De Stille Strijd (Flikken Maastricht)

Schaakmat

12 weken in Brazilië

Wanneer de vrouw zich omdraait in haar bed en naar de rechterzijde kijkt, is zijn kant van het bed leeg. De man des huizes is al vroeg op. Ze hoort gestommel op de gang. Ze stapt uit bed en trekt een hoodie over haar nachthemd aan. In haar korte pyjamabroek en in haar hoodie loopt ze naar beneden. Ze kijkt rond. Niemand. Niemand? Ze vervolgt haar weg naar de tuin. Ook niemand. Ze slaakt een zucht en loopt terug de villa in. In elke situatie had ze nu geprobeerd te vluchten, maar nu ze zwanger is durft ze de stap niet te nemen. Haar hoop is gevestigd op Wolfs. Wolfs komt. Daar gaat ze vanuit. Ze trekt de koelkast open. 'Laten we dat maar over aan de kok, niet waar?' Klinkt het in het Nederlands achter haar. Ze schrikt en draait zich om. Daar is hij. Bols. Naast hem staat een man. 'Ada, dit is Matthijs.' De man die zich Matthijs noemt loopt op haar af en schudt haar hand. 'Ada...' Stelt ze zichzelf in het Engels voor. 'Aangenaam. Matthijs.' De man knipoogt naar haar, uit het zicht van Bols. 'Hij stond hier vanochtend voor de deur. Hij komt oorspronkelijk uit Engeland en is hier een aantal jaar geleden naar toe verhuisd. De liefde.' Eva knikt. 'Aha...' Bols haalt zijn schouders op en neemt plaats op een barkruk. 'Ach ja... De liefde mocht niet baten voor de man. Helaas.' Een zure smaak in haar mond. Ze neemt plaats naast haar man en neemt een hap van het inmiddels klaargemaakte eten. Echt honger heeft ze niet. Toch zet ze zichzelf ertoe. 'Lekker.' De man naast haar wrijft door haar haren. 'Dat is fijn...'

Het is rond een uur of vier wanneer Eva en de man die haar ontvoerde uit Nederland buiten zitten. De spierbundel heeft inmiddels een karwei gevonden: het maaien van het gras. De tuinman was niet op komen dagen. De twee schaken. Eva haat schaken. Wolfs had het haar ooit willen leren in een weekend, maar ze had het spel niet begrepen. Nu heeft ze er geen zin in. Ze zou niets liever willen dan een potje schaken met Wolfs. 'U bent aan zet.' Ze schrikt op en zet één van haar pionnen een stap vooruit. 'Waarom doet u dat nou? Nu kan ik uw paard slaan met mijn loper!' Zijn stem is verontwaardigd. 'Oh...' Klinkt het uit haar mond. Hij haalt haar witte paard van het bord af en denkt na over zijn volgende zet. 'Als u uw loper niet verplaatst, dan zet ik u zo schaak.' Hij wijst naar een leeg vak. Ze knikt. Ze had niet echt de moeite gedaan om naar zijn uitleg te luisteren en volgt al uren lang zijn aanwijzigingen op. Ze verzet haar loper. Zo spelen de twee nog een tijdje door, totdat Bols Eva verslaat. Hij strekt zijn armen boven zijn hoofd en rekt zich uit. Een gaap kan hij niet onderdrukken. 'Mag ik een glas water halen uit de keuken?' Wanneer de man weer een normale positie heeft aangenomen knikt hij. 'Wil jij ook iets drinken?' Hij knikt. 'Doe mij maar een gin-tonic.' Net wanneer ze weg wil lopen, noemt hij haar naam. Ze draait zich terug om naar hem en kijkt hem vragend aan. Met zijn wijsvinger wenkt hij haar. Ze bijt op haar tong wanneer ze op hem afloopt. Snel buigt ze over hem heen en geeft hem een kus op zijn mond. Daarna stapt ze met grote passen weer naar binnen.

Na het klassieke uurtje en een bezoek aan de douche, komt Eva naar beneden in een kort broekje met een zwart hemdje. Haar haren zijn nog deels vochtig. De man staat haar de laatste tijd steeds vaker toe om andere kledij te dragen dan alleen jurkjes. Thank God. Ze neemt plaats op de stoel die voor haar bestemd is en neemt direct een slok van het glas water dat voor haar neus staat. Bols knikt. Het diner is begonnen wanneer ze beide beginnen te eten. De kok begint zijn eerste dag goed voor Eva met aardappelen, een stuk vlees en een divers scala aan groenten. Wanneer de kok het bord voor haar neus zet, knipoogt hij voor een tweede keer die dag naar haar. Bols krijgt kabeljauw met een speciale saus van de kok. Eva prakt haar aardappelen en mengt het met de jus van het vlees. Bols begint voor de zoveelste keer over de baby. 'Ligt het nou aan mij of is uw buik aanzienlijk voller dan normaal gesproken?' Eva voelt een schok door haar lijf gaan. Al kauwend staart ze naar haar bord. 'Het is heel onbeleefd niet te antwoorden.' Zegt hij stellig. Ze slikt haar eten door en kijkt hem aan. 'Misschien is het wel een tweeling.' Zegt ze dan. Zijn ogen spreiden zich open en zijn mond valt open. 'Echt waar?' Eva haalt nogmaals haar schouders op. 'Het zou kunnen. Toch? Dat kan.' Zegt ze tegen hem, maar ook tegen zichzelf. Kom op nou, Eva. Hij knikt langzaam, maar gestaag. 'Dat kan, ja.' Ze neemt een hap van het vlees. Hij blijft haar aankijken met een eigenzinnige blik. Zou hij het weten? Ze glimlacht zo oprecht mogelijk naar hem en slikt dan het gekauwde eten door. 'Dat moeten we vieren.' Brengt hij uiteindelijk uit. 'Matthijs!' De man loopt de kamer binnen en neemt de bestelling op van de man die tegenover haar aan het kopeind van de tafel zit. Matthijs verdwijnt weer uit het zicht. Zo'n vijf minuten later zet de kok een champagnefles midden op tafel met daarbij twee fluitglazen. Bols moet opstaan om bij de fles te komen. Hij pakt de fles vast en schiet de kurk door de ruimte. Hij schenkt beide glazen vol en loopt naar Eva toe. Eva schudt haar hoofd. 'Ik ben zwanger!' Bijt ze hem toe. 'Neemt u mij niet kwalijk.' Hij zet haar glas voor haar neer. Zijn voorhoofd is wat nat door het zweet. Alsnog klinkt hij zijn glas tegen die van haar aan. 'Proost.' Brengt hij uit met een dubbele tong. Hij loopt terug naar zijn stoel. Hij heeft moeite met het bewaren van zijn evenwicht, maar herpakt zichzelf wanneer hij in de stoel plaatsneemt. Voordat hij een slok neemt, drukt hij met zijn wijsvinger tegen zijn lippen. Geen gevoel. Als hij een slok wil nemen beginnen zijn ogen te draaien. Hij wil zijn glas op tafel zetten, maar ziet alles voor zijn neus draaien. Hij grijpt het tafelkleed vast en buigt wat voorover. Een zure smaak komt in zijn mond en het zweten wordt erger. Eva kijkt de man tegenover haar met een stoïcijnse blik aan. Speeksel loopt uit zijn mond en hij drukt zijn rug tegen zijn stoel aan. 'Ad- ah.' Het moet iets in de richting van haar naam zijn, gokt ze. De tong van de man is inmiddels opgezwollen en het gevoel is volledig uit zijn lippen verdwenen. Eva kijkt op wanneer Matthijs de kamer binnen komt lopen. Ze staat op en loopt naar hem toe. Ze slaat haar armen om zijn nek heen en sluit haar ogen voor een aantal seconden. 'Ik ben zo blij dat je er bent, Chris.' Zucht ze. Hij wrijft met zijn handen over haar rug. Ze maakt zich los uit zijn armen en kijkt hem aan. 'Of moet ik Matthijs zeggen?' Ze knipoogt. 'Ik ben blij je te zien, Eva. De twee mannen zitten opgesloten in de koelcel. Ik heb de deur gebarricadeerd.' Zegt hij. 'De anderen zijn nog bezig in de tuin. De schuifpui is dicht, dus ook zij kunnen niet naar binnen. De bel van de villa gaat. Uit impuls wil de oud officier van justitie opstaan, maar zijn benen zijn te slap. 'Dat zal Wolfs zijn.' Zegt Chris. De oud officier van justitie weet niet wat hem ten oren komt. Hij doet, na het vallen van Wolfs' naam, een tweede poging om op te staan. Dit lukt weer niet. Zijn hoofd voelt zwaar aan en hij laat het daarom op tafel rusten. Steeds meer speeksel en schuim loopt uit zijn mond. Wanneer hij in wil ademen door zijn mond, komt er te veel speeksel in zijn luchtpijp. De man begint te hoesten en te proesten. Eva is inmiddels naar de voorkant van de villa gerend. Ze opent de zware deur en haar adem stokt wanneer ze hem ziet. Meteen vliegt ze hem om zijn nek, haar voeten van de vloer. Zijn handen laat hij rusten op haar rug en hij houdt haar in de lucht. 'Oh, eef...' Zegt hij terwijl hij met zijn hand over de haren van haar achterhoofd strijkt. Na een aantal seconden zet hij haar terug op de grond en laat hij haar los. Hij drukt een kus op haar voorhoofd. 'Kom. We moeten naar binnen.' Hij pakt haar hand. 'We hebben nog een klus te klaren.'