Siedziała dziewczynka
na starym krześle,
Przy zardzewiałym stole.
Patrzyła w dal zmąconym
wzrokiem,
Nie chciała wstać
ani się pożywić.
Jej ciało pokrywała ciecz.
Nie mogła umrzeć,
więc cierpiała wieki.
Aż ktoś zdejmie klątwe.
Nałożył ją pewien zwykły
człowiek z ego ponad miare.
Nie chciała pomóc,
więc zemścił się srogo,
patrząc na jej cierpienia.
Aż umarł.
Teraz nikt już nie mógł
jej uwolnić.
Jednak ona czekała.
Tak jak ludzie czekający
na cud,który się nie pojawi.
13.01.2021 r.
Alice
CZYTASZ
Zmagania
PoesíaCoś się musi zacząć, by mogło się skończyć. Jednak trzeba się też zatrzymać, by coś mogło ruszyć dalej. Nic nie jest tylko białe i czarne. Człowiek ma warstwy-różnokolorowe. Trzeba tylko je dojrzeć- w głębi.
