Bir Adım Daha

7.Bölüm : yalnız

26 yıllık hayatımda her zaman yalnız kalmak istemiştim , işte bu gün yalnızım . Ama bu gün yalnız olmak istemiyorum . Rüzgarın sağ sağlim yanımda olmasını istiyorum . 8 saattir bekliyoruz. Evet , şehre döndük ama gözyaşlarıyla . Tek başıma beklemiyorum , onlarda var . Rüzgarın babası ve kardeşi var yanımda ayrıca babamda sürekli olarak beni arıyor. Şu an babamla konuşup her şeyi anlatacak durumda değilim . kendimi kötü hissediyorum , biraz midem bulanıyor ve başım dönüyor . Şimdi kendimi düşünecek gibi değilim ama yaklaşık 32 saattir hiç uyumadım ve çok uykum geldi . 1 saatin sonunda uykuyla olan savaşımızı uyku kazandı ve gözlerim kapandı . Son duyduğum ses katilin yani rüzgarın babasının sesiydi . 

                                        (3 gün sonra)

Kolumdaki eli hissediyorum . sanırım hemşirenin eli , ve koluma bağladığı serum . gözlerimi açmaya gerek bile duymadım çünkü biliyordum Rüzgar hala uyanmamıştı . uyumaya devam etmeye karar verdim ama o an uykum olmadığını anladım , kalkmak istedim ama olmadı . ne konuşabildim , ne de hareket edebildim . sesleri duyuyorum ama hiç bir şey yapamıyorum . Sesler azalıyor , ve başım ağırlaşmaya başlıyor .

En sonunda sesler kesiliyor hiç bir şey duymadım... ve bir odaya girdim . Bomboş bir odaya , odada annem belirdi 20 yıl önceki haliyle . Yanında da 6 yaşındaki ben varım . Daha sonra bir adam geliyor , sadece gölgesini görebildiğim bir adam . Ben ağlamaya başlıyorum , annem sakin olmamı söyleyip beni odama gönderiyor . Adam... annemin olduğu odaya girince bende kapıdan gizlice onları izliyorum . ve ağlamalarım hızlanıyor . o adam anneme vururken ben kapıda duramıyorum ve koşarak anneme sarılıyorum . adam bu sefer dolaptan kemerini alıyor , ve annem bana odama çıkmam için yalvarıyor bense onu korumak için durmam gerektiğini söylüyorum . Adam geliyor , ben adamın yüzünü görüyorum . ve... o adamın babam olduğunu anlıyorum . ikimize de kemeriyle vurmaya başlıyor , ben anneme bir şey olmasın diye anneme sarılırken... babam bana vuruyor , her yerim mosmor olduğunda sinirle kapıyı çarpıp , evden çıkıyor . annem benle konuşmaya başlıyor ve diyor ki " bak kızım , bazı insanlar senin gözünü boyayarak senden faydalanırlar . babanda bu insanlardan biri ve bizden faydalanmak istiyor. Bir gün gelecek , baban bizden özür dileyecek , bu günler geçecek , çektiğimiz acılar bitecek , morluklar , kızarıklıklar , gözyaşları , hepsi bitecek . ama böyle insanlar sadece üzgün görünürler... üzülmezler . anladın mı beni ? Baban seni kandırmaya çalışacak ama bunu ben hayattayken yada yanındayken asla yapamaz bu yüzden ben yanında olmadığım zaman... kendine dikkat et kızım ve böyle insanlara sakın inanma . " 

gözümü açtığımda karşımda Rüzgarı gördüm . Nasıl yani Rüzgar... uyanmış mıydı ? yoksa buda bir rüya mı . rüya değil bu gerçek . ama rüzgar dışarı çıktı ve babasıyla odadan içeri girdiler . NE!? BABASIYLA RÜZGAR ODADAN İÇERİ Mİ GİRDİLER !? bu... bu toprak ve ben hastane odasında değilim . Toprak gelip yanıma oturdu ve o şoka sokan kelimeleri söyledi . 

" merhaba , sevgili kardeşim " 

 ben... aslında 26 yıldır yalnızmışım meğer şimdi yanımda birileri varmış , peki bu insanlara güvenmeli miyim ? hiç sanmıyorum 

---

biliyorum uzuuuuun zamandır wattpad'e hiç bir şey yazmadım . ve yine biliyorum bu bölümde güzel şeyler olacağına söz vermiştim ama anladım ki ben güzel şeyler yazamıyormuşum . neredeyse 1 haftadır bu bölüm için uğraşıyorum ama güzel bir şey yazamadım söylediğim gibi kitabın nerelere gideceğinden en ufak bir fikrim bile yok hatta belki kitabı sile de bilirim . büyük ihtimalle silmem çünkü bu kitaba çok uğraştım . her neyse lafı fazla uzatmadan bu bölümüde yayınlamak istiyorum 

sizi seviyorum , görüşürüz