Tainted Soul

Chapter 5

It all started when I first saw Marco's art work, 'Time'. May kung ano sa loob ko ang bigla nalang nabuhayan. Naramdaman ko lahat ng emosyon meron ang painting na parang ako ang nandoon.

"Tanya." Nawala ang atensyon ko sa painting na pinagmamasdan ko nang tawagin ako ni Boss.

"Pinauwi ko na si Becca. Ikaw na ang magsara ng cafe." Sinalo ko ang hinagis na susi ni Boss na hindi naglaon ay umalis na rin.

Sa sobrang pagod ay parang lalagnatin si Becca kaya agad nang pinauwi ni Boss. That was partly my fault. I grabbed my phone and texted Becca.

"Sorry, Becs. Bawi ako sa 'yo bukas."

Alam kong hindi siya magrereply. May tampo iyon sa akin panigurado. Ibibili ko nalang siya ng paborito niya macha tea para pambawi. Hindi siya makakatanggi roon.

Sumulyap akong muli sa artwork at hinawakan pa iyon. I fell on love with this painting. Kung may pera lang talaga ako, tiyak binili ko na ito. But leaving alone means I have to spend my money wisely. And buying a want is not included.

Lumabas ako para i-lock ang pinto at ibaba ang steel shutters at ikandado. Pero ayaw bumaba ng shutters na makailang beses ko ng sinubukan. I was just creating noise at nagsitahulan ng ang mga aso sa kalapit na bahay. Sinubukan kong sumampa sa plant box na nasa gilid ng main door para abutin ang shutters pero nang makaakyat ako ay gumalaw at natumba ang plant box na inakala kong fixed na nakalagay ngunit hindi pala.

"Be careful, love. I don't paint misery and pain." Sinalo ako ni Marco na bigla nalang sumulpot mula kung saan.

I felt static as soon as his hands touches my skin. Agad akong kumawala sa pagkakabuhat niya sa akin. Niyakap ko ang sarili ko parang nasa katawan ko pa rin kasi ang kuryenteng nagmula kay Marco.

"Hindi mo dapat ginagawa ito nang mag-isa lalo na't malalim na ang gabi," sabi niya nang maisara ang shutters at iabot sa akin ang susi.

"Thanks. Ngayon lang 'to, hopefully."

"Uuwi ka na ba? Can I take you home?" Slowly, I started walking. Sa bus station ang punta ko. Sumunod si Marco. I have this feeling that I want to say no but I want to say yes too. Gulong-gulo ang utak ko kapag siya na ang kaharap ko.

"Sana sa susunod na uuwi ka ng ganitong oras, tawagan mo 'ko. Nasa cafe naman ang contact number ko. Delikado na ang panahon ngayon."

I can't help but to look at him kahit sa gilid lang ng mga mata ko. Kung titignan parang hindi naman siya artist. Simple lang siya kung manamit. Plain tshirt at tokong lang ang palagi niyang suot. He always have his sling bag though. Nandoon siguro ang mga paint brushes niya.

"Palagi naman akong umuwi ng late na. Di nga lang ganito ka-late. 'Di ba nga, magkasabay tayo ng bus na sinasakyan." I laughed a little.

"Stalker siguro ang tawag mo sa akin dati." Ngumiti siya pero parang na-offend siya sa sinabi ko. I didn't mean anything.

"N-no. Well, kinda." Binawi ko agad ang sinabi ko. "Ilang beses na kitang nakakasabay sa bus at palagi kitang nakikita 'pag nakababa na ako. Then, nahuli kitang sinusundan ako. Hindi mo naman ako masisisi kung feeling ko stalker kita."

"You're right. I'm your stalker."

Natigilan ako sa paglalakad nang marinig ko iyon. He was smiling from ear to ear na para bang joke lang iyong sinabi niya. Hindi ako natakot sa sinabi niya. Weird lang na ang dali sa kanyang sabihin iyon.

"Unang beses palang kitang nakita sa cafe, gusto na kitang makilala. I tried hard to get a spot for my artwork para mapalapit ako sa 'yo. That worked pero art work ko lang ang napalapit sa puso mo."

My heart jumps uncontrollably. Para akong ulol na asong gustong kumawala sa hawla. Gusto kong lumapit sa kanya. Gusto kong yakapin siya. I don't know but maybe this is love.

"This might sound crazy but I think I fell in love with you that day."

Hearing that word, love, felt like rain came pouring down. Yung ulan na galit na galit sa lakas pero gustong-gusto ko kasi ang sarap sa pakinggan. Gusto kong sumagot pero nang hawakan niya ang mukha ko bigla akong natameme. Siya nalang ang nakita ko.

He pushed me back in a dark corner. Para akong pusa na sumunod nalang basta. As soon as my back hit the wall, he leaned over to my right ear to whisper.

"I'm losing my mind, Tanya."

That's all he needed to say to make up my mind. Para akong hinila ng mga salita niya para yumakap sa kanya. It felt like heaven when his warmth covered me. Alam kpng nagulat din siya sa ginawa ko dahil sandaling nanigas ang katawan niya. But as soon as he realise thay was really happening, he wrapped his arms around me. Kumalma ang sikmura ko nang yakapin niya ako. Sa dami ng beses na pinigilan konang sarili ko sa kanya ay para akong nakaipon ng tubig sa baga ko. At nang hinayaan ko ang sarili kong mahulog sa kanya ay umagos iyon at nakahinga ako nang maluwag.

He lifted my head so he could see my face. He was all red in the cheeks. Nararamdaman kong ang init niyang iyon. "Can I?" He kissed my previously but asking for my permission gave a new meaning to it.

Tumango ako. I let my walls fall down. I had to. I need this out of my system. Love. Lust. Whatever this is. It has to go out.

That kiss didn't last long there. For obviously, our bodies we're asking for something more. We ended up in my apartment. Hindi ko na inisip na dadatnan niya ang magulong set-up ng bahay ko. He didn't care about it. He was busy exploring my body.

I never knew I could be this indecent. I had few boyfriends before and never did we reached doing this stuff. There is something about Marco that drove me to reach this path of insanity.

He lifted me as I wrapped my legs around his torso. I knew that the moment he lays me in bed, there will be no turning back.

I didn't even looked back.