Van Mentius Lim: My Pain (Completed)

Chapter 34: The Long Wait Is Over

I ran away.

He was with Priscilla?

Namuo ang mga luha ko habang tumatakbo ako palayo kay Van.

Sumisikip yung dibdib ko.

And it began raining. God, bakit ngayon pa umulan?

Naglalakad ako habang umuulan at hinding-hindi ko na kaya maglakad. Gusto ko na tumigil ang mundo. Itigil lahat.

Why am I overthinking?

Shit.
Van is with the girl he had a baby with before.

Hindi ko mapigilan ang mag-overthink.

Siguro closer. O kaya nagkikita lang sila sa Philippines.

Shit, I am even defending him from Jay tapos naririnig nilang dalawa iyon.

But Priscilla... she's a beauty.

Damn, ayoko nang mag-overthink.

Napatigil ako sa pagtakbo at hinahayaan ang sarili kong mabasa nang ulan. Umiiyak ako at nanghina ang mga binti ko dahilan para mapaluhod ako gilid ng kalsada.

Niyakap ko ang sarili ko sa sobrang lamig pero ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay ang mga sakit na nararanasan ko this month. I knew my anxiety is attacking all at once right now. Pero ayoko na.

"Ayoko na. Pagod na ako." Sabi ko sa sarili ko.
Humahagolgol ako ng iyak kasi pakiramdam ko ay mawawala na si Van sa akin.

Shit, I hope I am wrong.

"Angel!"

Nagulat ako na may tumatawag sa akin.

The world is getting dark and to be alone with the man I am inlove with and under the rain, ayokong mawasak. Takot ako. Takot ako na baka inlove pa siya kay Priscilla.

"Angel! Angel!"

Slowly, palapit ng palapit ang boses niya and I know it's Van's voice.

Please.

"Angel..."

Napatigil ako sa paghinga ko nang may yumakap sa akin mula sa likoran ko. My tears is as fast the raindrops. It flows and my heart feels like cracking up. Hindi ko gusto. Pagod na ako ganitong pakiramdam sa puso.

Para akong pinapatay.

"Angel, I miss you so much." He said at niyakap ako ng napakahigpit mula sa likod habang basang-basa kami ngayon sa ulan. "Araw-araw para akong mababaliw. Araw-araw iniisip kita. Hinanap kita sa Australia pero hindi ko kayo Makita pati na ang Mommy mo. Hindi ko alam kung anong nangyari. Kung may masama bang nangyari sayo."

I sobbed.

"No." I said.

Hindi tumigil si Van sa pagsasalita.

"Saan ka ba nagpunta? Saan ka ba at nawala ka nang bigla-bigla?" He said, sobbing.

We are both sobbing under this heavy rain.

But his arms are warm and his voice is cracking up.

"I've been looking for you and tinatawagan kita pero hindi kita ma-contact." Sabi niya. "Iniisip ko, baka iniwan mo ko. Ulit."

My heart sank.

Ano, Angel?

Mag-ooverthink ka pa ba?

Mas pipiliin mo bang mainis kasi selos na selos kanina kasi isang buwan mong hindi kasama which is actually kasalanan mo tapos nang Makita mong kasama niya ang ex niya ay tatakas ka? Tanga ka ba?
Hinarap ko si Van.

Tinulungan niya akong tumayo.

He cupped my face.

"I miss you." He kissed my nose.

"I miss you, Angel." He kissed my cheeks.

"I miss you so much." He kissed my chin.

"I miss you so so bad." He kissed my lips.

"Na-miss kita, Angel." He said and kissed my forehead.

My chest feels like it is going to explode.

Napapikit ako habang hindi ko pa din mapigilan ang mapaiyak.

"I am sorry, Van." This is all I could ever answer to him. "Hindi ko sinadya na biglang mawala. I can explain." Napapaos na yung boses ko kakaiyak sa panahong ito.

"I'm glad I found you. Hindi moa lam kung gaano ako natakot. Ayoko. Ayoko nang mawala ka sa akin. Takot akong mawala ka, Angel. Takot ako. Handa akong making sa kahit ano man ang rason mo kung bakti bigla kang nawala nang isang buwan nang hindi nagpaparamdam."

I frowned after I heard say that.

"I'm sorry." I said.

And hugging him right now is like I just found home.