Burda aşk konulu yazılar yazıyorum diye beni aşık yada aşk acısı çeken birisi falan sanacaksınız. Oysa ki hiç öyle değilim. Aşk vardır belki, hatta var ama bana yok. Çünkü aşık olmak güzel bir şey fakat ben prensip olarak insanları sevmiyorum, yanıma yaklaşsınlar istemiyorum, arkadaşlarım yeter. Yeni kişilerle tanışmayı sevmiyorum. Yalnızlığı fazlaca seviyorum. Sanırım ilerdede yalnız yaşarım. Yani aşık falan değilim, insanlara değer verdiğimde karşılığını alamamak nasıl birşey biliyorum, güvendiğim kişilerin beni kullanmaya çalışmalarını biliyorum. Sevipte sevilmemeyi biliyorum, söz verip tutmadan gidenlere artık tahammüp etmek istemediğim için kimseye güvenmiyorum. Şuanda bile çok yakınım dediğim insanlar kendi menfaatleri için benim herşeyimi ortaya döküyolar. Bu durumdan çıkarttığım şeylere dayanarak, artık kimseye birşeyimi anlatmıyorum. Biliyor musunuz bazen içinizde tuttuğunuzda, yanınıza yaklaşmalarına izin vermediğinizde daha rahat ediyorsunuz. Arkanızdan iş çevirenlerde olmuyo, bencil dostlarda. İnsanlardan nefret ediyorum çünkü herkes kendisini düşünmesine rağmen, iyiymiş gibi yapıyorlar, 'her şeyi en güzel ben yaparım' havasına giriyorlar. İnsanlardan tiksiniyorum lütfen artık sevdiğim üç beş kişi dışında kimse iç dünyama girmeye çalışmasın. Orası yabancılar için fazlasıyla karmaşık ve tehlikeli..
