Yine sessiz, yalnız, kırgın bir gün
Ara sokaklardan birindeyim yine.
Elimde sigara, yüreğimde derin yaralar
Dumanı içime çekiyorum, geri vermek istemesemde verip derin bir nefes alıyorum.
Yorulmuşluk var üzerimde, yine seni düşünüyorum. Gözlerini, sesini, kokunu, dokunuşunu. Herşeyini unutmuşum. Hafızamdan yavaş yavaş siliniyor sanki özelliklerin. Yüzünde bulanıklaşacak zamanla biliyorum. Fakat sen zaten beni bırakıp gitmişken, seni aklımdada kaybetmek istemiyorum. Çok kırılıyorum ama yine de kızamıyorum sana. O benden daha güzel, o benden daha zayıf, o benden daha sempatik, daha havalı, sesi güzel, popüler. O herkes tarafından seviliyor. O iyi biri ve insanlara iyilik yapıp duruyor. Sen ona aşık olduğundan beri benim yanıma bile gelmiyorsun. En yakın arkadaşındım hani? Evet en yakın arkadaşıma aşıktım. Her anımızı hafızama kazıyordum fakat ona aşık olduğundan beri benden yavaşça uzaklaştın. Artık yanımdan geçerken selam bile vermiyorsun. Birlikte büyümedik mi biz seninle? Herşeyimizi birlikte yaptık. Onca yılın hatrı var diyip selam bari verseydin be.
En çok sen kırdın beni, en çok sen üzdün. Hepte sen düzelttin, sen aldın gönlümü. Bir bakışınla, bir gülüşünle, bir kelimenle. Bazen adımı söyleyişine bile tapasım geliyordu. Sen söylemeyince artık adım bile anlamsız.
Hadi git yine ona, yine onun kollarındasın zaten değil mi?
Bana ne zaman geleceksin acaba? Ne zaman fark edeceksin yalnızca senin için atan bu kalbimi?
Yüreğimin sesiyle, boş sokaklarda düşüncelerimde boğulmaya devam ediyorum.
Karlarda ardımda izlerimi bırakarak yürüyorum, silinene dek, kaybolana dek..
