Chapter 14

1 1 0
                                    

Chapter Title : I had a ran and walked with Skitter

_________________

"SKITTER?!" I screamed again but the dog seemed didn't heard me, and keep on running through.

Kaya minadali ko naring tumakbo at sundan ito.

"Skitter please, slow down. Melo would really kill me" I said between my heavy breaths.

Habang tumatakbo ako papalapit kay Skitter napansin kong bumagal ang galaw ng aso, kaya buong ingat akong lumapit sa kaniya at dali dali itong niyakap ng hindi na makatakbo at makatakas pa mula sa akin.

"GOT YA!" As soon as I secured him on my arms.

Lumingon lang sa akin ang aso habang nakaluwa na naman ang dila, humahangos kaming dalawa sa kakatakbo. Kasalanan niya to eh. Kaya nakatikim sa akin ang aso ng puno ng pagmamahal na kaltok.

I can't imagine myself hurting a precious God's creature, anyway.

"Ikaw talaga" I blamed the dog as If I'm blaming and talking to a human. Mistula kaming nagkakarera kanina ni Skitter sa bilis ng takbo. You haven't name Skitter for nothing. Skitter, A skitter dog. Should I laugh already with my own joke?

Hays

Nang ilibot ko na ang tingin sa paligid napansin ko ang napakagandang puno na mukhang may katandaan na. Ang ganda, at may nakapalibot pang de-sementong bench rito.

I set my eyes on the ground and feel as it touches my feet, it is filled with carabao grass, this astonishing scenery brought a healing effect to me, the chirping of birds---all I can hear, that sound win over the noise of passing cars outside the subdivision. Ang ganda I couldn't help not to stare at this beautiful spot for a longer time.

Bumalik lang ako sa ulirat ng biglang tumahol si Skitter at nagtatalon sa harapan ko.

Umupo kami sa may damuhan sa ibaba ng puno sapat na para hindi kami matamaan ng sikat ng araw.

Napabuntong hininga ako ng ipatong ni Skitter ang ulo nito sa may paanan ko habang naka indian seat ako ng upo.
Nagpapahimas na naman ang hyper na aso.

Napabuntong hininga na lamang ako nang maalala muli ang nangyari kaninang umaga.

It was a usual tough morning, I thought started I went here at San Sairaya my each day would be okay I'm not asking for a better day even just an Okay-day but seems like my wish can't still be granted.

"Hay Skitter, bakit ba ang hirap mabuhay?"

I asked the dog as if he can respond at me, nakatulog na marahil ang aso.

"Life will get hard day by day, no matter who you are, toughness doesn't choose. No matter what you do, cruel reality doesn't choose time"

Muli akong napabuntong hininga ng pinilit kong patahanin ang aso.

Ang importante ngayon nahanap ko ang lugar na to. Napapagaan ng lugar na to ang loob ko. So I bet, I will always run to this place whenever I disappoint myself for another... another times.

Minabuti ko nalang na mahiga narin,
maingat akong gumalaw na pahiga para hindi ko magising ang asong nakapatong ang ulo sa hita ko.

Please Smile, MaggyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon