Anthonia Daisy Stark

Bölüm 12

*Medya... 🥺*

*Allahım kitaplarıma yazdığım son bölümler okunmuyor çıldırıcam yeter*

*Umarım beğenirsiniz*

~Mükemmel Yazarınızdan~

Sarışın Tanrı genç kızı yavaşça kucağına aldı.
O sırada kulaklıktan Tony'nin sesi geliyordu.

Tony: Thor... Ses verin ne oldu?
Thor: Dostum... Sakin olmalısın ama o vuruldu geliyorum şimdi.

Sarışın Tanrı baltasını sallayarak yukarı çıktı.
Telaşla konuşmaya başladı.

Thor: Fazla kan kaybetti. Acilen hasteneye gitmesi gerekiyor.

Genç kızı hızlıca hastaneye götürdüler.
Ameliyata girdiğinde tüm takım endişe içindeydi.
Özellikle Anthony Edward Stark.
Donuk bir şekilde etrafa bakıyordu.
O ağlayıp kendini heba etmedi. Ama biri dokunsa ağlayacaktı.
Şuan yaptığı şey bunu kızına yapanı bulup hangi işkenceleri uygulayacağını düşünmekti.

°°4 Saat Sonra Hastane°°

Doktor ameliyathaneden çıkmıştı. Avengers sonunda derin bir nefes alıp doktora döndü.

Doktor: Üç kurşunda aynı noktadan ve üst üste girince çıkarmamız zor oldu. Kurşunların girdiği kısmın hemen yanında farklı bir yara olunca işimiz daha çok zorlaştı. Üzülülerek söylüyorum ki... Her saat başı kalbi durdu. Ama şuan durumu stabil. Yoğun bakıma alıcaz.

°°2 Gün Sonra°°

~Daisy~

Gözlerimi açtığımda bembeyaz bir yerdeydim.

Daisy: Öldüm mü lan?!
Eva: Anthonia Daisy Stark...
Daisy: Evet ta kendisi. Ama sen kimsin?
Eva: Anneni tanımadın mı?
Daisy: Belki önüme çıksaydın tanırdım ne dersin?

Aniden önümde silik bir beden belirdi.
Yüz ifademi bozmadan bakmaya devam ettim.
Üstüme doğru yürümeye başlayınca yine olduğum yerde kaldım. Tam önüme geldiğinde tek kaşımı kaldırarak ona baktım. Evet mükemmelim biliyorum.

Eva: Burası senin kabusun olucak.
Daisy: Annem değil misin? Neden kabusum olcakmış?
Eva: Görüceksin.

Elini şıklatınca aniden heryer karardı. Sonra bir oda gibi bir yere geldik.
Camdan içeriye baktığımda... Yo... Yo, yo, yo bu olmaz hayır. Hızla anneme baktım.

Daisy: Neden yapıyorsun bunu?!
Eva: Acı çekmen hoşuma gidiyor çünkü.

Ellerimi başımın arasına koydum. Acı çekiyordum. Hemde hiç olmadığı kadar.

Daisy: Yeter! Yapma! N'olur... N'olur yapma...
Eva: Sence bu benim ne kadar umrumda?
Daisy: Yalvarırım yapma... Lütfen...

Sesim çıkmıyordu. Konuşamıyordum. O anılar. O anılar benim karanlık tarafımdı. Yerde gördüğüm ıslaklıkla ağladığımı fark etmemiştim bile.
Kafamı kaldırıp ona baktım.

Eva: Senin! Senin yüzünden öldüm! Sen olmasaydın o eve gelmeyeceklerdi! Senden nefret ediyorum! Herşey senin yüzünden! Babandan senin yüzünden ayrıldım! Herşeyi mahvediyorsun! Sen Stark'ların yüz karasısın.

Ağlamam dahada şiddetlenmişti. Gözümün önünden o anılar geçiyordu.

~Mükemmel Yazarınızdan~

Doktor ve hemşireler hızla içeri girince herkes endişlenmişti.

Tony: Neler oluyor?!
Doktor: Kalbi çok hızlı atımaya başladı.
Nat: Bu kötü birşey mi?
Doktor: İç kanama geçiriyorsa kötü birşey!
(Bu bilgiyi salladım ona göre)

Küçük Stark'ın kalp atışları gittikçe hızlanıyordu.

Doktor: Sakinleştiriciyi enjekte edin!

Hemşireler hızlıca sakinleştiriciyi enjekte etti. Fakat işe yaradığı söylenemezdi. Hatta daha hızlı atmaya başladı. (Yazar iyice saçmalıyordu adeta)

~Daisy~

Daisy: Hayır! Bırak beni!
Eva: Geçmişini gör küçük Stark!

Kafamı sertçe odaya doğru çevirdi.
Benimse ağlamam şiddetleniyordu.
Karşıya baktığımda kendimi gördüm.
Herşeyden habersiz kendimi.

Eva: Ne kadar aciz olduğunu gör. Gör ve vicdan azabı çek!
Daisy: Benim elimde olan birşey değildi!
Eva: Ne kadar acınası halde olduğunu gör!

Karnına dirsek atarak ondan kurtuldum.

Eva: Burası benim dünyam. Burada ben ne istersem o olur küçük kızım.

Gözlerimi kapattım. Hızlıca hayır diye bağırarak dikleştim. Karnıma giren acıyla inledim. Etrafıma baktığımda hastane odasındaydım. Karnımdaki acıyı umursamadan ayağa kalktım.
Doktor beni engellemeye çalıştı.

Doktor: Bayan Stark. Lütfen oturun dinlenmeniz gerekiyor.
Daisy: Dokunma bana!

Diye bağırınca geriledi. Kapıyı açıp dışarı çıktığımda karşımda Avengers duruyordu. Gözümün önünden o anılar geçti. Kendimi hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim. Gözlerim dolmaya başladı. Karşımda duran babama hızlıca sarılıp sessizce ağlamaya başladım.
Hayatım üzerinde yemin ederim. İlk defa yaşadıklarım için ağlıyordum.
Ne kadar öyle durduk bilmiyorum ama bir süre sonra bilincim tamıyla kapandı. Keşke serum fiziksel olarak sardığı yaralarım gibi ruhsal olarak aldığım yaralarıda kapatsaydı. Keşke bunlar hiç yaşanmasaydı...