Since Then, Till Now

24

Chapter 24

That lunch was the most quiet one I've had ever since I came back. Hindi ko alam kung ano ang nakita niya sa phone niya at hindi na siya nagsalita pagkatapos ng sinagot kong tawag. Hindi na rin ako nagsalita at kumain na lang.

The next day I had to wake up early to drive back to my condo to pick up some clothes. I have to check the gallery at wala na akong masuot. I wore a black pencil skirt and a white top since ito lang naman ang lakad ko ngayon. I paired it with white stilettos and I put my hair up into a high ponytail. I throwed my bag on the front seat before I drove to the gallery.

Everyone greeted me when I arrived. May mga inaayos pa for finishing touches dahil gusto kong nakaayon ang lahat sa kung ano ang gusto ko. I went to my office to take a rest because the heat made me a bit dizzy. I was half asleep when someone knocked on the door.

"Come in!" sigaw ko habang nakapikit pa rin ang mata.

"Ma'am, may naghahanap po sa inyo," rinig kong sabi ng isang trabahante.

"Papasukin niyo na lang po rito, Kuya. Salamat," I said with eyes still closed.

"Sige po."

Narinig ko ang pagsara ng pinto at ilang segundo lang ay narinig ko naman iyong bumukas. Nakapikit pa rin ang mga mata ko habang pinapaypayan ang sarili at nakasandal sa swivel chair.

"Madame na madame."

My eyes opened quickly when I heard his deep voice. Nang makita ko kung sino iyon ay napaupo ako nang maayos. Bakit siya nandito?!

Latch was standing proud in front of me wearing a white dress shirt with two buttons opened that he paired with maong pants and a brown horsebit loafers. He looked clean with his well-groomed hair and expensive watch. May necklace din siyang suot ngunit nasa loob iyon ng kaniyang damit kaya hindi makita ang pendant.

"What are doing here?!"

Pinanlakihan ko siya ng mata pero nakangiti lang siya sa akin habang ang mga kamay ay nakasuksok sa magkabilang bulsa. Napansin ko kung paano nagsilitawan ang kaniyang mga ugat sa kamay at kung paano mas nadepina ang kaniyang mga muscle noong pinagkrus niya ang mga iyon sa kaniyang dibdib.

"I'm here to visit," he casually replied.

"To visit who?! This is not an hospital, there are no patients here for you to visit!"

He smirked at what I excalimed and he shook his head to prevent himself from laughing. Pinanood ko siyang lumapit sa aking desk habang kaniyang iginagala ang mga mata sa loob ng opisina. When he turned to me, his brows were shot up while frowning like he was pleased. I bit my lower lip to stop myself from saying anything.

"This place is nice," he commented.

"Latch, why are you here?" He gave me a look to question, "Don't you have med school or something?"irita kong tanong.

"Afternoon class," tipid niyang sagot.

Hinilot ko ang aking sentido habang nasa harapan ko siya. Hindi ko alam kung bakit siya nandito samantalang siya ang mas busy kung ikukumpara sa akin. Akala ko ligtas na ako ngayon dahil hindi ko siya makikita pero mukhang hindi ako sinasang-ayunan ng mundo. Kakabalik ko lang ng Pilipinas pero parang gusto ko na lang ulit bumalik ng New Zealand.

"Tara!" Dali-dali akong tumayo at kinuha ang aking bag bago naglakad palabas.

I felt his presence behind me kaya hindi ko na siya nilingon. Dinala ko siya sa mga workers at pinakilala sa bawat isa.