Zawgyi
...............ေဝ့ရင္းနဲ႔လန္က်န္႔ ေတာင္ေပၚသြားၿပီး
ညေနအေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ေဝ့ရင္းကိုယ္လက္ေတြမအီမသာျဖစ္လာသည္။
နည္းနည္းပင္ပန္းတာေရာ၊ ေရေဆာ့တာၾကာတာေရာ ေပါင္းၿပီး
အဖ်ားဝင္ခ်င္ပံုရတယ္။ခဏဆိုၿပီး မိုးခ်ဳပ္ခါနီးမွျပန္လာလို႔ က်န္းခ်န္ကမၾကည္ဘူး၊
မ်က္ခြက္အပုပ္လိုက္နဲ႔။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဒီဘက္ကုတင္မွာေစာင္ျခံဳလွဲေနရင္း
စာၾကည့္စားပြဲမွာ စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာနဲ႔ထိုင္ေနတဲ့က်န္းခ်န္ကို
အသာခိုးၾကည့္ေနတယ္။ခဏေနေတာ့ ေစာင္ေလးျခံဳၿပီး က်န္းခ်န္နား
မသိမသာကပ္သြားကာ ပခံုးကိုနဖူးနဲ႔ခပ္ဖြဖြတိုက္လိုက္သည္။'က်န္းခ်န္...'
မ်က္လံုးေလးေပကလပ္၊ေပကလပ္လုပ္ၿပီး
နဖူးနဲ႔ပခံုးကိုတိုက္ၿပီးခြၽဲေတာ့ က်န္းခ်န္ကမ်က္ေစာင္းႀကီး
တဝင့္ဝင့္နဲ႔ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ေမးတယ္။'ဘာလဲ'
ေဝ့ရင္း အသံကို မိုင္ကုန္ႏူးညံ့ၿပီးခြၽဲလိုက္သည္။
'က်န္းခ်န္...ငါဖ်ားခ်င္ေနတယ္ထင္တယ္'
က်န္းခ်န္သနားသြားပံုရသည္။
'မေအေဘး...အေသေလးေမြးလာရမွာ
လင္နဲ႔တစ္ေနကုန္ပတ္ေပ်ာ္ေနတုန္းက မဖ်ားဘူး
ျပန္လာလို႔ ငါ့အခန္းထဲေရာက္မွ ဖ်ား၊
ေသပါ့လား'အရင္ဘဝဆိုတာတကယ္႐ွိခဲ့ရင္ က်န္းခ်န္က
ပေထြးမ်ားေတာ္ခဲ့သလားေတာင္ ေဝ့ရင္းေတြးမိသြားတယ္။'က်န္းခ်န္ရယ္...ငါတကယ္ ေနလို႔မေကာင္းလို႔ပါကြာ'
ေဝ့ရင္း ေျပာရင္းဆိုရင္း က်န္းခ်န္နားတိုးဖက္ၿပီး ခြၽဲေနလိုက္သည္။
'အဲ့ေတာ့ ငါဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ
ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား...''ဟင့္အင္း...'
ေဝ့ရင္း ေခါင္းေလးခါျပေတာ့ က်န္းခ်န္စာၾကည့္စားပြဲကထၿပီး
ေဆးေသတၱာထဲမွ အဖ်ားေပ်ာက္ေဆးတစ္လံုးနဲ႔
ေရတစ္ခြက္ယူလာေပးသည္။
YOU ARE READING
လက္ေဆာင္ (S-2) [လက်ဆောင် (S-2)] Completed
Fanfictionလက္ေဆာင္ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္းၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးပါပဲ။ လက်ဆောင်ရဲ့ထုံးစံအတိုင်းငြိမ့်ငြိမ့်လေးပါပဲ။