Code Of Love [COMPLETED]

CODE #01: Woman With Pride

Private First Class Elizabeth Macaraig Fuentes Point Of View

Kasagsagan ng ikalawang digmaang pandaigdig ng magdesisyon akong sumali sa giyera. Hindi ako makakapayag na umasa lang ang aming bansa sa mga Amerikano. Kailangang kumilos ako. Ngayon ako kailangang kailangan ng bansa, at alam kong sa pagkakataong ito ay hindi sila makakatanggi sa tulong ng iba.

Nakapag aral ako kahit pa pinagbabawal nilang makapasok ang mga kababaihan. Kahit papaano ay may natutunan ako. Dahil na rin sa may koneksyon ang aking ama sa gobyerno, mas napapadali ang buhay ko. I'm half Filipina and half American. My mother is Eliza Macaraig, and my father was Sgt.Dominic Fuentes. Kasama siya sa militar kaya ganoon na lamang ang galak ko ng payagan niya akong makibahagi sa pagtatanggol ng bansa.

Nandito kami sa kweba ng mga kasamahan ko para maghanda sa gagawin naming pagsugod sa mga kalaban. Magkakaiba man kami ng lahi, alam kong pareparehas naming gustong matapos na ito at makauwi sa kanya kanya naming pamilya.

"Elizabeth, are you alright?" Nagulantang naman ako ng biglang nagtanong sa akin si Emmet, isa sa mga kasamahan kong sundalo.

Isa siyang Amerikano, at kilala ko na siya noong nag aaral pa lang ako. Nakakaintindi siya ng Filipino language pero hindi siya marunong magsalita nito. Sa lahat ng mga kasamahan ko rito, siya lang ang palagi kong kausap. May mangilan ngilang sundalong babae rin mula sa ibang kaalyadong bansa ang pumupunta rito, ngunit hindi para makipaglaban, kundi, maghatid sa amin ng pagkain at mga kagamitan.

"I'm fine Emmet, don't worry about me."

"Are you sure?"

"Uh huh. Could you do me a favor?" I asked him.

"Sure. What's that?"

"Aalis ako mamaya. I will bring food to my people,"

"But, Do you know how dangerous it was?! The Japanese soldier can see and follow you here,"

"Please. Just let me go. Cover me for a moment. I will be back soon. I promise they won't see me."

"No." Mariing sagot niya.

"Okay. Huwag ka na lang magsumbong."

"Elizabeth, don't do this. Your putting the lives of those people in danger! What if the enemy discovered their hideout? The Japanese soldiers will kill those people you always protected." His voice was raising already.

Hindi niya ako naiintindihan. Maybe the people won't die because of the Japanese and this war but they would die because of hunger. Kailangan dalhan ko na sila ng pagkain. Isang linggo na ang lumipas ng huli ko silang pinuntahan.

"Those people wouldn't die because of this war Emmet! They will die because of hunger! Please. Payagan mo na ako. It's okay if you don't cooperate with my plan. Just don't tell it to anyone. Specially to our Commander."

"Elizabeth," I hold his hand for a moment so I could convince him. "Alright. Two hours and you should be back,"

"Thank you!" Niyakap ko siya ng mahigpit.

That night, inayos ko lahat ng ipapamigay ko sa mga taong nagtatago sa kabundukan. Plinano naming mabuti ang gagawin namin.

"You think this will work?" I asked him.

"Yup. Just trust me on this. Remember to be back on time."

"Okay."

Niyakap niya ako bago siya nagsimulang tumakbo.

"A Japanese! I saw a spy!" He shouted as loud as he can.

Nagtayuan naman ang mga kasamahan naming sundalo, pati ang mga Pilipinong kasama namin.

"Mga kasama, may espiya!" Sigaw nila.

Nagtakbuhan sila papunta sa direksyon ni Emmet. I take that chance to run in another direction, the path where my people are waiting for me.

Madilim na ng makarating ako. Sinigurado kong hindi ako nasundan nino man. Mahirap na. Nakiusap akong sumama sa mga sundalo para makatulong, at hindi para ipahamak sila. I don't want to dissapoint my Father.

"Ate Elizabeth!" Tawag sa akin ng isang bata.

"Shh. The enemy could here us. Come on. Pumasok na tayo sa kweba."

Pagkarating namin sa loob, bakas ang mga ngiti sa mukha ng mga tao. Masaya akong natutulungan ko sila. These people doesn't deserve this war.

Niyakap ako ng mga bata habang ang mga matatanda naman, bakas sa mukha nila ang pinaghalong lungkot at saya.

"Where's Diego?" I asked them.

Diego was one of our farmer. Siya minsan ang sumasalubong sa akin sa kabundukan para kunin ang mga pagkaing hinahatid ko.

"Patay na si Diego, pinatay siya ng isa sa mga German na naglilibot dito sa bundok," pahayag ni Aling Cecil, ang nanay niya.

I was stunned for a moment. I felt a sudden urge of anger. Bakit kailangan madamay ang mga inosenteng tao sa digmaang ito?

Niyakap ko ang mga bata ng mahigpit bago nagpaalam sa kanila.

"I'll come back again after another week."

"Salamat Elizabeth. Mag iingat ka,"

Palabas na ako ng kweba ng makarinig kami ng malakas na pagsabog. Ramdam pa namin ang pagyanig ng lupa kaya alam kong malapit lang sa amin ang pagsabog na nangyari.

Sunod sunod nanaman ang mga putok ng baril mula sa di kalayuan at alam mong may pag atake nanamang nagaganap. Sh*t. I need to get back to warn the others, but I can't leave this people unprotected. Kailangan ko mag isip ng paraan.

Agad kong inihanda ang baril ko tsaka ikinasa ito. Kasabay noon ang iyakan ng mga tao. I hate to see them crying.

"You're not safe here. You need to find another place."

"Bumalik kana sa mga kasama mo Elizabeth, papasok na lang kami sa kaloob looban nitong kweba," paliwanag ni Tatang Gregorio.

"But!"

"Pumunta kana! Kailangan ka nila!"

Tinanguhan ko sila tsaka lumabas ng kweba. Nakahanda ang baril ko kung sakali mang may makasalubong akong kaaway.

My heart skipped a beat when a German soldier saw me. Agad niyang kinasa ang baril niya pero naunahan ko siya. I already pulled the trigger and he fell on the ground unconcious. Narinig ng mga kasamahan niya iyon, kaya naman sunod sunod silang tumakbo papunta sa direksyon ko.

There was nothing left for me but to run. I was outnumbered. Hinabol lang nila ako ng hinabol. Hindi ako tumakbo papunta sa kampo namin. They are not prepared to depend our base. Ayokong mapahamak ang mga kasamahan ko. Habang tumatakbo ako ay tuloy tuloy ang paputok nila ng baril. I suddenly tripped and rolled down a cliff.

Habol hininga ako ng marinig ang mga pag uusap nila sa ibang lengguwahe. Maya maya pa, umalis na rin sila. That time, I realized na may tama na pala ako sa balikat. Patuloy ang pagdurugo noon. Hindi ko ininda ang sakit at kaagad iyong tinalian. Kailangan ko nang bumalik sa kampo bago lumiwanag. Mas mahirap lumakad sa umaga. Madali akong mahuhuli ng mga kalaban.

I need to warn my fellow soldiers. Kailangan nilang malaman na may gumagala na ring German dito sa bundok. Na hindi lang mga Hapones ang kailangan naming bantayan ngayon.