The Book of Death

Kabanata 18- PAUNANG BABALA

Sidapa

Inilapag ko si Jelie sa aking higaan na kailanman ay hindi ko natulugan. Sa totoo lang ay hindi ko kailangan ng mga gamit dito. Nilagyan ko lamang upang kahit papaano ay maging pangkaraniwan. Para lamang hindi ko maramdaman na hindi ko kailangan ng kahit ano. Mabuhay ako ng wala ang lahat ng ito ngunit nais kong magkaroon.

Inilapag ko ang abo ni Julie sa isang maliit na mesa at nagtungo ako sa aking silid-aklatan upang tingnan ang libro ng kamatayan. Ang silid-aklatan ko ay hindi pangkaraniwan. Mga aklat ng kamatayan ang tanginang narito... kulay itim ang balat at walang pagkakakilanlan maliban sa taon na nakasulat. Ang ngalan ni Julie ay naguhitan na. Natapos na rin ang kanyang pagdurusa.

Si Jelie ay ibang usapan... ang kanyang pighati sa pagkaulila sa kapatid ay nagsisimula pa lamang. Totoong masasanay siya na wala ito, ngunit may isang parte ng kanyang puso ang habang buhay na magiging bato... magiging butas... dahil wala na ang nagmamay-ari no'n.

Nauunawaan ko siya, kung bakit niya hiniling na mabuhay pa ito kahit nahihirapan. Siguro kaya ko siya pinagbigyan, dahil alam ko ang pakiramdam. Minsan kong naramdaman iyon. Minsan kong naramdaman at hindi na nais maulit pa.

Masalimuot ang pagdadaanan ni Jelie. Kung maari lang ay hindi na niya danasin pa iyon. Ang mga taga-bantay ng tarangka ay dapat na may alam. Alam niya dapat ang mundo na kanyang binabantayan. Sa hindi ko maintindihan na kadahilanan ay hindi siya tinuruan ng kanyang angkan. Basta na lamang siyang pinabayaan na maglakad sa mundo at tuklasin ang mahika na mayroon siya. Hindi dapat ganoon ngunit iyon ang nangyari.

Nasa malalim akong pag-iisip ng may maamoy akong usok ng kandila. Napabuga ako ng hininga nang marinig ang mahinang pagtawag ng Manggagaway sa akin. Hinayaan ko siya na tumawag... akala ko ay titigil din ngunit naubos ang isang kandila ay hindi ito tumigil. Minarapat ko siyang puntahan.

Sa bundok ng Atok ako dinala ng usok. Naroon silang apat na nanginginig sa ginaw mula sa hamog.

"Ano na naman ang inyong kailangan?"

Napatayo si Bunao mula sa pagkakaupo sa harapan ng kandila. Si Zandro at Carol ay nanatiling nakaupo. Si Amihan ang siyang lumapit sa akin kasama si Bunao.

"Hindi namin mahanap ang lambana," wika ni Amihan na ikinasaya ko ng kaunti.

"At ano ang kinalaman ng pagtawag ninyo sa akin?"

"Alam naming hindi dapat kami tumawag sa iyo ngunit ikaw lamang ang may ugnayan kay Jelie—"

"Tigilan ninyo ang tao. Namatay ang kapatid niya," putol ko sa pasakalye ni Bunao. Napasinghap si Carol at tumayo sa tabi nila Amihan.

"Kumusta siya?" tanong nito.

"Malungkot, lagay naman magsaya. Namatayan nga," pabalang na sagot ko. Tumayo si Zandro upang ipagtanggol ang asawa nang awatin siya ni Bunao.

"Tigilan ninyo si Jelie."

"Siya lang ang huling baraha namin," giit ni Amihan.

"Huwag kayong makasarili," singhal ko sa kanila na umalingawngaw sa paligid. "Ilalagay ninyo ang ngalan niya sa libro ko gaya ng ngalan ninyo?"

Napasinghap ang tatlo maliban kay Zandro na natigil sa pagpupumiglas.

"Ano ang ibig mong sabihin?" tanong ni Bunao sa akin.

Napabuga ako ng hininga at humalukipkip. "Kayong lahat, maliban si Jake ay nakasulat sa libro ko. Pinili ko kayang huwag kuhanin. Ngayon, kung ipipilit ninyong mangdamay, guguhitan ko ang ngalan ninyo sa libro at bahala na kayong bawian ng buhay."

"Nagsisinungaling ka!" sigaw ni Zandro sa akin.

"Gusto mong subukan? Mauuna ako sa iyo."

"Sandali..." awat ni Amihan sa amin at pumagitna ito. "Ang ibig mong sabihin, no'ng laban sa Pampanga ay kami ang—"