SİHİRLİ SAVAŞÇI

#6

'Beyazın içindeki siyah bir nokta gibiydim.Yıllardır yalnızım diye düşünürken,meğerse etrafım ne kalabalıkmış.. Ne çok insan varmışta,ben görememişim.
Kalabalık içinde yalnızlık benimkisi.. Benim durumum;tıpkı binlerce yıldızın içinde,bir ay olmak gibi...'

Sihirli eller

"Bu çocuğa ne olmuş böyle!.." diye bağırdı Yalım. Evet... Kalabalığın ortasında, boğazı parçalanmış bir şekilde yerde hareketsiz yatan, henüz benim yaşlarımda olan erkek çocuğuna ne olmuştu böyle..
Orada bulunan bütün insanlar büyük bir şaşkınlıkla o çocuğu izlerken,okulun bütün öğretmenleri bizi dağıtmaya çalışıyor, kimisi polisi kimisi hastaneyi arıyordu..
Ben de buz kesilmiş bir şekilde çocuğu izlerken, omzumda bir el hissettim. Arkama doğru döndüğümde Barlas amca ile göz göze geldim.
"Ayperi,şimdi sana söyleyeceklerimi iyi dinle. Ve ben ne dediysem onu yap.."
Barlas amca, boynundaki bir kolyeyi çıkardı ve benim boynuma taktı. "İşte bu kolye kızım.. işte bu kolye, senin güçlerini bu dünyada kullanmana yardımcı olacak. Daha 18 yaşına girmene uzun bir süre olmasına rağmen, Bu kolye ile şimdi de kullanabilirsin o güçlerini.."
Ne! Ben, ben çok şaşırmıştım.. Bu kolye ile güçlerimi kullanabilecek miydim gerçekten!.. Bir dakika, benim güçlerim neydi peki?..
"Barlas amca, çok merak ediyorum acaba benim güçlerim neler?!.." diye sordum.

Barlas amca, elini çenesine götürdü. Düşünüyordu..Acaba ne düşünüyordu?..
"Bence bunu deneyerek öğrenmen lazım. Misal, şu an senden bir gücünü kullanmanı isteyeceğim."
Eliyle yerde yatan çocuğu göstererek,"şu çocuğun yarasını, sihirli ellerini kullanarak iyileştireceksin.."
Kim,ben mi?.. ben nasıl o yarayı iyileştirebilirim ki!.. Benim böyle bir gücüm var mı?..
'Ayperi! Gücün olmasa niye adam senden böyle bir şey istesin!'
Uzun süredir ortaya çıkmayan iç sesim, yine tüm haklılığıyla konuşmuştu.

Barlas amca, bana nasıl yapacağımı anlattıktan sonra, çocuğun yanına gittik. Yerde yatan çocuğun yanına diz çöküp,oturdum. Etraftaki herkes bana bakmaya başlamıştı. Ben başımı çevirip Barlas amcaya bakıyordum. Herkes bana bakarken, böyle bir şey yapmak doğru muydu?..
Barlas amca başına yukarı aşağı sallayarak, başlamam için onay verdi.
Ah korkuyordum.. fakat tüm cesaretimi toplayıp, bunu yapmalıydım... Barlas amcanın Bana anlattığı gibi, önce kolyeyi elime aldım. Ortasında bulunan küçük yuvarlak bölmeye bastırdım.Ve bir anda, zaman durdu. Etrafımdaki herkes durmuştu. Başımı çevirip, Barlas amcaya baktığımda, onun da herkes gibi donduğunu gördüm.Tekrar çocuğa döndüm. Ellerimi, boğazına yaklaştırdım. Gözlerimi kapattım, ve ellerimi boğazımdaki yaranın üzerine koydum. Elimi koyduğum anda bir sıcaklık hissettim. Bütün hücrelerimin, hareket edişini hissediyormuşum gibi bir duygu kapladı ruhumu.. Gözlerimi yavaşça açtım. Çocuğun boğazından elimi çektim, ve yaranın kaybolduğunu görünce, küçük bir çığlık attım. inanamıyordum..Ben, ben onu iyileştirmiştim. Çocuk, gözlerini hafif aralar gibi olunca, hemen oturduğum yerden kalktım. Ve Az önce yaptığım gibi kolyeyi elime aldım. O yuvarlak kısmına dokunduğum anda yeniden zaman akmaya devam etti. Zamanın durması ile birlikte donan bütün insanlar yine hareket etmeye başladılar. Yerdeki çocuk hiçbir şey olmamış gibi ayağa kalktı ve kalabalığın ortasından uzaklaştı.

Ben şaşkınlıkla arkasından baka kalmıştım.. Daha sonra Barlas amca ve Yalım yanıma geldiler. Barlas amca, bana gurur duyan gözlerle bakıyordu.
İlk görevimi,başarı ile tamamlamıştım. Ve ilk defa, ruhumu hissetmiştim. Bütün hücrelerimin hareketlerini hissetmiştim..
"Aferim Ayperi,sana verilen bu güçleri iyi şeyler için kullanaman,gerçekten çok güzel bir şey.." Barlas amcadan bu sözleri duymak, beni mutlu etmişti.

'Sen bir prensessin,artık ona göre davranmalısın"
Evet,iç sesim doğru söylüyordu.Fakat,bir prenses nasıl davranırdı ki?..
'Gökyüzünde uçan kuşları görüyor musun? İşte onlar kadar, asil ve narin olmalısın. Her şeyden önce sen bir kızsın. Her kız, bir prensestir zaten.. Narin, güzel, merhametli, kendinin kız olduğunun farkında ve asillerdir..'
Doğruydu bu sözler..Gerçekten,her kız bir prensesti..