Chapter 47 - BREAKDOWN

22 3 6
                                    

Hope's POV
Hindi ko alam kung lahat ng kaibigan ko ay pumasok ngayon, basta sigurado akong kami lang ni Eprumtt ang may karapatang hindi pumasok dahil sa mga nangyari kagabi. Hindi ko alam kung sinong tatawagan ko basta gusto ko lang ng may makakausap ngayon.

After debating whether who to chat, I found myself chatting Jane, one of my friend.

Hope:Jane, may gusto akong lalake, si Red.

Nagulat ako nang bigla siyang magreply.

Jane: Eh talaga? Alam mo bang chinachat niya ako?

I was shocked by her revelation. I didn't expect that Red would like someone that is within my friends.

Jane: Nanliligaw nga eh, pero ayaw ko. Nandidiri ako sa mga lalakeng tulad niya.

Bigla akong nakahinga ng ayos nang marinig ko iyon. She told me then that he won't like someone who is like Red.
Bigla ko nalang naisip kung ano ang nangyari kagabi. So much had happened.

I looked at my ankle and wrist. I didn't know how will I cover this up. This is so absurb. Bigla akong natauhan nang marealized ko na hindi ko pa nakikita si kuya! Ano kayang ginawa sa kanya? Ok lang kaya siya? Bigla akong napatingin sa pinto nang bigla itong bumukas at agad na niluwa niyon si daddy. I rose from my bed and asked him immediately.

"Where's kuya?" I asked.

"H-He is at-"

"Daddy, where's kuya?" Halos mangiyak-ngiyak kong tanong.

Napasabunot nalang ako sa buhok ko at agad na pinunasan ang tumulong luha sa aking mga mata. I'm blaming myself because it will not happened if it's not because of me! If It's not because of my dramatic act after my birthday celebration, it will never happen. Arggh! Ganon ba talaga ako kawalang kwentang tao? Lahat nalang ng nangyayari, sa akin ang bintang? Ito ako ngayon ohh, pinagbibintangan ko ang sarili ko.

"Hope listen, your brother is fine, he is fine." I looked at dad when he said those with a smile. Bigla akong nakahinga ng maluwag.

"Thanks God!" I looked up and put my hands together as I thanked God for protecting my brother.

"Nasaan siya?" Hindi ko alam pero bigla nalang akong kinabahan nang tanungin ko iyon.

"Amm he is still unconcious." He bowed. I was speechless for a moment.

"What happened to him?" I asked.

"Don't mind it Hope, he will be alright." Malungkot na sagot ni daddy. Bigla na naman tumulo ang luha ko.

"Can you please explain what is happening? Dad, I don't get it. Why do they need to do that? Why does a guy named Glaucous needs to put us on a building and do this to us? I don't understand!" I raised my voice. He was speechless for a moment, thinking how will he explain all of this.

"Hope, this is not the right time!"

"Oh no, this is the right time so please, enlighten me. Explain!" I shouted.

Hindi ko na mapigilan ang tuloy-tuloy na pagbagsak ng mga luha ko.

"Hope, this isn't the right time." Tapos umalis na siya. Luh! Iniwan na naman ako!

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Astral's POV
"Where's Alamid?" Tanong ko sa isang kasambahay namin.

"Hindi ko po alam." nakatungo niyang sagot. Biglang nanlaki ang mata ko nang sagutin niya ako.

"Ano ba naman 'yan!" I raised my voice. Agad akong napasabunot sa aking buhok. Pag may mangyari na namang masama sa anak ko ay hindi ko na mapapatawad ang sarili ko.

PhiliaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon