De Stille Strijd (Flikken Maastricht)

Verstandsverbijstering

Eva 11 weken in Brazilië 

De koude winterdagen had Wolfs zo'n elf weken geleden ingeruild met het warme klimaat van Brazilië. Met zijn vriend was hij ingetrokken bij kennissen van Chris. Zij, Eline, is Nederlands en hij, Alexandre, is hier geboren en getogen. Ze hadden hen vriendelijk ontvangen en ze verteld dat ze mochten blijven zo lang ze nodig hadden. De twee hadden begrip voor de situatie. Wolfs ziet het echtpaar anders niet vaak: op zo'n uur rijden runt het echtpaar een restaurantje. Klein, pittoresk. Veel lokale bewoners komen er eten. Hij is er zelf ook al regelmatig geweest en heel af en toe, als de kok een vrije dag heeft, staat hij in de keuken. Samen met Chris. Alhoewel hij naar Brazilië is gekomen om Eva te zoeken, vond Chris het ook een goed idee om soms ook met iets anders bezig te zijn dan alleen met haar. 

Hij staat 's ochtends vroeg op en gaat 's avonds laat pas weer naar bed. In de avonden komt hij vaak tot rust op de boulevard en op het strand. Nu ook. Zodra de zolen van zijn slippers het zand raken, schopt hij ze uit en raapt hij ze  op. Hij loopt verder met zijn slippers in de hand. Verrassend genoeg zijn er nog redelijk wat mensen op de been. Verderop ziet hij een aantal mensen om een vuurtje heen staan. Hij besluit de andere kant op te lopen. Weg van de mensen. Hij brengt zijn dagen veel door met zijn goede vriend Chris, maar in de avonden trekken ze vaak ieder hun eigen plan. Dat is fijn. Er heerst een ontspannen sfeer wanneer hij met zijn vriend is. Er is niemand anders waarmee hij zo'n goede band heeft. Bijna niemand. Er was één iemand in het bijzonder. Iemand die het nog beter aanvoelt dan Chris. Iemand die hem beter kent dan hijzelf. Eva. Ze hebben geen woorden nodig om iets duidelijk te maken. Een rilling over zijn rug. Het is niet dat hij het koud heeft. De herinnering aan haar maken hem nerveus. Zij weet niet beter dan dat hij dood is. Haar leven was waarschijnlijk ingestort als een kaartenhuis. Ineens. Alles leek zo goed te gaan tussen hen twee. Hij vindt het vreselijk dat hij haar nabijheid moet missen en zijn frustraties lopen met de dag hoger op. Zijn dochter Fleur was al een aantal keer langs gekomen en had meegezocht. Ze zorgde ervoor dat Wolfs ook af en toe aan zijn rust toekwam. Ze zocht mee. Zo goed en zo kwaad als ze kan. Ze had zelfs een paar foto's en flyers meegenomen naar haar eigen woonplaats, in de hoop dat iemand haar daar zou herkennen. De band werd sterker tussen de twee individuen. Hiervoor was er veel gedoe om berichtjes sturen. Nu Wolfs haar dochter met enige regelmaat ziet, gaat het stukken beter. Ook praten ze sinds een tijdje over andere dingen dan over Eva, al is zij nooit uit zijn gedachten. Hij denkt de hele dag aan haar. Hij moest en zou Eva vinden. Oh, eef, waar zit je toch? 

'Goedemorgen, mevrouw,' Begint hij in het Engels. De man is vroeg opgestaan deze ochtend. 'Heeft u misschien deze vrouw gezien?' Hij laat haar een foto van Eva zien. De vrouw kijkt geconcentreerd naar de afbeelding. In het Engels laat ze weten dat ze haar niet gezien heeft. Hij bedankt haar. Langzaam loopt hij terug naar Chris, die verderop foto's van de vrouw met de bruine paardenstaart laat zien aan voorbijgangers. 'Niks. Niemand heeft haar gezien.' Met een zucht laat hij zich zakken. Hij kijkt uit over het plein van de stad waar talloze mensen zich bevinden. Chris gaat naast hem zitten. 'We zijn al weken bezig. Zonder resultaat. Wolfs... Ik denk niet dat-' Wolfs schiet overeind. 'We kunnen het ook eens op het strand proberen. Daar zijn veel mensen. Kom!' Voordat Chris ook maar iets in kan brengen, holt hij weg. 

Diezelfde avond slentert hij samen met zijn vriend door de stad, op zoek naar een kroeg. Ze kletsen wat over goede whisky's en over het vangen van tonijn. Opeens staat hij stil. Een vrouw, ongeveer één meter zeventig lang met lang, bruin haar staat aan de overkant van het plein. 'Eva!' Roept hij, terwijl hij een sprint inzet. 'Eva! Eva!' Wanneer hij zo goed als achter haar staat, pakt hij haar bovenarm vast en draait haar in één beweging om. 'O que você está fazendo? Saia de cima de mim!' Roept de vrouw luidkeels. Direct laat hij haar arm los. Dit is Eva niet... Een brok in zijn keel. Een traan loopt over zijn wang. Hij stamelt wat in het Engels dat het hem spijt en loopt terug naar Chris. 'Wat deed je nou, man? Ze lijkt niet eens op haar!' Wolfs kijkt zijn vriend verward aan. 'Waar heb jij het over?' Chris wijst naar de vrouw die Wolfs zojuist heeft aangevallen. De mond van de man valt open van verbazing. 'Sinds wanneer heeft Eva blond haar en maatje 38?' Wolfs schudt met korte scheuten zijn hoofd en knippert met zijn ogen. Een vlaag van verstandsverbijstering. 'Weet je wat jij nodig hebt? Een goede borrel. Kom.' Samen lopen ze een zijstraatje in die grenst aan het plein, op zoek naar een goed glas troost. 

De ochtend erop wordt er samen ontbeten op de veranda van het huis. De zon schijnt en met z'n  vieren genieten ze van alle rust. 'Zeg, Wolfs,' Begint Alex in het Engels, 'we kunnen vandaag anders wel een rondje gaan rijden? Misschien kunnen we haar gaan zoeken in andere dorpjes die in de buurt liggen.' Wolfs kijkt Alex met grote ogen aan. 'Meen je dat?' Alex knikt. 'Natuurlijk. Jij helpt mij toch ook vaak genoeg in de keuken? Ik kan vragen of de chef eerder komt vandaag zodat we zeker tot drie uur vanmiddag kunnen zoeken. Lijkt het je wat?' Wolfs knikt. 'Misschien kunnen we onderweg wat foto's van haar ophangen. Je weet maar nooit. Misschien herkent iemand haar wel.' Wolfs kan zijn oren niet geloven. Deze zoektocht zou wel eens iets op kunnen leveren. Misschien zelfs wel iemand...