Yusuf ailesinin tek çocuğuydu… Annesi babası Onu en iyi şekilde yetiştirmeye gayret ediyorlardı… İmam-Hatip öğrencisiydi Yusuf…Yusuf’un uzaktan uzağa sevdiği bir kız vardı… Sevgi… Sevgi sınıfın en ağırbaşlı kızıydı.. Başı hep önündeydi… Teneffüs aralarında evden getirdiği kitaplarını okurdu hep… Yusuf derste gizli gizli bakardı Ona… O ise Yusuf ’a hiç karşılık vermezdi.. Görmezdi bile Yusuf’un Ona ilgisini… Oysa ki sınıfın değil okulun en yakışıklı çocuğuydu Yusuf… Kızlar onunla arkadaş olmak için can atardı.. Ama O dinine düşkün biri olduğundan zinaya düşme korkusundan uzak dururdu onlardan… Ama ne yaptı ise Sevgi’den uzak duramıyordu… Evet göz zinası idi bu yaptığı.. Ama elinde değildi, nefsine yenik düşüyordu…
Bir gün cesaretini toplayıp kıza açılmayı düşündü… Herkesin bir sevgilisi vardı.. Kendisinin de olmalıydı… Diğerlerinden neyi eksikti ki…
Arapça dersinde idiler..Ders bitiminde Sevgi’ye duygularını açıklayacaktı Yusuf… Bir ara kitabının arasındaki bir kağıt gözüne ilişti… Bir hadis yazılıydı:
“Aşkını gizleyip iffetini muhafaza ederek sabır edenin günahlarını ALLAH affedip cennetine koyar..” [İbn Asakir]
Nereden gelmişti ki bu kağıt.. Sanki biri Yusuf’un içini okumuştu.. Kafası karıştı… Hem arapça hem türkçe yazıyordu hadis.. Derinlere dalmıştı hadisi okuyunca.. Vazgeçti Sevgi ile konuşmaktan…
Ertesi gün.. Yine arapça dersinde Yusuf nefsiyle mücadele halinde.. Söylemeli içindekileri.. Yine bir kağıt ilişti gözüne.. Yine bir hadis:
“Ümmetimin üstün olanları aşk belasına düşünce iffetini koruyanlardır..” [ Deylemi ]
Artık anlamıştı.. Birisi yazıp koyuyordu.. Ama kim..? O sırada öğretmenle göz göze geldi.. Öğretmen gülümsedi… Yusuf başını önüne eğdi.. Öğretmen koymuş olmalıydı.. Defalarca Yusuf’un Sevgi’ye baktığına şahit olmuştu çünkü.. Hem yazı da öğretmenin yazısıydı.. Utandı Yusuf ve vazgeçti Sevgi’ye açılmaktan…
Bir hafta sonra…
Sınıf bir dedikodu ile çalkalanıyor.. “Sevgi ’nin birlikte okula geldiği çocuğu gördünüz mü? Ne yere bakan yürek yakanmış.. Sevgilisi varmış”.. Yusuf beyninden vurulmuşa dönmüştü… Anladı ki Sevgi’den Ona yar olmayacaktı.. Hayalleri suya düşmüştü.. Sevgi’den vazgeçmeliydi…
Ertesi gün kitabının arasındaki yine bir not buldu Yusuf.. Bu defa ayet yazılıydı…
“Onu işittiğiniz zaman, erkek ve kadın mü’minlerin, kendi vicdanlarında iyi zanda bulunup da “Bu apaçık iftiradır” demeleri gerekmez miydi..?” [ Nur, 12 ]
Yusuf’un beyninde şimşekler çakmıştı.. Ne demekti bu.. Sevgi geldi hemen aklına.. Ve dün konuşulanlar..!
Okul çıkışı yine aynı erkek Sevgi’yi kapıda bekliyordu… Yusuf ise onları seyrediyordu.. Sevgi tam gence doğru ilerlerken,
“Abi biraz bekler misin, kitabımı unuttum sınıfta..”
Abi mi..? Demek ki sevgilisi zannettikleri çocuk Sevgi’nin abisiydi… Ayet yankılandı Yusuf’un kulaklarında…Suizan yapıp da işlediği günaha tövbe etti içinden…
Sonraki günlerde Yusuf ara sıra kitabının arasında hadis ve ayetler bulmuştu.. Öğretmenine minnettardı… Yanlışa düşmesini engelliyordu her defasında…
