De Stille Strijd (Flikken Maastricht)

Braziel

Eva 4 weken in Brazilië

Het eerste geluid dat Wolfs in zich opneemt is het tikken van de regen tegen zijn raam. Hij slaakt een flinke zucht en draait zich nog een keer om, in de hoop weer in slaap te vallen. Zijn poging is echter tevergeefs, want wanneer hij hard gebonk op de voordeur hoort, is hij klaarwakker. Eva?!  Hij schiet overeind en holt in zijn boxershort naar beneden. Met een snok rukt hij de voordeur open en zijn gezicht komt tot bedaren wanneer hij ziet dat het zijn collega - inmiddels ex-collega - Marion is. 'Goedemiddag!' zegt ze, naar zijn mening iets té opgewekt. Hij draait zich van haar weg en loopt richting de keuken. 'Middag?' Bromt hij. Marion stapt binnen en sluit de voordeur. 'Ja, middag. Het is half één.' Haar stem klinkt nu iets minder opgewekt. Waarschijnlijk omdat dit al de zoveelste keer is dat zij hem uit bed heeft gehaald en ze hiervan baalt. Met de stapel post die zich op de deurmat heeft verzameld, komt ze zijn woonkamer binnen. Ze legt het stapeltje enveloppen op tafel bij de rest van de enveloppen die ze de afgelopen tijd op tafel heeft gelegd. Ze slaakt een zucht wanneer ze talloze lege flessen bier ziet liggen. 'Koffie?' Roept Wolfs, vanuit de keuken. 'Ja, doe maar! En je bel is stuk, trouwens.' Ze pakt het bierkrat en begint het te vullen met de lege flesjes. 'Oh, ja, dat wilde ik nog opruimen vandaag.' Hij knikt naar alle rommel die zich heeft verzameld in de woonkamer. Hij zet de twee kopjes op tafel. Zijn voormalig collega knikt, maar is niet overtuigd. Ze neemt plaats wanneer ze het eerste krat heeft gevuld. 'Ik reed net langs de Ponti...' Begint Marion. Wolfs moet zijn best doen om zich niet te verslikken. 'De nieuwe eigenaren gaan het helemaal renoveren. Het blijft wel een pension, maar-' Haar woorden komen inmiddels niet meer bij hem binnen. Sinds hij en Eva gescheiden zijn door Jens Bols, is hij amper in dat huis geweest. Het doet hem te veel pijn. Er zijn te veel herinneringen. Hij heeft het verkocht voor een goed bod. Hij woont nu op een paar straten van Marion vandaan. Ze heeft hem zelfs geholpen om een huurhuis te vinden. Eigenlijk had hij dit ooit met Eva willen doen: samen een plekje vinden. Toch heeft hij altijd geweten dat Eva het nooit uit zichzelf had willen verkopen. Hij heeft nu gewoon het puf niet om het pension in zijn eentje te runnen. Na zijn ontslag zag geen andere uitweg dan het te verkopen. Marion en Romeo hebben hem geholpen met de verhuizing. Nou ja, geholpen... Zij hebben het meeste werk verricht. Dat weet hij ook.

'Wolfs!' Hij schrikt op en kijkt de rossige vrouw aan. Hij mompelt wat. 'Dit gaat toch niet zo... Kijk nou! Je laat je post slingeren, je bel is stuk... Je hebt niet eens een stukje vloai bij de koffie. Je bent niet gelukkig.' Wolfs rolt met zijn ogen. Goh. Hoe zou het komen? 'Ik ga je helpen,' gaat ze daarna verder. 'Ik heb het er met Romeo over gehad. We kunnen er proberen achter te komen waar Bols met Eva naar toe is vertrokken.' Hij kijkt haar ongeloofwaardig aan. 'Maar Marion-' 'Ik weet het. Ik ben bereid mijn baan voor je op het spel te zetten, maar dan moet je me beloven dat je je kleren gaat aandoen, je zooi opruimt en Eva terug gaat zoeken. Desnoods neem je iemand mee.'

Wolfs voegt woord bij zijn daad zodra Marion zijn huis verlaten heeft. Hij neemt een douche, scheert het overtollig lichaamshaar op zijn gezicht weg en begint aan een schoonmaak van zijn woonkamer en de rest van het huis. Niet veel later wordt hij gebeld. Het is Marion. 'Wolfs, ik heb de beelden van Schiphol op kunnen vragen. Bols is met Eva vertrokken richting Brazilië.' Zijn adem stokt. Eva... Zijn Eva. Ruim 8500 kilometer van hem verwijderd. 'Wolfs, ben je er nog?' Vraagt de vrouw aan de andere kant van de lijn. 'Weet je ook waar in Brazilië? Het is daar namelijk nogal groot.' Marion kan een lach niet onderdrukken. 'Eh, ja, je hebt gelijk. Hij is via Tenerife naar Natal International AirPort gevlogen.' Hij knikt en schrijft de gekregen informatie op. 'Vanaf daar ontbreekt ieder spoor. Ik ben bang dat ik nu niks meer voor je kan doen.' Hij knikt en is al heel blij met de heldendaad van Marion en Romeo. 'Marion, je bent er één uit duizenden. Ontzettend bedankt!' Hij hangt op en begint onmiddellijk met het verzamelen van informatie over Brazilië en de stad Natal.

Na weken lang onderzoek te doen over Brazilië en zijn gebruiken, borrelde het steeds meer en meer in hem om te vertrekken. Het liefst was hij meteen vertrokken toen hij de naam van de stad kreeg, maar hij besloot dit zorgvuldig aan te pakken. Hij had Chris de Vlier, een oude vriend, ingelicht over zijn plannen. Chris had Wolfs voor gek verklaard en het plan uit zijn hoofd proberen te praten. 'Je gaat haar daar niet vinden, man. Het is zo'n groot en corrupt land...' Wolfs had hem gelijk gegeven, maar Chris gaf zelf toe dat hij weet wat Eva voor Wolfs betekent. 'Ga mee.' Had Wolfs hem bijna gesmeekt. 'Twee zien meer dan één.' Chris kwam tot de conclusie dat hij Wolfs nooit om zou kunnen praten. Hij slaakte een zucht en knikte dan. 'Goed. Ik ga mee. Kennissen van mij wonen in de buurt van Natal. Ik kan vragen of ze ons kunnen helpen. Misschien hebben ze zelfs wel werk voor ons.' Dat klonk als een uitstekend plan.

De dag van vertrek. Koffers ingepakt, de visums waren aangevraagd en geaccepteerd, het huis werd onderverhuurd aan een jong stel en hij zou binnen een dag in Brazilië staan. Hij kon niet wachten om Eva in zijn armen te nemen en haar te vertellen wat hij voor haar voelt. Hij zou haar zeggen dat zijn leven zonder haar niks waard is en dat hij haar nooit meer alleen laat. Hij fantaseerde hij over zijn wederontmoeting met Bols. Meerdere malen was Wolfs de confrontatie aangegaan met de persoon in kwestie, helaas wel onder de douche. De woorden van zijn monoloog galmden door de badkamer. Hij is voorbereid en weet precies wat hij hem gaat zeggen zodra ze oog in oog staan. Hij achtte de kans echter aanwezig dat hij alles zou vergeten op het moment zelf en zou zeggen wat in hem opkwam. Misschien zou hij zelfs wel helemaal niets zeggen, en in plaats van verbale communicatie de non-verbale communicatie inzetten door middel van een fysiek gevecht. Voor nu luchtte het op als hij zijn gevoel uitsprak, in plaats van er alleen maar over na te denken. Hij verschrikt wanneer de deurbel klinkt. Dat zal Chris zijn. Hij kijkt verrast op wanneer zijn twee oud-collega's voor de deur staan. 'Hier.' Zegt Marion, en drukt een aantal tijdschriften over Brazilië in zijn handen. 'Wij dachten dat die wel van pas zou komen.' Zegt Romeo met een knipoog. 'Veel succes met het vinden van Eva. Houd ons op de hoogte over de stand van zaken, alsjeblieft.' Hij knikt en kijkt de twee met een dankbare blik aan. Hij stapt naar voren en slaat zijn armen om de nek van de vrouw heen. 'Bedankt, jongens. Echt waar.' Hij zet weer een stap naar achteren en schudt de hand van Romeo. 'Wij gaan verder met onze dienst. Goede vlucht.' Hij zwaait de twee uit en wanneer ze uit het zicht zijn verdwenen, sluit hij de deur. Niet veel later staat Chris bij hem op de stoep. 'Klaar om te gaan?' vraagt hij, wanneer hij de zwarte Mercedes aan ziet rijden. Wolfs knikt. Hij is zenuwachtig en zit vol adrenaline. Al heeft hij zijn plan zo goed uitgewerkt, hij is zich er van bewust dat het lang kan duren voordat Eva eenmaal in het vizier heeft. Beide heren stappen in de taxi. Chris instrueert de chauffeur en nog geen kwartier later rijden ze de snelweg op.

Tijdens de lange rit nemen de gedachten van Wolfs de vrije loop. Hij denkt aan haar lach, aan haar stem, de kleur van haar ogen...

Hij schrikt op. Een por in zijn zij. Eva?! 'Wolfs, we zijn er.' Zijn vriend kijkt hem vragend aan. 'Kom je nog of ga ik alleen?' Het duurt even voordat hij zich beseft waar hij is. Er is veel ruis op de achtergrond van mensen, auto's en andere geluiden die hij niet zo snel kan thuisbrengen. Schiphol. Hij stapt de auto ietwat onhandig uit en neemt zijn koffer aan van de taxichauffeur. Hij doet zijn rugzak om en kijkt naar Chris. 'Ik heb al betaald.' Wolfs knikt en samen lopen ze naar binnen.
De stoel naast het raampje heeft Wolfs uitgekozen voor de urenlange trip. Hij strekt zijn benen en is blij met de extra beenruimte die hij erbij boekte. Hij vindt het fijn om naar buiten te kunnen kijken. Chris neemt plaats naast hem en hij slaakt een diepe zucht. Chris heeft hem net verteld dat vliegen niet de aller grootste hobby is van hem en dat hij er flink tegenop ziet. Wolfs had hem gerust gesteld en gezegd dat het allemaal wel mee zou vallen. Toch was hij blij dat zijn vriend mee wilde gaan. Zonder hem bleef haar maar malen in zijn gedachten. Wolfs voelt de schok in zijn maag wanneer het toestel zich losmaakt van de grond. Hij sluit zijn ogen. Al snel brengen zijn gedachten hem weer naar de belangrijkste persoon in zijn leven. Eva. Hij denkt aan haar kledingstijl die met de jaren steeds minder kleur bedroeg. Haar garderobe bestond alleen nog maar uit spijkerbroeken, dan wel zwarte broeken, en donkerkleurige shirts, hemdjes en leren jasjes. Nu is Eva met hem. Met Bols, of hoe hij zich dan ook had genoemd. Wolfs weet alleen met zekerheid dat de nieuwe identiteit van Eva Ada von Vengen is en dat ze geland zijn in Natal. Verder mist hij ieder spoor. Zijn gedachten dwalen af naar de laatste dag waarop hij Eva zag. Hij herinnert het zich als de dag van gisteren...