𝘠𝘰𝘶 𝘐𝘯𝘵𝘰𝘹𝘪𝘤𝘢𝘵𝘦 𝘮𝘦

#6-You owe me

Ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου καθώς χαμογέλασα ελαφρως πονεμένα παρατηρώντας τους.

Καθόμασταν και οι 7 σε ένα καφέ...Τους έβλεπα καθώς μιλούσαν όλοι μεταξύ τους με ένα πραγματικό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο τους.

Ο Chris είχε στηρίξει το πρόσωπο του στον ώμο της Kam η οποία τον κοιτούσε χαχανιζοντας με ένα αστείο του...

Ο Austin καθόταν χαλαρός με την Bethany δίπλα του η οποία μιλούσε με την Cilia η οποία καθόταν με τον Ethan.

Σχολίασαν αμέτρητα πράγματα...από το ότι η καφετέρια είχε γαματο καφέ...μέχρι το σχολείο...μέχρι που σαλιάριζαν όλοι μεταξύ τους.

Φαίνονταν όλοι τόσο χαρούμενοι και ότι περνούσαν γαματα.

«Εϊ...Ρε!!!Η Cara δεν θα έρθει μην είσαι μπακουρι;»

Με ρώτησε ο Ethan γελωντας και έγνεψα ελαφρά αρνητικά ξυπνώντας από τον λήθαργο μου.

Άνοιξα το στόμα μου παιρνοντας μια βαθιά ανάσα.

«Εμ...Δεν...Μπορεί νομίζω!Ειχε μια δουλειά με τους γονείς της κάτι τέτοιο»

Είπα και με κοίταξε και καλά πονεμένα.

«Αω έλα ρε γαμωτο...»

Είπε πονεμένα σαν να ήθελε να μου συμπαρασταθεί.

Αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα ανάγκη να μου συμπαρασταθεί μιας και είχα χαρεί όταν μου είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει.Όσο κακό και αν Ακουγόταν αυτό...

Ένιωθα μεγάλος μαλακας για άλλο αλλά προτιμούσα απλά να κάθομαι μόνος μου και να παρακολουθώ το ποσό ευτυχισμένοι είναι όλοι γύρω μου από το να παρακολουθώ την ευτυχία των άλλων και ταυτόχρονα να προσποιούμαι ότι περνάω τέλεια...

Και να «πρέπει» να είμαι συνέχεια ευγενικός και....

Και όλα αυτά...

Τι διάολο πάει λάθος μαζί μου;

Σκεφτηκα ενώ πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα το ταβάνι νιώθοντας ένα τόσο περίεργο αίσθημα μπροστά στο στέρνο μου.

Εννοώ γιατί είμαι τόσο αχάριστος;
Τι διάολο μου λείπει;

Έχω την οικογένεια μου...Χρήματα...Είμαι καλός στο ποδόσφαιρο...

Έχω τους φίλους μου...Που θα μου συμπαρασταθούν οποτεδήποτε τους χρειαστώ..

Έχω μια κοπέλα που είναι όμορφη και νοιάζεται για εμένα...Που δεν θα γυρίσει να κοιτάξει κανέναν άλλον πέρα από εμένα...