İmkansızın Şarkısı

4-Notalarım...

Ediz'den...

Ellerim titriyor... İlk kez yaşadıklarım duygularıma etki ediyor, çalmamı ve hayattaki en önemli şeyi ; notaları duymamı engelliyor... Babamla kavgalarımız beni ilk kez bu kadar derinden etkiliyordu... Bu zamana kadar sadece müzik olduğu için ayakta kalabildim... Şimdi o da beni bırakırsa ben nasıl dayanırım, nasıl nefes alırım... Hayatımdaki en önemli parçamın, notalarımın beni yanlızlığıma bağlamasını kaldıramam... Hayatımda ilk defa kendimi bu kadar kimsesiz , boşlukta hissediyordum... O kadar ihtiyacım var ki beni bu derinden etkileyen sorunlardan çekip çıkaracak umuda... Daha önce hiç bir şeye bu kadar muhtaç olacağımı tahmin bile edemezdim... Müzikten, notalardan başka hangi varlık, cisim beni bu kör kuyunun içinden çıkarabilirdi ki... Bu söylediklerime kendimi inandırmaya çalışırken , Arın'ın sesiyle irkildim. " Ediiiiiiiiz ?" " Senin burada ne işin var , yine mi geldin Arın ? Ben sana git dememiş miydim?" yine beni sinir etmeye başlamıştı piç. Söylediklerimi başka taraflarından anlamakta ısrarcıydı... " Sana attığım mesajları görmedin mi oğlum ? Zaten Alev de sana ulaşamamış ortalığı ayağa kaldırdı."dedi. Ahhh Alev! Küçüklükten beri en uzun süre sevgilim olarak kalabilmiş tek kız... Tabi buna sevgili denilebilirse, Alev daha çok bir alışkanlık gibi benim için... Sürekli tekrar tekrar aynı şeyleri yaşamak artık beni boğuyordu... " Bir de onun gönlünü almak var şimdi! Boşversene ya bir de onunla mı uğraşacağım şimdi?" " Tabi uğraşacaksın oğlum , annenleri hatırlatmama gerek yok sanırım." Tamam annemlere ayrılık sebebi anlatacak durumda değilim şu an. "Tamam yaa tamam gelip bir de onu çekeceğim, tamam mı?" " Ha şöyle, arabada bekliyorum. Alev kulüpte bizi bekliyor. Daha fazla gecikip onu kızdırma. Zaten bütün gün dilini çeken ben oluyorum." Ona attığım öldürücü bakışlarla daha fazla oyalanmadan kapıyı kapatıp gitti. Yorgunluktan başım piyanonun üzerüne düştüğünde çıkan ses uyumamam gerektiğini bana hatırlattı... Evet yalanlarla dolu bir geceye daha başlıyoruz... yine!...

...Kulüb'e geldiğimizde Alev üstüme atladı. "Neredesin sen? Meraktan çatladım" dedi. Ve ilk dakikadan başladık. Bu kadar büyütülecek ne vardı anlamıyordum. Ahh! kızlar her şeyi abartırdı zaten.Neyse ki Arın beni cevap verme zahmetinden kurtarıp araya atladı. " Sorun yok Alevciğim. Eve gittiğimde Ediz yine piyanosunun başında dünyayı unutmuştu herzamanki gibi." dedi. " Evet Alev piyano çalarken telefonumun herzaman sessizde olduğunu biiyorsun. Bunda büyütülecek bir şey yok! " Alev yüzünü buruşturdu. Belki sesim biraz fazla sert çıkmıştı. Bunu anlamam biraz geç olsada anlamıştım ne de olsa. Alev " Seni merak ettim, özür dilerim. Biliyorum fazla abarttım. Canını sıkmak istememiştim." Aynı şeyleri milyonlarca kez dinlememe rağmen sıkıldığımı belli etmemeye çalışarak kafamı tamam anlamında salladım. Kulağıma eğilerek, " Hem seni çok özledim " dedi. Mesajı aldım. Ama artık bana verebileceği şeylerde ilgimi çekmemeye, heycanladırmamaya başlamıştı. Zaten istediğimde bir çok kızla yaşadığım bir şeyi Alevle de yaşamam onu diğerlerinden farklı kılmıyor, sıradanlaştırıyordu. oysa şu anda hayatımda olmasını istediğim tek şey farklı birisiydi, beni herşeyden alıp götürecek, varlığında da yokluğunda da onu hissedeceğim, hissetmek isteyeceğim birisine... Alev cevap vermememle söylediği şeyi tekrarladığında " Çok işim var. Bu gece olmaz " dedim. " Ne oldu artık beni istemiyor musun ? Kim o kız ? Kim?" diye bağırmaya başladığında ise " sesinin tonuna dikkat et! Karşında çoçuk yok senin. İşim var dediysem işim var soru sormayı kes! " deyip mekandan koşar adımlarla çıktığımda arkamdan ağlayarak gelmeye başladı. Kolumdan tutup üstüne doğru çektiğinde "Bırak!" dedim. "Bırakmam , bırakamam sen benim herşeyimsin. Özür dilerim Ediz özür dilerim. Lütfen bırakma beni. Seni çok seviyorum. Lütfen lütfen lütfen... Dizlerime çöktü etraftaki herkes bize bakarken "Kalk ne yapıyorsun? Kendine gel " diye bağırdım. Neyi vardı bu kızın. İçkili bile değildi. Kendini rezil ederken beni de rezil ediyordu. İtibarımı bir gecede kaybedemezdim. Üstelik babam bu yaşananları öğrenirse , bugünkü kavgamızdan sonra her şeyimi elimden alırdı. Çok sevdiğim arabamı bile... Düşüncelerimden sıyrılıp ayaklarıma yapışmış Alevi yerden alıp arabaya bindirdim. Ve hızla yola koyuldum.Hala bağırıyordu. Bir de bununla uğraşacaktım yani... "Kahretsin... Arını unuttum! " Bütün aksilikler de beni bulur zaten. Şimdi o kadar yolu geri dönmem gerekecek . Oysa ben eve gidip sıcak yatağımda yatmayı hayal ederken... Bütün gecem yine bu saçmalıklarla uğraşmakla geçecek anlaşılan...