De Stille Strijd (Flikken Maastricht)

De spierbundel

11 weken in Brazilië

Het geluid van de zee is vaak het eerste dat Eva's ochtends hoort, zo ook vandaag. Het woelen van de man naast haar maakt dat ze haar ogen voorzichtig opent. Ze knippert meerdere keren door de zonnestralen die haar ogen verblinden. Het maakt dat ze haar arm ophoudt, zodat de zonnestralen worden tegengehouden door haar onderarm. Inmiddels is ze rechtop in bed gaan zitten, met haar rug tegen het hoofdbord. Nu pas krijgt ze de kans om fatsoenlijk de ruimte te bekijken. Er is niks veranderd met gisteravond toen ze gingen slapen. Haar slippers staan naast haar bed en haar zomerse kledij ligt netjes opgevouwen op haar stoel, die niet ver van haar bed staat. De slaapkamer staat in verbinding met de badkamer. In de badkamer bevindt zich een regendouche voor twee personen en een jacuzzi. Het blad van de wastafel is van marmer en de wc trekt zelfstandig de uitwerpselen door. Eva draait haar hoofd naar rechts en bekijkt de man naast naar, die nog lijkt te slapen. Hij draait zich nogmaals om, met zijn rug naar Eva toe. Ze slaat ze de dekens van zich af en stapt stil het bed uit. Haar maag begint zacht te knorren en ze stapt in haar slippers. Ze wil de man niet wakker maken omdat ze weet hoe chagrijnig hij ervan kan worden. Met één hand houdt ze de deur tegen en met haar andere hand beweegt ze de deurklink voorzichtig naar beneden om zo min mogelijk geluid te veroorzaken. Wanneer ze de deur geopend heeft kijkt ze een keer opzij. Even is ze verbaasd wanneer het bed opeens leeg blijkt te zijn.

'Goedemorgen...', klinkt het naast haar. Abrupt laat Eva de deurklink los. Haar gezicht heeft een veraste houding aangenomen. De man drukt een kus op haar wang en strijkt met zijn grote handen door haar lange, bruine haren. De man laat zijn hand liggen in haar nek. Even snuift hij haar geur op. Een vleug van zonnebrandcrème en shampoo vult zijn neusgaten. Kokosolie. Zijn lievelingsgeur. Ze ziet hem glimlachen en haar gezicht betrekt. 'S-sorry, als ik je wakker gemaakt heb. Ik kreeg honger.' Zegt ze zacht. Ze krijgt de indruk dat hij het niet erg lijkt te vinden dat hij zo, relatief gezien, vroeg wakker is. 'Waarom heeft u-' Ze onderbreekt hem direct. 'Je. Tutoyeer, alsjeblieft.' Een voorzichtige glimlach vormt zich op haar mond. 'Excuseer. Waarom heb je me niet wakker gemaakt?' Ze haalt haar schouders op en kijkt hem aan. 'Kom,' zegt hij wanneer hij haar hand vastpakt, 'ik heb ook trek.'

Ruim een half uur later zitten de twee met een ontbijtje in de zon. Het uitzicht betreft de oceaan. De grote tuin wordt niet omheind door een muur of schutting, maar door een ravijn. Er is geen ontkomen aan. Toch beleeft de vrouw hier elke ochtend een geluksmomentje. Dit uitzicht is adembenemend. Elke dag probeert ze dit mooie, positieve deel van haar leven in zich op te nemen. Het water is azuurblauw en er staat een windje. Niet te fris, maar precies goed. Vandaag kiest ze voor een zacht broodje met een plak kaas, een kop verse muntthee en een banaan met wat yoghurt. De man naast haar heeft gekozen voor een spiegelei met wat geroosterd brood. De man naast haar pakt het zeezout en strooit het over zijn ei. Deze man kookt nooit zelf, daar heeft hij iemand voor laten komen. Vroeger wel, elke avond en met veel plezier. Nu hij het iemand voor hen kon laten doen deed hij het nooit meer. Op deze manier kon hij de gehele dag bij Eva zijn. Tijdens het ontbijt wordt er nauwelijks gesproken. De man waardeert de stilte. Ook Eva hecht er waarde aan om tijdens het ontbijt een moment voor zichzelf te nemen en zich mentaal voor te bereiden voor de rest van de dag.

Wanneer beide borden leeg zijn en de tafel afgeruimd wordt door ingehuurd personeel, kijkt de vrouw op wanneer ze de aanwezigheid van een grote, gespierde man opmerkt. Haar semi-ontspannen houding maakt plaats voor pure paniek. Het figuur, de spierbundel, zo noemt ze hem, verplaatst zich naar de tuin. Hoe lang was hij hier in godsnaam al? Haar volledige focus ligt op de, wat haar betreft, onuitgenodigde gast. De man naast haar staat op en schudt de hand van de spierbundel. 'Mag ik me alvast gaan omkleden?', vraagt ze zo kalm mogelijk. Een lichte trilling in haar stem is hoorbaar. De man kijkt haar vragend aan. Hij wacht op één specifiek woord. 'Lieverd,' zegt ze er snel achteraan. De man knikt ter bevestiging met een glimlach van oor tot oor. Ze buigt zich naar hem toe en kust hem snel en gevoelloos. Ondertussen heeft ze haar ogen geen seconde van de spierbundel afgehouden. 'Tot zo,' zegt ze, zonder hem aan te kijken. 'Tot zo, Ada.'