Maria leonora Teresa's pov.
One year ago..
Hay buhay nga naman parang life hahahaha. Eto nakaconfine pa din si bakla. It's Christmas already. Ngayong araw mismo. Katatapos ko lang magdasal kanina. Hanggang ngayon umaasa pa rin ako na magigising siya kahit sinasabi na ng mga doctor na Hindi na siya magigising. Patuloy pa rin akong umaasa.
Si Mr.Winston ay patay na. Oo patay na. Pinatay siya ng mga kaaway niya dati. Nakakaawa lang pero nanaig pa rin ang galit ko. Sila kasi ang nagtanim ng mga Bomba sa bahay na yon. Nirerenovate na ang bahay ng tambakol family. Bumalik na din ako sa apartment namin ni bakla. Ako muna ang nagaalaga Kay martina ayaw Sana nila pero I insist para ko nang anak si Martina. And here we go again andito na naman kami ni Martina sa hospital nakaconfine na lang siya at Wala na sa icu fully recovered na ang nasunog na parte ng katawan niya pero Hindi pa rin siya magising. Gusto ko nang marinig ulit ang kulot niyang boses.
Hinanda na namin ang mga handa namin. Andito ang buong pamilya ni bakla maging ang kuya ko. Dito kami magcecelebrate ng pasko na pinayagan naman ng hospital pinahiram pa kami ng lamesa Basta ay wag lang masyadong magalawa at maingay.
Hinanda na namin at kumain na. Nagbigayan ng regalo. At sabay-sabay na nanalangin sa may kapal. Kagaya ng lagi kong ipanagdasal ganun pa rin.
Tumabi ako Kay bakla pagkatapos.
"Merry Christmas bakla! Gising ka na iloveyou" Sabi ko.
At hinalikan siya sa noo.
Tinawag nila ako para maglaro daw. Akmang pupunta na ako ng may humawak sa kamay ko.
Nanlaki ang Mata ko si Bakla! Si bakla gising. Biglang agos ng luha ko.
"Bakla! You're awake! You're awake na omygod! Guys gising na siya!" Sabi ko.
Agad naman silang nagsilapitan at niyakap si bakla kagaya ko umiyak din sila.
Sari-sariling message ang ginawa nila. At ako naman ay hindi mapagsidlan ang kasiyahan.
I've been waiting for this moment. Thank you God thank you Po talaga!
Lumapit ako sa kaniya now it's my turn. Miss na miss ko na siya!
Niyakap ko siya.
"Who are you?" Tanong Niya bigla.
Parang namang nanlamig ang buong katawan ko. Pesteng buhay to!
Hindi Niya ako maalala seriously? Ako? Ako? Hindi ba ako Mahal? Huhuhuhu! Nakakainis naman eh! Huhuhu!
Agad ko siyang tingnan kunot-kunot ang noo niya at di niya ako makilala! Jusko!
Ang daya ni tadhana!
Written by:CarlaJade
A/n: Stay safe!
