De Stille Strijd (Flikken Maastricht)

Denise 1/2

4 weken in Brazilië

-------FLASHBACK-------

Week 4. Het was al weer vier weken geleden dat ze haar haren door de wind voelde wapperen. Ze wordt al vier lange weken gevoerd, gewassen en aangekleed door een dienstmeisje. Ze heeft het meisje in haar hoofd Denise genoemd. Ze lijkt wel een beetje op een Denise. Eva schat haar een jaar of achttien. Er loopt ten alle tijden een beveiliger met Denise mee als ze naar Eva gaat. Hij zorgt ervoor dat Eva zich niet zou verzetten. Praten is verboden. Als Eva dit toch doet, krijgt Denise een flinke dreun. Soms in haar gezicht, de andere keer in haar buik. Het is naar om te zien. Niet dat Eva dit wil aanschouwen, maar ze wordt altijd verplicht om er naar te kijken. Het is een slimme zet van de heer Bols, om Denise sturen. Eva zou zich blijven verzetten en uiteindelijk zelfs geweld gebruiken om weg te komen, maar dit meisje doet niks verkeerd. Ze verdient het niet en vermoedelijk wordt ze gedwongen. Die mannen, die verdienen het wel. En Bols. Bols ook. Ook was het vier weken geleden dat ze haar geliefde partner voor het laatst in de ogen had aangekeken. Wat moet ze zonder hem? Hoe kon Bols zo'n drastische beslissing nemen? Dat hij haar voor zichzelf wil hebben had toch niet hoeven betekenen dat hij Wolfs uit de weg moest ruimen? Waarschijnlijk was hij bang geweest. Hij was bang dat Wolfs haar zou komen halen. Want dat zou hij, als hij nog leefde. Daar is ze zeker van. Een aantal dagen geleden heeft de voormalig officier van justitie een aantal kettingen bij haar afgedaan. 'Omdat u zich zo voorbeeldig gedraagt.' Zei hij, en 'Als u zo door gaat dan wordt het alleen maar beter, Ada.' De ketting aan haar rechterpols had hij laten zitten. 'Omdat u mijn vertrouwen niet cadeau krijgt.' Voegde hij er aan toe. Ze heeft nu veel meer bewegingsvrijheid en haar spieren kunnen zich herstellen. De verzuring in haar armen is verleden tijd. Echt ver komt ze niet. De ketting geeft mee voor een meter of twee.

Geklop op de deur. Ze kijkt op. Het is Denise. De spierbundel volgt haar. Denise legt een rood fluwelen jurkje, een schone onderbroek en een bh naast Eva neer op bed. De spierbundel is gefocust op Eva, dat ziet ze aan de manier waarop hij naar haar kijkt. Denise vertelt Eva in haar steenkolenengels dat ze het jurkje aan moet trekken. Eva bekijkt het kleedje en houdt haar hand vervolgens op. Denise krijgt een sleutel aangereikt van de spierbundel. Ze maakt Eva los en zet een aantal stappen achteruit. Vervolgens draait ze zich om, met haar rug naar Eva toe. De spierbundel geeft iets minder om haar privacy. De vrouw met de lange bruine haren draait zich om. Nu kijkt de spierbundel op haar rug. Subtiel kleedt zich ze zich om. Wanneer ze klaar is draait ze zich terug om naar de twee figuren in haar kamer. 'Wat gaan we doen?' Vraagt ze in het Engels wanneer ze met z'n drieën de kamer uit lopen. De spierbundel heeft haar bovenarm stevig vast en omdat hij zo lang is, trippelt Eva op haar tenen naast hem. Denise loopt voorop. Eva bijt op haar lip. Mijn arm...

'Fijn dat u met mij wilde dineren, juffrouw von Vengen.' Zegt de man met de koortslip en de bril die tegenover haar aan het hoofdeind van de tafel zit. Hij kijkt Eva triomfantelijk aan. Ze wil zich niet laten kennen. Vanuit het karaf schenkt Denise het water in zijn glas. Dit doet ze ook bij Eva. Tijdens het inschenken kijkt ze Eva met een meelevende blik aan. Daarna verdwijnt ze uit de kamer. Alleen de spierbundel staat op een paar meter afstand van Eva's stoel en bekijkt de situatie. Eva neemt de tijd om rond zich heen te kijken. Wat een ruimte... Een eet- en woonkamer in één. Bruine tinten, witte tinten en veel gouden accenten. Een grote, witte vleugel en een ingebouwde tv in de muur. Een grote, open keuken staat met een gat in de muur in verbinding met de eetkamer en de woonkamer. Je moest echter wel omlopen om vanuit de woonkamer naar de keuken te komen en andersom. De leefruimte is erg licht door de laatste paar zonnestralen die binnenkomen. Dat komt door de grote ramen die haar de kans bieden om naar buiten te kijken. In de verte kan ze de oceaan zien liggen. Verder ziet ze veel groen in de tuin: bomen, struiken, planten. Palmbomen. 'Er is ook een zwembad tot uw beschikking.' Zegt de man vol trots. Net als Eva iets wil zeggen, gaat hij verder. 'Wij zijn één ziel, Ada. Wij zijn voorbestemd voor elkaar. Het had zo moeten zijn.' Eva slikt. Ze hoort de woorden uit zijn mond komen maar ze lijken niet binnen te dringen. 'Waarom heb je Wolfs vermoordt?' Vraagt ze voorzichtig voor een tweede keer. De laatste - en tevens de eerste - keer dat ze het vroeg kreeg ze geen antwoord. Al weken ligt deze vraag op haar lippen. Elke keer wanneer ze hem ziet wil ze het hem vragen. Vandaag had ze het eindelijk gedurfd. 'Denk je nog steeds aan dat stuk ongeluk?' Vraagt hij haar met een zucht. 'Je hoeft niet meer aan Wolfs te denken, liefste. Wolfs is dood. Nu kunnen wij elkaar ongestoord leren kennen.' Een man loopt de kamer binnen. Dit figuur heeft ze nog niet eerder gezien. Hij draagt een witte koksbuis en een witte broek met een theedoek aan zijn broek geknoopt. Hij moest al die weken voor haar eten hebben gezorgd. Achter hem vandaan komt Denise met twee borden de kamer binnenlopen. Eerst zet ze een bord voor Eva's neus, om het tweede bord vervolgens voor de heer Bols neer te zetten. Bols knikt naar haar. Ze kan weer gaan. Na een beknopte uitleg verlaat ook de kok de kamer. Bols pakt zijn gouden bestek op en begint te eten. 'Smakelijk.' Zegt hij nog net op tijd, voordat het eten al in zijn mond zit. De vrouw tegenover de man kijkt hem vragend aan. 'Wat is het?' Vraagt ze hem. 'Oh, excuseert u mij.' Hij praat met volle mond. Hij legt zijn wijs- en middelvinger tegen zijn lippen en kauwt zijn mond leeg voor hij verder gaat. 'Ik was even vergeten dat u geen Portugees verstaat.' Een glim in zijn ogen. Hij neemt een slok water. Natuurlijk. Hij legt haar uit dat er een zalmtartaar voor haar neus ligt met van pestosaus. 'Ook is er avocado en paprika in verwerkt. Laat het u smaken.' Hij vervolgt zijn maaltijd. Eva slikt de brok in haar keel weg wanneer ze het eten voor zich opnieuw bekijkt. Dit meen je niet.

Na twee en half uur zit het diner erop. Het was lang geleden dat Eva een driegangenmenu voorgeschoteld kreeg. Ze heeft niet veel gegeten, tot grote ergernis van de man waarmee ze nog steeds aan tafel zit. 'Ik ben misselijk.' Was haar argument. Tijdens het eten is er nauwelijks gesproken. De man heeft meerdere keren een gesprek willen beginnen over onder andere klassieke muziek en klassieke theaterstukken. Wat dacht hij nou? Dat zij wel even gezellig met hem mee zou praten wanneer hij haar na vier volle weken uit dat kille kamertje zou halen voor een vis diner? Ze had een aantal keer geknikt. En 'Oh?' gezegd. Het interesseerde haar niet. Ze wil hier helemaal niet zijn. Niet met hem, in ieder geval. Ze kan maar aan één persoon denken. 'Ik heb een erg fijne avond met u gehad.' Zegt Bols na lange tijd van stilte. 'Dank u wel.' Zijn stem klinkt oprecht en hij kijkt haar indringend aan. 'Kan ik gaan?' Vraagt ze hem. Een verafschuwde blik op haar gezicht. Hij knikt. 'Ik begrijp best dat het voor u allemaal even schakelen is. Ik zie u spoedig weer, liefste... Slaap zacht.' De man knipt met zijn vingers. De spierbundel komt in actie. Hij stapt op haar af en roept wat richting de keuken. Denise holt de kamer binnen en loopt samen met Eva en de spierbundel richting de badkamer. Hij neemt positie op de gang en wacht voor de deur tot de twee dames klaar zijn. Wanneer Eva en Denise samen in de betreffende ruimte staan, zet Eva de kraan aan. Denise kijkt haar met een vragende blik aan en wijst naar haar jurkje. Eva drukt haar wijsvinger op haar eigen lippen en begint dan zacht te fluisteren: 'Je moet me helpen,' Begint ze in het Engels. 'Heb je een telefoon?' Het meisje kijkt haar vragend aan. Eva gebaart met haar vingers een telefoon en houdt die aan haar oor. Het meisje lijkt haar te snappen. 'Kan je het voor me halen?' Probeert Eva dan. Denise twijfelt. Er ligt heel wat op het spel. Eva drukt de binnenkant van haar handen samen en smeekt haar letterlijk om de telefoon te halen. Het meisje gaat overstag en wuift dan naar de douche. Eva weet dat ze op moet schieten, voordat de spierbundel er achter komt waarom het zo lang duurt.

Ruim een uur later ligt Eva terug aan de ketting in haar bed. Ze staart naar het plafond en voert in haar hoofd gesprekken met Wolfs. Oh, Wolfs... Wat had jij gedaan als je mij was? Elke dag maakte ze de afweging opnieuw. Zich verzetten tegen Bols of zich toegefelijk opstellen. Ze weet wat de consequenties zijn als ze voor het eerste kiest: hij laat Denise met gemak mishandelen door de diverse mannen in het huis. Dat was geen optie. Als Eva zich toegefelijk zou opstellen zouden er dingen gebeuren die zij niet wilde. Het was kiezen tussen twee kwaden. Vandaag had ze de eerste stap gezet richting het plan. Haar plan.