Bay Hack

#11#

-Kapıya bak!

…

-Senin için ilaç aldım inat etme de iç!

…

-5 dakika içinde o ilacı almazsan gelip kendim zorla içiririm.

-SENİ İLGİLENDİRMEZ!

-Kendine acı çektirmek hoşuna mı gidiyor inat etme yeter!

…

-Son 3 dakika
…

Sinirle ve zorla yatağımdan çıkıp kapıya gittim. Yerde beyaz küçük bir poşet vardı ve etrafta kimse yoktu. Beni göreceğini düşünerek acı çektiğimi saklamaya ve sinirli görünmeye çalıştım, faydasının olmayacağını bilmeme rağmen.

  İlaçları içip yatağıma geri döndüm. Nasıl bu kadar kötü olduğumu anlayamıyordum. Hayattan zevk almasam da kendime ve sağlığıma dikkat eden biriydim ben, çünkü düştüğümde yardım edecek kimsem yoktu. Kimsem yoktu… Aklımda dönüp duran iki kelimeye odaklandım. Kimsem yoktu. Düştüm. Ve hiçbir yardım istemesem de o…

Tavana gözlerimi dikmiş bunları düşünürken şakaklarımda bir sıcaklık hissettim. Kahretsin. Yine ağlıyordum. Hastalıktandır. Zayıf düştüm sonuçta.

-Sana sert çıktığım için özür dilerim ama o ilaçları içmen gerekiyordu. Hastaneye gitmeni veya bir şeyler yapmanı bekledim ve sen hiçbir şey yapmadın. En azından ilaçlar iyi gelir diye düşündüm.

-Teşekkür ederim.

-Senin için her zaman buradayım.

Hastalığın verdiği duygusallığa yenik düşüp aklımdan geçeni yazdım.

-Ben kabullenmesem de kendini alıştırıyorsun bana. Yapma. Lütfen.

-Bu kadar korkma alışmaktan, sevmekten. Aramızdaki çekime, uyumumuza ve sana inanıyorum. En çokta kendime inanıyorum aslında. Sana olan sevgimden eminim. Ne istediğimden eminim. Ne istediğinden bile eminim.

-Ama korkuyorsun.

…

-Aramızdaki tek engel, mutlu günlerin önündeki tek engel bu korkun. Sadece bir şans ver bana. Beni tanıdıktan sonra istemezsen, sevmezsen sonrasında tek bir saniye bile seni rahatsız etmeyeceğim.

  Telefonun ekranına ve son yazdıklarına tekrar bakıp göğsümün üstüne indirdim telefonu. İçimde bir umut yeşertmişti evet. Korkuyordum delicesine evet. Ama yorulduğumu da biliyordum. Hasta halimle doğru karar veremeyeceğimi düşünerek uyumaya odaklandım. Zamandan başka bir şeyim yoktu sonuçta.