Accompany Us

[36 - 42]

{Έπρεπε να γραφεί και να δημοσιευθεί στις 6 Ιουλίου, ενώ γράφεται και δημοσιεύεται στις 19 Ιουλίου}

Το γράφω πάλι για δικούς μου ψυχαναγκαστικούς λόγους. Γενικά, να ξέρετε, έχω μεγάααλο θέμα με την οργάνωση. Ή που θα είναι όλα οργανωμένα μέχρι αηδίας (και θα πρέπει να ακολουθηθούν κατά γράμμα) ή που θα υπάρχει το χάος.

Και μιας που είπα χάος, δείτε ποιο τραγούδι θυμήθηκα:

Τι να κάνω κι εγώ η καημένη; Τέλειωσα με τα μαθήματά μου (αυτά που έδινα στην εξεταστική εννοώ) και ο καιρός έχει χαλάσει από χθες. Εκεί που έχει ήλιο, όμορφο και λαμπερό, ξαφνικά αλλάζει και σαν να σβήνουμε το φως, σκοτεινιάζει απότομα και αρχίζει να ρίχνει καρεκλοπόδαρα.

Εσείς όλα καλά;

Το θέμα με αυτόν τον καιρό, όμως, είναι πως δεν μπορώ να κάτσω στο μπαλκονάκι μου. Εκεί που έχω και την ησυχία μου και μπορώ και να γράψω ανενόχλητη. Ε τώρα πρέπει να κουλουριάζομαι πάνω στο κρεβάτι ή στον καναπέ, γιατί γενικά τραπέζια γιοκ εκτός από εκείνο του μπαλκονιού. Είναι όλα τα υπόλοιπα πιασμένα.

Οπότε για να πνίξω τον πόνο μου, ακούω όποιο παλιό τραγούδι μπορεί να μου θυμίσει οποιαδήποτε λέξη... (Κυρίως, βέβαια, τείνω προς εκείνα που έχουν κάποιο θέμα σχετικό με καλοκαίρι)

Και μιας που έχω μείνει ακόμα σε εκείνο το πρώτο μπάνιο και ακόμα δεν έχω κάνει κανένα άλλο, νοσταλγώ το καλοκαιράκι. Και να ποιο τραγούδι ακούω για να εντείνω την νοσταλγία μου:

Νομίζω πως αυτό με τα τραγούδια θα το καθιερώσω, βασικά. Οπότε πείτε μου, παρακαλώ, αν σας κουράζει ή όχι, για να ξέρω πως να πράξω από εδώ και μπρος.

Φαν φακτ: Κάθε μέρα μόλις ξυπνάω, έχω ένα διαφορετικό τραγούδι να παίζει στο μυαλό μου.

Είμαι προβληματικό λέτε;

Το βρήκατε, ναι! Είμαι!

Για να αυξήσουμε λίγο τα καλοκαιρινά τα βάιμπς (τρομάρα μας), ορίστε κι άλλο ένα: