Όταν βεβαιωθήκαμε πως η κοπέλα ήταν και θα ήταν καλά, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο.
Κουρασμένη πλέον και χωρίς την αδρεναλίνη του φόβου να μου δίνει ενέργεια, έβγαλα την ζακέτα μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι.
Ο Οδυσσέας χαμογέλασε και έβαλε τις πατούσες μου πάνω στα πόδια του για να μου βγάλει τα πέδιλα.
Μόλις το έκανε άρχιζε να κάνει μασάζ στα πόδια μου και έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας το.
"Φοβήθηκες;" ρωτάει απαλά και συνοφρυώνομαι στην ερώτηση του.
Κοίταξα το ταβάνι και στο μυαλό μου ήρθε το βλέμμα του άνδρα.
Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά.
Τράβηξα τα πόδια μου από τα δικά του και μαζεύτηκα στον εαυτό μου.
Αναμνήσεις με την ξαδέλφη μου συγκεντρώθηκαν στο μυαλό μου και άθελά μου βούρκωσα.
Ο Οδυσσέας το παρατήρησε και ήρθε κοντά.
"Χευ.. χευ.. τι έπαθες τώρα;" ρωτάει απαλά και ξαπλώνει από πίσω μου.
Περνά τα χέρια του γύρω μου και με αγκαλιάζει βάζοντας το πηγούνι του στην καμπύλη του λαιμού μου.
Ξεροκαταπίνω.
Δεν μπορώ να του κρυφτώ.
Γυρνάω προς το μέρος του και τον κοιτάζω δειλά.
Αφήνω μια ανάσα και προσπαθώ να βρω το θάρρος μου.
"Πριν από περίπου δώδεκα χρόνια είχα μια ξαδέλφη με την οποία ήμουν πολύ κοντά. Εγώ ήμουν έξι και εκείνη δεκαεφτά."ένας κόμπος δημιουργείται στο στομάχι και ο Οδυσσέας μου σφίγγει το χέρι για να συνεχίσω.
"Ερχόταν κάθε μέρα και παίζαμε. Μας πρόσεχε όταν οι γονείς μας δούλευαν και με βοηθούσε στο διάβασμα... " σφίγγω το χέρι του και ξεροκαταπίνω.
" Μέχρι... που.. σταμάτησε να έρχεται."κοιτάζω στιγμιαία το μπερδεμένο πρόσωπο του πριν συνεχίσω.
"Ρώτησα την μητέρα μου πόσες φορές αλλά δεν ήξερε. Μου έλειπε. Κάθε μέρα. Αλλά βρήκαν κάποιον άλλον να μας προσέχει. Δεν ήταν το ίδιο."
παιρνω άλλη μια βαθιά ανάσα.
" Μία μέρα την συνάντησα στο πάρκο της γειτονιάς μας. Την αναγνώρισα και έτρεξα κατευθείαν προς εκείνη. Φορούσε κουκούλα και φαινόταν κουρασμένη. Με αγκάλιασε και εκείνη χαμογελαστή και γλυκιά όπως πάντα.
Παρατήρησα όμως διάφορες μελανιές στο πρόσωπο της. Όταν την ρώτησα μου είπε πως είχε χτυπήσει.Δεν το σκέφτηκα πολύ και απλά της είπα πως μου έλειπε πολύ και ηθελα να μας προσέχει πάλι. Δεν είπε τίποτα. Μπορούσα να δω την λύπη στα μάτια της.Είχε βουρκώσει.Βρήκε μια δικαιολογία και έφυγε. "κλείνω τα μάτια μου για να αποφύγω τα δάκρυα που ερχόντουσαν.
أنت تقرأ
ʟᴀsᴛ ᴍɪɴᴜᴛᴇ ᴇxᴘᴇʀɪᴇɴᴄᴇs?
أدب المراهقينΤο καλοκαίρι μετά την τελευταία της χρόνια στο λύκειο, η Ισμήνη αναπολεί τα πράγματα που έχει ζήσει και εκείνα που είχε όλο τον χρόνο να ζήσει αλλά ποτέ δεν έζησε. ͎ ͎Η ημέρα που θα αρχίσει το Πανεπιστήμιο πλησιάζει και δεν θέλει με τίποτα να πάει...
