Bu bir son veriş değil. Biliyorum yine birileri gelecek ve beni kurtaracak. Evet her seferinde yalnız değildim, beni kurtaracak birileri hep vardı. Umutsuzdum, bu kez olucak, bileklerimi kestiğimde küveti dolduran kanım suya karışacak ve kimse beni bulamadan öleceğim diyordum. Fakat her seferinde birileri beni ölüme ramak kala buluyordu. Bu kez umutsuzluğum ölüm yönündeydi. Eminim ki bu defa da yine birileri beni bulup 'Gece, ne yapıyorsun delirdin mi? Yeter artık!' diyerek hastaneye götüreceklerdi. Bu kez son şansımdı. Ölmek istiyorsam, cesaretimi kaybetmeden bu dünyadan gidebileceksem bu son şansımdı. Bu kez hastaneye götürseler bile iki dikişle oradan çıkarsam bu lanet hayata daha fazla devam edemem. Jileti elime aldım, akan gözyaşlarım koluma damladı. Çok acı çekmiştim ve şimdi bunu sonlandırıyordum. 4 tane dikişin yanında yeni bir tanesini görmek istemiyordum. Kolumu yukardan aşağı kesmeye başladım. Jilet mükemmel bir şekilde dikişlerimi ortadan yarıp geçerken canım artık yanmıyordu. Bu dünyadaki kadar yanamazdı canım. Akan kanım giderek hızlandı ve küvetteki su kıpkırmızı olduğunda gôzlerim kapanmıştı. Bu kez beni bulan olmadı. İntihar girişimlerimden bu yana beni evde yalnız bırakmıyorlardı fakat bu kez boş bir anlarına rast gelmişti. Sessiz ve yalnız bir ölüm olmuştu tam da istediğim gibi! Bedenim, yüzünde hüzünlü bir gülümsemeyle, kolları içinden baştan aşağı kesilmiş bir şekilde kan dolu bir küvette yatarken ölü bulundu...
