SADECE OYUN

🖤21🖤

Çocukluktan daha güzel bir şey varsa oda güzel hatırlanan bir çocukluktur..

Bu bölümü güzel okuyucularıma itafen yazıyorum.
demirbusra1_
sinemmgmzz6
sedef55gms
🌹

- Eee neyi bekliyoruz ya Zeynep? Zeynep'in bizi çatı katına çıkarmak istemesiyle peşine takılmıştık ama neredeyse beş dakikadır kapıyı açmasını bekliyorduk.

- Ne bekliyo olabiliriz Yağmur? Tabi ki Zeynep hanıma vahiy gelmesini bekliyoruz. Değil mi Zeynep hanım? Poyraz ellerini göğsünde bağlayıp Zeynep'e bakarak konuşmuştu.

- Ne saçmalıyorsun Poyraz sen?

- Çekil sen bi kapının koluna elin gitmiyor sanırım. Poyraz'ın sinirli hali Samet'le beni güldürürken Zeynep'i sinirlendirmişti. Poyraz hızla kolu indirip kapıyı açacakken kapı başkası tarafından açılmıştı.

- Siz ananızın karnında 9 ay 10 gün nasıl beklediniz acaba? Ali'nin sitem dolu sözüyle aklıma Songül gelmişti.

- Şimdi Songül olsaydı bu sorunun en mantıklı cevabını o verirdi.

- Ne gibi cevap? Ali'nin sorusuyla biraz önce yine sesli düşündüğümü anladım. Son zamanlarda sürekli oluyordu bana ve benim buna artık bir çözüm bulmam lazımdı artık..

- Onu 9 ay 10 gün bekleyenlere sor canım beni yorma..

İçeriden gelen sesin Songül'e ait olduğunu anladığımda Ali'yi itip içeri girdim.. Ben içeri girdiğimde Songül'ü görmeyi beklerken bambaşka bir manzara karşılamıştı beni.

Beyaz mobilyalarla dizayn edilmiş ve bir duvarı boydan geniş camla kaplı büyük bir oda. beyaz duvarların içinde bembeyaz bi köşeli koltuk ve 2 tane beyaz tüylü puf ortada beyaz masa ve beyaz bir tv ünitesi. Beyaz ama griyle harmanlanmış küçük küçük çerçeveler ve köşede yine beyaz olan bir şömine. Odanın iç açıcı bir manzaraya sahip olması beni mutlu etmişti. Sanki farklı bir havası vardı odanın, saatlerce otursan bile sıkılmazmışsın gibi. Diğerlerine bakmak için arkamı dönerken kafamın sert duvara çarpmasıyla başımı tuttum. Bir dakika bir dakika sakin olun o duvar Samet'miş. Gözlerine baktığımda beni heyecan sararken o koltuğa oturmuş daha doğrusu yayılmış olan Ali'ye bakıyordu.

- Pardon Samet. Müsadenle..

Sinirli çıkan sesime aldırış etmeden kapıya yönelmeye çalışmıştım ama başarılı olamamıştım. Sanki o tarafa bakmamı istemiyormuş gibi bileğimden tutup beni camın önüne doğru götürdü.

- Manzara nasıl sence?

Sevimli bir şekilde sorduğu soruyla gözlerimi ondan çekip cama yani dışarıya doğru bakmıştım. Evin bahçesinde uzun ve bir o kadarda güzel görünen ağaçlar vardı bu bahçe bizim oturduğumuz bahçeydi ama buradan daha güzel göründüğü kesindi. Biraz karanlık olması aslında ürkütüyordu. Bana sorsanız bu saatlerde asla burada yalnız başıma oturamazdım

- Manzara çok güzelmiş.

Mutlu bir şekilde konuşurken Samet'e döndüğümde gözlerinin üzerimde olduğunun yeni farkına varmıştım. O kadar güzel bakıyorduki ona bakmaktan kendimi alıkoyamıyordum.

- Bencede çok güzel..

Gözlerini benden çekmeden konuştuğunda söylediğiyle afallamıştım. Utanmıştımda. Yada dur daha fazla abartıp üstüme alınmış da olabilirim. Kendine gel Yağmur!