Liefde overwint 'alles' - Dutch Ashton Irwin Fanfiction (Finished)

Liefde overwint 'alles' (Hoofdstuk 23)

Als ik eindelijk buiten ben, zet ik m'n armen tegen de muur en snak naar adem. Het voelt alsof m'n longen geen lucht meer binnenlaten. De tranen stromen over m'n wangen en m'n ademhaling wordt steeds zwaarder en sneller. Ik voel dat er een paniekaanval aankomt. "Liv?" hoor ik iemand zeggen. Ik antwoordt niet en probeer me te focussen op de stoeptegels. M'n ademhaling gaat over in dramatisch gepiep. Ik voel twee warme handen m'n hoofd beetpakken en als ik opkijk zie ik dat het Ashton is. Hij kijkt me met een bezorgde blik aan, maar nog steeds met z'n stonede (?) ogen en alcohol walm uit z'n mond. Ik sla z'n handen van me af en loop weg. Niet dat ik ver kom, want na een paar stappen laat ik me tegen de muur op de grond zakken. Ashton komt recht voor me zitten. "Liv, rustig, het komt goed." Mijn ademhaling wordt iets rustiger en hij geeft me een lichte knuffel. "Sorry, Ash." zeg ik als m'n ademhaling weer zowat normaal is. "Wat heb jij nou verkeerd gedaan? Ik ben hier diegene die sorry moet zeggen, Liv." zegt Ashton en hij slikt een brok in z'n keel weg. Toen was het een tijdje stil. Ik wist niet wat ik moest zeggen, want ik was bang om weer zo'n agressieve reactie van Ashton te krijgen. Ashton haalt een verkreukelde envelop uit z'n broekzak en geeft hem aan me, 'Mercy Hospital Miami' staat er op. Dan zie ik de rode letters die 'Important'  en ik kijk Ashton aan. "Je moet voor een controle terug naar het ziekenhuis." zegt hij en zwijgend knik ik. "Ik ben bang, Ash." zeg ik. Nu is Ashton diegene die knikt en hij geeft me een kus op m'n neus.

*2 dagen later*

"Mevrouw, Jones." zegt dokter Frank als hij mij een hand geeft. Ik ga op een stoel tegenover het bureau zitten en zie dat er een foto staat van hem met z'n vrouw en kinderen. Ze staan voor het Disneyland kasteel. Ashton ziet dat ik ernaar kijk; "Daar staan wij ook over een paar weken." Ik knik en schenk hem een glimlach. "Vandaag gaan we PET-scan van u maken." onderbreekt Frank ons. "Het is erg belangrijk dat we weten hoe de kanker er nu in uw lichaam voor staat en of de chemo heeft aangeslagen." Ik knik. De dokter gebaart Ashton en mij dat we hem moeten volgen. We lopen richting de afdeling 'Nucleaire Geneeskunde', waar het allemaal gaat gebeuren. Een vrouw in een lange witte jas komt naar ons toe gelopen en stelt zich voor als 'Madison Grace', maar we mogen gewoon 'Madison' zeggen zei ze. Ik moet op een tafel gaan liggen en Ashton wordt verzocht om in de wachtkamer te wachten. "Het komt goed, Liv." zegt Ashton en hij geeft me een zoen. Ik knik, hij glimlacht naar me en dan verdwijnt hij de gang in. "Ik spuit zo eerst een klein beetje radioactief suiker in je bloed, zodat we op de scan..." begint Madison, maar mijn gedachte dwaalt af naar die keer - twee jaar geleden - toen m'n moeder hier ook deze scan moest doen. 'Alles komt goed, liefje.' had mama gezegd. Maar toen de uitslag van de scan bekend werd gemaakt, kwamen we achter dat het helemaal niet goed zou komen. De kanker had zich over m'n moeders hele lichaam verspreidt en kon niet meer bestreden worden. De chemo had niet aangeslagen en we wisten dat het binnen de kortste keren een keer gedaan kon zijn. We gingen alleen nog maar 'leuke' dingen doen. Dingen die met de gedachte dat mama bijna dood zou gaan, helemaal niet meer leuk waren. En toen.. Nog niet eens drie weken later, was het voorbij. Dann kwam m'n slaapkamer in en ik wist dat het gebeurd was; mama was dood. Ze had afgelopen nacht haar laatste adem uitgeblazen.. "Ja, Liv?" hoor ik Madison zeggen. Ik kijk haar onbegrijpend aan. "Of je er klaar voor bent." zegt Madison en ze schenkt me een glimlach. Ik slik een brok in m'n keel weg en knik uiteindelijk. De tafel schuift in het apparaat en ik moet zo stil mogelijk blijven liggen.