Uzayda uçurum olur muydu? Oysaki Ay her geçen gün Güneşe yaklaşırken bir uçuruma koşuyordu sanki..
O Güneşe yaklaştıkça Gece onu itiyordu. Karanlık içinde barındırmıyordu onu .
Ay severdi eskiden pamuksekeriyle denizin kenarında yürürken saçlarının şekerli yanaklarına yapışmasını ama artik o deniz kenarına gitmek için uçurumu geçmesi gerekiyordu.
Onun uçurumu meteorlarla kapatması gerekiyordu eskiye dönebilmek , ağlamasi gerekiyordu gözyaşlarının taş olması için ..anılarının meteor olup alevlenmesi için.
Ama kimse görmemeliydi hüznünü sadece gece ve ay bilmeliydi bu onların sırrıydı. Bu sırra yıldızlar ve gökyüzü şahitti sadece .
Peki yıldızlar saklayabilir miydi gözyaşlarını, yerine geçebilirler miydi kalpleri parçalayan meteorların ? Yıldızlar hep umut olmuşlardı.
Gökyüzü şahidim , yıldızlar umut olmaya devam edeceklerdi...
Yıldızlar yerini aldı meteorların . En azından diğerleri öyle sandılar. Onlar gözyaşından oluşmuş taşlar değil umutlar , yıldızlar, zannetti bilmeyenler.
Yıldızlar kaydı gibi gözüktü uzaktan oysaki onlar içimde yanan anılarımdı benim . Yandılar.. yandılar.. alev alev... hunharca.. Ama izi kaldı uzayda,kalpte,yaşanmışlıklarda
Yinede başarmıştı Ay birkez daha kimse farketmemişti. Hissetmemisti .
En yakınındaki Güneş bile...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gece ve Ay
ChickLitHayatımda yaşadıklarımdan kesintileri; kendimce beğendiğim sözleri,yazdığım sözleri ,bazen güncel olaylar hakkındaki düşüncelerimi sizinle paylaşmayı düşünüyorum.Kısacası bir genç kızın dilinden hayat
