ʟᴀsᴛ ᴍɪɴᴜᴛᴇ ᴇxᴘᴇʀɪᴇɴᴄᴇs?

Ⓛⓔⓐⓥⓘⓝⓖ ⓜⓐⓡⓚⓢ..

Η αλήθεια είναι πως πάντα αναρωτιόμουν πως είναι να φτάνεις σε αυτό το σημείο.

Στην άκρη ενός γκρεμού με μια απέραντη θάλασσα και θανατηφόρα βράχια να σε περιμένουν.

Ήταν όμορφα, το παραδέχομαι.

Μπορούσα να δω μικρές νησίδες, μικρούς ανθρώπους να βουτάνε και μικρές ομπρέλες να στέκονται με δυσκολία.

Ήταν ώρα. Έπρεπε να πηδήξω.

Οκευ... γίνομαι λίγο δραματική.

Στην λίστα μου δεν ήταν;
Να πηδήξω από έναν βράχο στη θάλασσα και να επιβιώσω.

Κάνω δύο βήματα πίσω..

Δεν είναι αργά να αλλάξω μερικά πραγματάκια, είναι;

"Ισμήνη. Έλα παιδί μου, νυχτώσαμε!"
φωνάζει ο Οδυσσέας από κάτω και γυρνάω τα μάτια μου.

Είναι 5 η ώρα το απόγευμα. Ο ήλιος είναι πιο ψηλά από το iq του.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Οκευ.

Με το ένα.

Με το δυο.

Με το τρία.

Πάω να πηδήξω αλλά δεν το κάνω.

Ένα τρέμουλο με διαπερνά.

Όχι όχι δεν μπορώ να το κάνω.
Θα σπάσω το κεφάλι μου!

Κοιτάω τον Οδυσσέα.

Μία χαρά ζωντανός φαίνεται.

Ωραία.

Σοβαρά τώρα.

3
2
1

Και πηδάω. Κάθετα.

Νιώθω τον αέρα για λίγα δευτερόλεπτα πριν βρεθώ κάτω από το νερό.

Αγκαλιάζω για λίγο την αίσθηση του νερού γύρω μου και βγαίνω στην επιφάνεια.

Γελάω.

"Τα κατάφερα!" φωνάζω.

Γυρνάω να κοιτάξω τον Οδυσσέα.

Με κοιτάει χαμογελαστός.

"Σου πήρε μισή ώρα... αλλά το έκανες."
με πειράζει και γυρνάω τα μάτια μου.

"10 λεπτά. Το πολύ." λέω κάθετα και γελάει.

Κολυμπάω προς το μέρος του απόζητώντας την θερμότητα του σώματος τους.

Εκείνος φαίνεται να έχει συνηθίσει το κρύο νερό.

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και το χαμόγελο του μεγαλώνει.

Αφήνει ένα φιλί στον ώμο μου και τυλίγει τα πόδια μου γύρω από την μέση του.