Reminisce, Way Back 2002 (PG Story series #1)

CHAPTER 28

Victoria

A week after the school fair, kahit alam kong mahirap i tried to act like a normal yung bago ko pa malaman i act like nothing happened... Ayuko naman kasi maging rason nang lahat para mag away awat ulit im sick of it tokang toka na kami sa gulo.. kaya hanggat maaari tinago ko nalang yung sakit na nararamdaman ko..

Alam kong nagtataka din ang mga kaibigan ko sa nangyayari.. alam kong nagaalala sila sakin..at alam ko din na inaantay lang nila ako mag salita.. di pa ako ready sabihin dahil siguradong bubulyawan nanaman nila jiminah si dewey... At ang mga kaibigan nya..

After ng school fair, kinakausap ako ni Dewey nang kala mo wala syang ginagawang kalokohan.. habang lumilipas ang araw na nakikita ko sya at nakakausap mas lalo lang bumabalik yung mga sinabi nya yung mga pang ti trip nya sakin.. at higit sa lahat i feel so small para bang patuloy nya parin akong pinapaikot sa kamay nya.. he lied to me and he continuously lying to me.. ni hindi nya man lang nga ako matanong kong anong dahilan ng pagkakaganto ko... He definitely fooling me around..

Kasama ko ang mga kaibigan ko ngayon sa canteen, masaya silang apat na nag kukulitan nang bigla dumating si Rodin at kinuha nya si Jhina..

"Akin na muna ang girlfriend ko ha" sabi ni rodin.... naiwan kaming apat kumakain...at napatingin naman ako sa kanila nang bigla nilang asarin si cookie.."cookie si love mo oh"pang aasar ni jiminah sa kanya...

"Pereng tenge nemen hahhah" pabebeng sabi ni Cookie habang hinahawi ang buhok.. si cookie di na napigilan ang feelings kay  kenji and i hope sana ganun din yung feelings ni kenji sa kanya..

"Uy victoria.. ayos ka lang ba talaga??" Balik na tanong ni Ramona sakin.."oo naman wag nyo ako intindihin" sabi ko sa kanila.."hayss sana lang nag sasabi ka ng totoo ah, kasi nag aalala talaga kami sayo.. alam mo simula nung school fair nag iba yang kilos mo" sabi ni Jiminah.."oo nga eh kaya nag aalala talaga kami sayo" dagdag ni cookie..

"Don't worry about me guys.. ok lang talaga ako" sabi ko sabay ngiti sa kanila.. pinilit ko talagang maging normal pero hindi ko alam sa katawan ko ang tamlay tamlay ko..

"Uy! Dewey!!" Nagulat ako nang sumigaw si Jiminah.. kaya naman dali dali akong umalis sa kinauupuan ko....at tumakbo palabas nang canteen.. naglakad lakad ako hanggang makarating ako sa mini park.. naupo ako sa exact place when i first saw him in this school.. napangisi ako habang nakikita yung alala nya sa punong yun..

"Nababaliw kana victoria" bulong ko sa sarili ko habang dahan dahan pinupunasan ang luha ko.."hanggang kelan ka iiyak"dagdag ko pa

Kinombinsi ko ang sarili ko na huwag nang tumakbo sa realidad at dapat matapang ako sa pag harap nun.. confident akong tumayo mula sa kinauupuan ko at lumakad pabalik sa classroom.. habang nag lalakad ako sa hallway nakasalubong ko si dewey na pinalilibutan ng mga studyante... Ni halos di nya na nga ako mapansin dahil sa mga taong nag uuhan na makakuha ng picture kasama sya..

Dumiritsyo lang ako sa paglalakad nang bigla akong hawakan ni dewey sa braso.. he smiled at me na para bang wala syang ginawa. "Papasok kana sa room?" Tanong nya..."oo" walang buhay kong sagot.. "may sakit kaba Victoria?? Bakit ang tamlay tamlay mo" tanong ni dewey sakin sabay hawak sa noo.. hinawakan ko ang kamay nya at inalis yun sa pagkakahawak sa noo ko. "Tara na" mahina  kong sabi... Lumakad kaming dalawa papasok ng room... at Na datnan naming busy ang lahat sa kanya kanyang ginagawa..

"Uyyyy Victoria san kayo galing.. may pinapagawa si ma'am" sabi ni Ramona, tinignan ko lang siya pero di ko sinagot..

"Gumawa ka na ng tula" dagdag nya pa.."tula?" Nagtataka kong tanong..."para san???" Dagdag ko pa.."nag papa gawa si ma'am ng poem kahit anong topic." Pag papaliwanag nya..