"Ik hou van ze.." ik begin weer harder te huilen.

"Ik weet het, Zola.. en ze houden ook nog steeds van jou, zelfs al zijn ze er niet meer om je beet te pakken en stevig te knuffelen. Ze zullen altijd naar jou en Tim blijven kijken, en op jullie passen."

Ik kijk Vince aan en glimlach naar hem. "Dankjewel Vince.. dat je er altijd voor me bent." Zeg ik zacht. "Dat doen vrienden voor elkaar, toch?" Glimlacht Vince. Mijn glimlach verdwijnt meteen. Vrienden? Ik wil geen vrienden met Vince zijn. Ik wil meer dan vrienden zijn met Vince. Ik wil elke morgen naast hem wakker worden, ik wil samen rondjes lopen door het park, ik wil oud met hem worden, maar in plaats van dat ik dat tegen hem zeg, bijt ik op mijn lip en knik. "Dat doen vrienden ja." Glimlach ik.

Een halfuur later sta ik onder de douche. Ik ben een beetje aan het meezingen met de muziek, als de deur opeens open gaat. "Fuck ik ben hem vergeten op slot te doen!" Roep ik, zodat degene die de badkamer binnen komt misschien nog snel omdraait, maar ik zie dat Vince me al aan staat te staren. "I-ik.." stamelt hij. Ik probeer mijn lichaam te bedekken met mijn handen. "Ik ga al.." zegt hij snel, terwijl hij zich omdraait. "Wacht Vince, wou je douchen?.." vraag ik zacht, waarop hij ja antwoord. "Kom erbij." Grinnik ik, terwijl ik nooit had gedacht dat ik dat ooit zou durven te zeggen. Vince wordt rood en knikt snel. Hij trekt zijn kleren uit en stapt bij mij onder de douche. Ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug, daarna sla ik mijn armen om hem heen, terwijl hij me een zoen op mijn mond geeft. Ik verzet me niet, waarna we zoenend onder de douche staan.

Ik sla een handdoek om me heen, Vince is al heel lang de douche uit, want hij moest naar een afspraak toe. Ik kijk in de spiegel en staar naar mezelf. "Ik heb officieel geen ouders meer." Mompel ik zacht. Het dringt nu pas echt tot me door, en omdat er toch niemand thuis is, sla ik de spiegel kapot. Niet omdat er niemand thuis is, of uit verveling, maar omdat ik mezelf echt een waardeloos kind vind. Ze waren op weg naar een afspraak, voor mij, om zaken te regelen zodat ik hier nog langer mocht wonen. Het is mijn schuld. Alweer moest ik degene zijn die net niet gered had. Ik kijk naar mijn handen en zie dat ze hevig aan het bloeden zijn.
De badkamer deur gaat open. Daar staat hij, een zwart masker over zijn gezicht, zwarte kleding en een zwarte pet. Ik staar hem aan. "Wat heb je gedaan Zola.." hij pakt mijn handen beet en begeleid me naar de keuken. Daar pakt hij verband, waarna hij mijn handen in het verband wikkelt. Ik kijk hem dankbaar aan. "Dankjewel.." hij knikt vriendelijk. "Geen dank Zola, ik ben er altijd voor je, en .. ik wens je veel sterkte met het verlies van je adoptie ouders.." en dan zie ik het. Ik zie een stukje haar. Precies hetzelfde haar als Vince. Ik schrik. "Vince?!"

Maar, dan gaat de deur open. En daar staat Vince.

De man rent snel weg.

Ik dacht eindelijk te weten wie de man was.

Maar ik heb te vroeg gejuicht.

Ik staar Vince vol ongeloof aan.

"Zola? Wat heb je gedaan.."

"Niks." Zeg ik wat botter dan de bedoeling was, en ik draai me om, om naar boven te lopen, tot ik twee armen om mijn lijf heen voel. Vince knuffelt me van achter. "Zola.. wees alsjeblieft voorzichtig voortaan. Je hebt al veel te veel te voortduren. Tim kan jou niet óók verliezen."

"Ik had de gene moeten zijn die het niet gered heeft."

A/n
Wat een drama sjeezzz, niet blij met dit hoofdstuk lol