Babamı özlüyordum. Eğer o şimdi burada olsaydı kollarına atlayıp omzuna dökerdim göz yaşlarımı, üstüne oturduğum taş böylelikle göz yaşlarımla ıslanmazdı. Üç sene önce ayrıldı bu dünyadan ve bizden. Annemle acımız hala ilk günkü gibi hissettiriyordu kendini ama artık sürekli ağlamıyorduk. Her yağmur yağdığında göz yaşlarımı tutamazdım, tıpkı babamın bizi yağmurlu günde bıraktığını öğrendiğim andaki geç kalışım gibi. Hoş erken öğrensem bile engel olamazdım, tanrı canımızın daha da yanmasını istiyordu galiba. Sorun değildi. Babamın ölümünden sonra annemle daha fazla orada kalamazdık, her ne kadar büyük bir evimiz olsa da orda babamla anılarım vardı ve ben onlarla yaşarsam ağlamamam imkansızlaşırdı, hoş yeni küçük evimize taşınalı 2.5 yıl olmuş olsa da bu evde, bu okulda da güzel anım olmayacak gibi duruyor. Babamın bizden ayrılmasının sebebi araba kazasıymış, annem öyle dedi çünkü ben o sırada teyzemlerin yanındaydım ve öğrenir öğrenmez pijamalarımla sokakta koşturduğumu hatırlıyorum. Babamı son gördüğümde de iyi değildi zaten ama aramızdan üzgün olarak ayrılması ekstra canımı yakıyordu. Belki son zamanlarında daha çok yanında olsaydım ve onu mutlu etmeyi başarsaydım en azından üzgün ölmezdi. Ama kader babamı bizden sonra en sevdiği şey olan yaşamayı aldı elinden. Cidden babamı çok özlüyorum. Onun güvenli kollarına ihtiyacım var. Ona aşık olduğum çocuğu anlatmaya ihtiyacım var. Ona benim yüzümden canı yanan arkadaşımı anlatmaya ihtiyacım var. Ama babam yok. Umarım beni hissediyordur.
Yarın Eun ile konuşup özür dileyecektim. Bilmeyerek sebep olduğum şeyler yüzünden. Aşklarına engel olmuştum. Tanrım neden bu kadar bencil bir insanım ki. Neden fark edemedim arkadaşımın duygularını?
🌙
The Rose- Sorry
