ʟᴀsᴛ ᴍɪɴᴜᴛᴇ ᴇxᴘᴇʀɪᴇɴᴄᴇs?

Ⓞⓞⓟⓢ!

Ξυπνάω όταν ακούω ένα χτύπημα στην πόρτα. Χθες κοιμήθηκα στο δωμάτιο της Ιοκάστης και της Δήμητρας αφού τους είπα τι έχει γίνει.

Σηκώνομαι πάνω και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Τα κορίτσια έχουν ήδη κατέβει για πρωινό.

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω το θυμωμένο βλέμμα του αδελφού μου.

"Τι του έκανες;" ρωτάει θυμωμένα.

Τον κοιτάω μπερδεμένη και γύρνα τα μάτια του.

"Του Οδυσσέα, τι του έκανες; Είναι συνέχεια λυπημένος και δεν θέλει να βγει καθόλου.Ούτε για πρωινό δεν έρχεται." συνεχίζει τις κατηγορίες του και γυρνάω τα μάτια μου.

Αισθάνομαι τύψεις αλλά τις πνίγω με την περηφάνια μου.

"Αντε παράτα μας ρε Άρη. Ρώτα τον φίλο σου. "μουρμουράω εκνευρισμένη και ξανακαθομαι στον καναπέ.

Εκείνος με ακόλουθα μέσα.

Τον νιώθω να με παρατηρεί με θυμωμένο ύφος και γυρνάω τα μάτια μου.

"Άρη δεν έχω όρεξη να τσακωθούμε.
Σε παρακαλώ φύγε." μουρμουράω αγανακτησμένη χωρίς να τον κοιτάξω.

"Πάντα αυτό κάνεις Ισμήνη. Φοβάσαι και κάνεις πίσω. Τα καταστρέφεις.
Δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ σας, αλλά ξέρω πως ο καλύτερος μου φίλος δεν ήταν τόσο λυπημένος ούτε όταν χώρισε με την Χριστίνα. Ότι και να είναι διόρθωσε το." μουρμουράει και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Τελείωσες; "ρωτάω ειρωνικά.

Με κοιτάει συνοφρυωμένος.

" Ναι...δεν--"παει να πει αλλά τον διακόπτω.

" Ωραία φύγε τώρα.Θελω να μείνω μόνη μου. "συνεχίζω κοιτάζοντας τον ψυχρά.

Από το βλέμμα του καταλαβαίνω πως ξαφνιάζεται.

"Κάνεις δεν σε κάλεσε εδώ. Δεν σε ήθελα εδώ. Δεν ήρθες καν για μένα.
Οπότε τώρα μην έρχεσαι με απαιτήσεις.Δεν έχεις το δικαίωμα."
λέω κοιτώντας τον εχθρικά και μου επιστρέφει το βλέμμα.

"Συνέχισε έτσι Ισμήνη, θα δεις για πότε θα μείνεις μόνη σου." σηκώνεται από τον καναπέ και χωρίς να πει τίποτα άλλο ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

" Στο διάολο. "μονολογώ και ξαπλώνω πίσω στον καναπέ.

Το μυαλό μου πάει πάλι στον Οδυσσέα.
Τα φιλιά μας, τα άγγιγματα του, την ανάσα του πάνω στον λαιμό και... τέλος...στην στιγμή που τον είδα να φιλιέται με εκείνη.