İZMİHLAL

TANITIM

Merhabalar, bal peteklerim. Hesabım ve hikayem yeni olduğu için, muhtemeldir ki okunma sayısı az olacaktır. O yüzden, desteklerini esirgemeyen herkese sonsuz şükranlarımı sunuyorum ve sizleri seviyorum.

Buraya hikaye başlama tarihinizi yazmanızı istiyorum.

_______________

Ve biz iki zıt kutup,çok güzel acı çekeceğiz.

Öyle birini sevmişti ki,kavuşamadan veda etmek zorunda kalmıştı. Avuç içlerinde kalan son umut kırıntıları da yok olup gitmiş, dipsiz bir çukur bahşedilmişti ruhuna.Karanlığın edepsiz vesveseleri, yüreğine sancılar katmıştı.

O adam, derin bir okyanusun ortasında boğulan o genç kızı, bir nefes kadar mahkum etmişti Yüreğine.

Canı yanıyordu.

Lâkin alışmıştı.

Gözkapaklarından süzülen sıvı bile yanağını yakıyor,ruhu ısdırabın koynuna kıvrılıp, son nefesini veriyordu. Problem değildi. Kurtulamayacağı bir acı olsa da muzdarip bir kabulleniş sergilemişti yüreği.

Başka çaresi yoktu.

Ve bilmek,öldürücüydü.

Sevmek, insanoğluna verilmiş en azaplı hissiyattı. Bilirdi, Yine de sessizce bekleyişleri olurdu. Geçen hergün, umutları kanatlanıp göğe ulaşırdı. O adam farklıydı, günahkârdı. Sevdası körpelenirken, bundan haberdardı.

O adam.

Yüreğinde ki yaraların sahibi.

Şeytanın inine yerleşen bir günahkârdı. Hissiyatlarını kinle besleyen, düşüncelerinde ki masumluğu bir kutuya kilitleyendi.

Bir masumun, günahkârın koynunda ki kokuya muhtaç kalması ne kadar doğruydu? Bilmiyordu. Bildiği tek şey, bu yangın filizlenirken, tomurcukları kendileri atmıştı.

Ve onlar iki zıt kutup.

Ay ve güneş misali.

Korkuyorlardı,Çünkü onlar imkansızın ötesinde, deniz ve gökyüzünün kavuşması kadar mucizevi birşeylere ihtiyaç duyar olmuşlardı.

Yüreklerine ilmik ilmik işlenen sevda, şeytanın kahkaha nidaları attığı o günahkar gece de körpelenmişti. Besledikleri hissiyatlar bir serçe gibi saklanacak yer aramış, duyguları izmihlale karışmıştı.

Yandıkları kadar sönecek, söndükleri kadar seveceklerdi. Ve bu sevda, en sert poyrazı bile uslandıracaktı.

Tanıtım sonu.