Oturdu. Peşini bırakmayan geçmişini bir an için düşünmemeye uğraştı. Nerde olduğunu, kaç yılında olduğunu hepsini unutmak istedi. Çekmeceleri karıştırıp eski teybi çıkardı. Rahmetli Barış Manço’ nun en sevdiği şarkısı olan “Gülpembe” odanın duvarlarına vurup yankılanırken birasından bi yudum aldı.
Sahiden nasıl da böyle çuvallayabilmişti? Her şey bu kadar kusursuzken ve deli gibi severken nasıl afallamıştı? On yıllık bi ilişkinin bi çırpıda bitmesi ne acı vericiydi. Düşünmek istemiyordu. Kalbi ona emretti ve güzel gözlüsünü önünde görmeye başladı. Nasıl olabilmişti? Nasıl aldatılmıştı?
Aşk iki kişilik bir delilikti. Delirmişti. Günler, haftalar, aylar geçtikçe konuşmayı da bırakıyordu. Acı veren bir sevgiliden daha hüzünlü ne olabilirdi? Dudaklarının kuruluğunu alkolle giderirken bağırdı;
“Lanet olsun bile diyemiyorum sana. Aşkım ellerin nerede? Şimdi kimin ellerini tutuyorlar. Yok oluyorum. Sensiz yaşamak istemiyorum”
Gözbebeklerinden süzülen yaşlar yanaklarından akıp kalbine ilerledi. Sevmenin yetmediği zamanlarda nefret etmek iyi bir seçim olabilirdi. Çoğu zaman hüsranla biten aşklar nefretin kollarında can verir. Oda aydınlandı, kapı açıldı. Karşısında gördüğünde iki dakika kadar hareketsiz kaldı. Gelmemeliydi, geldi onu delip geçti.
