Code Of Love [COMPLETED]

CODE #02: The Trick

Elizabeth's P.O.V.

Mula sa di kalayuan, natanaw ko na kaagad si Emmet na naghihintay sa akin. Mag bubukang liwayway na kaya naman kitang kita ko kung paano siya ngumiti ng masigurado niyang ligtas ako. Pero nawala ang ngiting iyon ng makita niya ang tama ng bala sa balikat ko. Fear suddenly crept into his face.

Patakbo niya akong sinalubong tsaka inabutan ng maiinom. I was surprised by how thirsty I am. Naubos ko ang laman ng boteng ibinigay niya sa akin.

"What happen?!"

"There are German soldiers around this mountain. We need to warn the others."

"German?"

"Yes. Hindi lang mga Hapones ang kalaban natin ngayon. We need to hurry. They will find us in no time."

"Okay. But we need to fix you up first."

Napatango tango na lang ako. He brought me to the camp. Doon ay ginamot ako ng iba pa naming kasamahan. Nagdahilan kami na rumoronda lang ako kagabi sa gubat bago ko nakasagupa ang mga sundalo ng Germany. Paniwalang paniwala naman sila.

"I won't let you go out there again." Emmet said with worried eyes.

"I'm fine. I always told you not to worry about me. I can take care of myself."

"No, you can't. Look at what happen. If your Father finds out about this, he won't let you join the army anymore."

"I know. So don't tell him."

"I will if I needed to."

"Emmet,"

"Stop. I already told you. It's dangerous to go out there by yourself but you didn't listen to me."

Ramdam kong inis na siya sa akin kaya naman hindi na ako nakipagtalo pa. He's the only one I can trust in here, and I couldn't afford losing another friend like what happen to Diego.

"Okay. I'm sorry."

Tinalikuran niya ako tsaka lumabas ng tent. Nag ayos naman ako at sumunod na rin sa kaniya.

"Okay soldiers, we need to get ready. The Germans will find our base in no time. We need to strengthen our defense," Our Commander announced.

Kanya kanya namang suot ng uniform at helmet ang mga kasamahan ko. Some are preparing their riffles. The others gone up to the towers and set their snipers. Naghanda na rin ako kahit masakit pa ang balikat ko.

"Let's go soldiers! Move!"

Nagsipagtaguan na kami sa kanya kanya naming pwesto. Good thing that we have this camouflauge uniform. Maya maya pa ay nakarinig kami ng mga ingay mula sa di kalayuan. Hindi sila German at mas lalong hindi sila Hapones. Ibang ibang ang tono at pananalita nila. They sound so familiar to my ears.

"Ready?" Bulong ng commander namin mula sa radyong hawak hawak ko.

"Yes." Pansin ko na umaasinta na ang mga may hawak ng sniper mula sa itaas. Nakakasa na rin ang mga riffles namin in case na may umatake ngang kalaban.

"Two persons approaching us Commander," bulong ni Emmet, isa kasi siya sa mga gumagamit ng sniper.

Rinig na rinig ko ang usapan nila ng Commander namin. Our radio was all connected.

"Uniform eh?"

"No uniform Sir. I cannot identify the nationality."

"Permission to shoot,"

What?! They cannot identify the nationality of the subject yet he's giving Emmet a permission to shoot. What if they are Filipinos?

Nag angat ako ng tingin para malaman kung sino ang mga taong paparating. Ako ang pinakamalapit sa pwesto nila kaya naman kayang kaya kong mamukhaan kung banyaga ba sila.