SADECE OYUN

🖤 4 🖤

Sen sevdiğinin başkası yüzünden canının yanışını izledin mi hiç?
Ben izledim.
Üstelik saatlerce..
Saatlerce izlediğim şey yıllarca canımı yakmıştı oysa ki.
Ama hiç bir şey onun canının yanmasından daha fazla acıtmamıştı.
🖤

Gözlerimi açtığımda başımda bekleyen Rüzgar ile Poyraz'ın telaşlı hallerini gördüm. Rüzgar yanaklarıma hafif hafif vururken Poyraz da ona kolonya uzatıyordu. Kendime geldiğimde etrafıma göz gezdirip nerede olduğumu anlamaya çalıştım ve yattığım yataktan doğrulup oturdum. Burası kimin odasıydı.

- İyi misin Yağmur? Telaşlı gözlerle bakan Rüzgar'a dönüp

- İyiyim de ne oldu bana?

- Bir şey söylüyordun bir anda bayıldın. Hastaneye götürecektik seni ama sayıklamaya başlayınca götürmedik. Eğer iyi hissetmiyorsan gidelim hastaneye.

- Gerek yok. gerçekten iyiyim. Saat çok geç olmuştur ben artık eve gitsem iyi olcak sanırım..

- Ama ailene arkadaşında kalacağını söylettirmiştim.

- Arkadaşıma gidemem bir otele giderim ben. Deyip ayaklandığım sırada Poyraz beni yatağa geri oturttu.

- Bence bu gece burada kalsan iyi olur. Misafir odasını ben hazırlarım şimdi. Der demez fikrimi bile sormadan odadan çıkan Poyraz'ın arkasından baka kaldım.

Ayakta bekleyen Rüzgar boydan olan camın önünden pufu alıp tam karşıma gelecek şekilde yere koyup üstüne oturdu. Ben ne yaptığını izlerken gözlerime bakıp neler oluyor şeklinde kafa salladı.
Bana neden bu kadar tanıdık geliyordu ki normalde korkmam lazımdı çekinmem lazımdı ama Rüzgar'ın yanında sanki 20 yıllık arkadaşımın yanındaymış gibi hissediyordum.

- Ne yapmış başka Mert? Soru soran ve sinirli gözlerle bana bakan Rüzgar vardı karşımda.

- Tanıyormuş gibi konuştun.. Dedim yandan attığım ufak ve alaycı gibi olan bir sırıtışla. 

- O kadar sayıkladın normaldir. Surat ifadesi hala aynıydı ve hiç bozmamıştı söylerken.

Acaba konuşsam rahatlarmıydım birazda olsa birine ihtiyacım vardı ve yeni tanımış olmama rağmen o kişi Rüzgar mış gibi geliyordu. Ama söylesem ne yapabilcekti sanki.

- Boşver. Sen ne yapabilceksin sanki. Offf bütün gün başınada bela oldum.  Başımı yukarı kaldırıp tavana bakarak söyleniyordum ki Rüzgar dahada çok yakınlaştırdı pufu.

- Ne yapmış dedim. Yapabileceklerimi sen bile tahmin edemezsin ayrıca. Hala sinirliydi ve bu hali biraz korkutmuştu.

Gözlerinin içine baktığımda cevap bekler gibi bana bakmaya devam ediyordu. Sanki söylesem bir şey kaybedeceğim. Çok fazla ağır geliyordu bu ihanet belki atlatabilmem için yardımcı olabilirdi.

- Nişanlıymış.

Kafamı yere eğip sessiz bir şekilde söylemiştim. Rüzgar'dan hiç ses gelmiyordu. Tepkisini merak ettiğimde kafamı kaldırıp ona baktığımda acınacak halimi farkedince oda kafasını önüne eğmişti.

- Ne oldu acıyormusun? Bende acıyorum kendime, bu zamana kadar farkedemeyişime.. Bir senedir varmış kız hayatında ve 1 hafta önce nişanlanmışlar.

Boş duvara bakarak konuşmuştum. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.

- Acımadım. Gözlerindeki acıyı gördüm. Değermi peki şuan böyle biri için?