ʟᴀsᴛ ᴍɪɴᴜᴛᴇ ᴇxᴘᴇʀɪᴇɴᴄᴇs?

Ⓓⓞⓝⓔ

Το βράδυ περίπου στις μια η ώρα ακούω την πόρτα του δωματίου να ανοίγει και να κλείνει.

Ξέρω πως είναι εκείνος. Γνωρίζω την μυρωδιά και το ρυθμό των βημάτων του.

Η καρδιά μου αυξάνει ρυθμό. Αύριο θα του πω. Θα του πω πως θέλω να σταματήσουμε.

Αν με ρωτήσει θα του πω πως πήρα αυτό που ήθελα και θα τον ευχαριστήσω για την βοήθεια του.

Έπεσα ξανά στην παγίδα του, το ξέρω.
Νόμιζα πως τον είχα ξεπεράσει, πως δεν ένιωθα τίποτα πλέον, αλλά ήμουν σε άρνηση.

Ίσως καλύτερα που έγινε όλο αυτό.
Δεν θα αναρωτιόμουν συνέχεια πως θα ήταν να τον έχω.

Τον είχα και τον έχασα. Έστω και ως μέρος συμφωνίας.

Θα πάω στο πανεπιστήμιο και θα ξεφύγω από όλους και απ'όλα.

Θα πειραματιστώ, θα κάνω σχέσεις...

Σχέσεις... όχι σχέσεις καλύτερα. Φιλίες.. γνώριμες χωρίς πολλά πολλά.

Θα τον ξεχάσω. Θα είναι άλλο ένα πρόσωπο στις αναμνήσεις μου.

Έτσι πρέπει. Έτσι θέλω να γίνει.

Ξαπλώνει δίπλα μου.

Το άρωμα του γεμίζει τα ρουθούνια μου.Και το δικό της.

Φαντάζομαι παλι τα χείλη της κολλημένα στα δικά του.

Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά για να σβήσω αυτή την εικόνα από το μυαλό μου.

Νιώθω το χέρι του στον ώμο μου και σχεδόν τινάζομαι.

Μαζευομαι στην άκρη του κρεβατιού.

Ξαφνικά μου φαίνεται μικρό.
Θελω να φύγω.

"Ισμήνη..." ψιθυρίζει το όνομα μου και για πρώτη φορά απεχθάνομαι το άκουσμα του.

"Μη με ακουμπάς." δεν αναγνωρίζω την ίδια μου την φωνή. Βραχνιασμένη και κομματιασμένη.

"Αυτή με φίλησε. Α-αυτή τα έκανε όλα.
Ισμήνη... Την επρωξα το είδες! Δεν το ήθελα!Πιστεψε με." η φωνή του είναι απελπισμένη, παρακλητική.

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου.

Η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που πονάω.

"Θέλω να σταματήσουμε." λέω τελικά.
"Πήρα αυτό θέλω."ξεροκαταπίνω.

Τα μάτια μου βουρκώνουν.
Δεν θα ξαναζήσω το ίδιο πράγμα.

" Συγγνώμη αν δεν ήμουν αρκετή για σένα."τα λόγια μου γεμάτα πίκρα.
"Ευχαριστώ για την βοήθεια σου.
Θα αναλάβω μόνη μου το υπόλοιπο. "
δάκρυα τρέχουν από τα μάτια όσο καταπίνω τους λυγμούς μου.

Παρόλα αυτά ακούγομαι ψυχρή.

"Ισμήνη...Σε παρακαλώ. Σε ικετεύω.. κοίτα με. Κοίτα με, μικρή μου,. Δεν τα εννοείς αυτά,γλυκιά μου, το ξέρω." με ικετεύει και σηκώνομαι από το κρεβάτι όταν ακουμπά τον ώμο μου.

Σφίγγω το σαγόνι μου και γυρνάω να τον κοιτάξω.

Είναι καθιστός και με κοίτα συνοφρυωμένος. Τα μάτια του είναι βουρκωμένα και λυπημένα.

"Δεν θα το ξαναζήσω αυτό. Να κάθομαι σαν την ηλιθια να περιμένω να με κοιτάξεις και εσύ να πέφτεις με τα μούτρα σε κάποια άλλη. Εγώ φταίω, το ξέρω.Εγώ και οι ηλιθιες ιδέες μου.
Αλλά δεν θα σε περιμένω. Δεν θα κάθομαι να κλαίω ενώ ψάχνεις την ξανθιά θέα σου.Βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να ελπίζω και να καταρρέω.
Να είμαι στον ουρανό την μια στιγμή και την άλλη να πέφτω με τα κεφάλι στην σκληρή πραγματικότητα."νιωθω αγκάθια στον λαιμό μου και τα μάτια μου καίνε. Όμως επιτέλους λέω αυτά που είχα κρύψει τόσο καιρό.

Με κοιτάει συνοφρυωμένος, χαμένος, πληγωμένος. Τα μάτια μου έτοιμα να με ρίξουν με δικαιολογίες και κενά λόγια.

Χαμογελαω στον εαυτό μου.

" Σε είχα επιτέλους ξεπεράσει.
Σε είχα βάλει στην κατηγορία του ενθουσιασμού.Σε σκεφτόμουν ως ένα καταραμένο απωθημένο. Μια ηλιθια φαντασίωση. Μέχρι που η φαντασίωση έγινε πραγματικότητα. Αλλά αυτό ήταν μόνο από την πλευρά μου, έτσι δεν είναι; Πάντα μόνο από την πλευρά μου.
Γιατί για σένα θα είμαι πάντα ένα μικρό κοριτσάκι. Ένα κοριτσάκι με το οποίο μπορείς να παίξεις, να γελάσεις, να το χρησιμοποιήσεις και θα είναι όλα καλά.
Η μικρή αδελφή του κολλητού σου.
Ε λοιπόν αυτό το κοριτσάκι έγινε γυναίκα. Και βαρέθηκε να της φέρεσαι.
Γι'αυτο κόψε τα μικρή μου και τα γλυκιά μου γιατί δεν τα ανέχομαι πλέον.
Βαρέθηκα να είμαι πάντα η χαμένη της ιστορίας. "χωρίς να πω τίποτα άλλο και με τα δάκρυα να τρέχουν ρυάκι αρπάζω την ζακέτα μου και βάζω τα παπούτσια μου.

" Που πας;"σηκώνεται από το κρεβάτι και με κοιτάζει ανήσυχα.

Ανοίγω την πόρτα.

" Να μη σε νοιάζει. "απαντώ κοφτά και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Το να φύγω δεν είναι τόσο εύκολα όσο νόμιζα αλλά το κάνω ούτως ή άλλως.

Θα παρακαλέσω τα κορίτσια να κοιμηθώ στα δωμάτια τους όταν γυρίσω από την βόλτα μου.

Νιώθω το μέρος να με πνίγει.

Μπορεί όμως να είναι και ο ίδιος μου ο εαυτός.