Samotność jest jak pianino,
piękne, ale i delikatne,
wyniosłe, ale też ciężkie.
Ma w sobie krzte harmonii
i dźwięku połączonego z sercem.
Dotykając je, ma się wrażenie
szybowania w innej przestrzeni,
tzw. przejścia na drugą stronę.
Ludzie o wrażliwej duszy czują
ukojenie, gdy tylko ktoś zagra,
choćby na chwilę...
Ah to serce...Kołacze!
Wyrywa się z tego ciała
jak gąsienica przepoczwarzająca się w motyla.
Coś niebywałego...!
A pianino, dalej stoi samotne
w końcu korytarza, omijane
przez większość i podziwiane
przez tych, także samotnych.
22 maja, około 4-8 rano
Alice
CZYTASZ
Zmagania
PoetryCoś się musi zacząć, by mogło się skończyć. Jednak trzeba się też zatrzymać, by coś mogło ruszyć dalej. Nic nie jest tylko białe i czarne. Człowiek ma warstwy-różnokolorowe. Trzeba tylko je dojrzeć- w głębi.
