The Audacious Pillars

Chapter 19: Knives Out

Sunod-sunod na mga kutsilyo ang lumipad sa direksyon namin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa bilis ng mga pangyayari. Ang tanging naririnig ko na lang ay ang mga sigaw ng mga kasama ko.

Ako? I was too stunned to move. I don't know how to react in this situation. All I know is that we can die here, right here, right now!

What the hell is happening?!

Sabi ko na nga ba at masamang idea ang pakialaman ang kung ano mang nandito! I tried to look at Timmy na nasa kanang bahagi ko para sabihin sa kanyang pahintuin na ito dahil nasa kanya naman ang remote na kumokontrol dito. Napabaling ako sa kanya to say that but all I saw was his back running away patungo sa kaliwang direksyon kung saan tumatakbo rin sila Ridley at Clioe.

Shit.

Napamura na lang ako dahil ako na lang ang natitira dito sa kinatatayuan ko.

I tried to look around only to see them running away from the knives na lumilipad galing sa iba't ibang direksyon.

It was too fast. I don't know kung saan nanggagaling ang mga ito.

I was still standing there—unable to move, not until a knife flew to my direction. A sharp sound passes through my left ear. Ito ay ang tunog ng mabilis na pagdaan ng kutsilyo malapit sa kaliwang tainga ko.

Agad akong napayuko to dodge it.

"Shit! Shit! Shit!", I hissed to myself.

That was so close! I looked back at nakita ang nakatarak na kutsilyo sa punong nasa likod ko lang. The knives are combat knife. It has a black handle at medyo may kahabaan. Ang blade nito ay gawa sa makapal na steel at mahahalata ang napakatulis nitong tip.

After dodging that, I unknowingly hold my left ear, tila sinisipat kung nandoon pa ba 'yun o nalalaglag na. I looked at my hands and saw a bit of blood there. Mukhang nahagip kanina. I didn't feel any pain because my insides are all panicking and the last thing that I want to do is to think about that cut.

I don't have the time to think about my wounded ear because if I don't move, I might die here. We might all die.

Agad akong napatakbo sa likod ng isang puno para magtago. While running, dinig na dinig ko ang mga sigaw nila Victoria, Clioe at Timmy habang pilit na iniiwasan ang mga kutsilyong lumilipad sa direksyon nila. Para kaming sinusundan ng mga ito. Hindi ko na alam kung nasaan yung iba pa naming kasama. I hope that wala pa sa amin ang nasasaktan.

Pagkarating dito ay agad akong napaluhod sa likod ng isang matayog na puno. The soil is quite mushy causing my knees to be covered with dirt mula sa medyo maputik na sahig.

Is this all possible and was made because of technology? Because it is beyond realistic. I can even touch the roughness of trees, the thick mud, the strong blow of air and the adrenaline rush that this simulation is giving me—us!

I looked around a saw four knives flying to my direction. Agad akong tumakbo patungo sa kanan na direksyon habang nakayuko. I don't know if I was dodging those knives but all I can do right now is to run or else, baka lumabas ako dito na hati-hati ang katawan.

I continued running when I saw a big rock at doon nagtungo para muling magtago because obviously, that tree will not shield me.

I was about to run in that direction when a spear suddenly flew to my direction. Saan nanggaling yun?! At bakit may spear?!

Napakabilis nito at alam kong hindi ko ito maiiwasan. I looked at my both sides at alam kong wala na akong matataguan kundi sa likod ng batong iyon. Napapikit na lang ako at hinintay itong tumama ito sa akin when I feel nothing.