ဧည့်သည်များပြန်သွားသည့်နောက်..
ညစာထမင်းစားဝိုင်းတွင်...တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည်
ကြီးစိုးနေ၏။
ပုံမှန်အခြေအနေအားဖြင့်..သူမ၏ဖခင်ကိုယ်တိုင်မှာထမင်းစားဝိုင်းတွင်..စကားများသည်ကိုသိပ်မကြိုက်ချေ။
သို့သော်..ယခုမှာ..သူမစိတ်ထဲတွင်စိုးရိမ်စိတ်ကြီးစိုးနေ၏။
ကြောက်ရသည့်အဖေကို မောင်ဖြစ်သူကျောင်းမတက်ချင်သည့်အကြောင်းဖွင့်ပြောဖို့
ရန်..သူမအတွက်တကယ်ခက်ခဲသည်။
အရိပ်တကြည့်ကြည့်နှင့်မျက်လုံးချင်းစုံတိုင်း
အရိပ်အခြေပြနေသည့်မောင်ဖြစ်သူကိုလဲ
ဆက်၍စိုက်မကြည့်ချင်တော့။
ထို့ကြောင့်သူမ စကားတစ်ခုကိုအစပြုလိုက်သည်။
"ဖေ...ဖေကြီး"
သူမအသံတုန်တုန်ရီရီထွက်လာသည့်ကိုကြားသည်နှင့်ဖခင်ဖြစ်သူ..သူမထံသို့အကြည့်ကိုလွဲလိုက်သည်။
"ပြော"
ဖခင်၏သြဇာအာဏာသံအပြည့်ဖြင့်
ပြန်ထူးသည့်အသံကိုကြားရလျှင်..
သူမပြောမည့်စကားများရပ်တန့်သွားသည်။
"ဘာပြောမလို့လဲသမီး"
နှင်းဆီသွေးမူပျက်နေသည်ကိုမိခင်ဖြစ်သူမြင်ရ၍ စကားပြန်စပေးသည်။
"မောင်လေးက...မောင်လေးက..."
စကားသည်ရှေ့တော်ရုံမရောက်တော့...။
"ဆက်ပြောလေ..ဘာဖြစ်လဲ"
နှင်းဆီသွေး တံထွေးကိုအသာအယာမြိုချသည်။
သူမစကားတစ်ခွန်းမှားသည်နှင့်ဖခင်၏..
အငြိုငြင်ခံရနိုင်သည့်အတွက်ထိန်းပြောနေသည်။
"အဆင့်...အဆင့်ကျသွားလို့တဲ့ဖေကြီး"
ရေသောက်ရင်းနားထောင်နေသည့်ဖခင်၏
မျက်ခုံးများကျုံ့သွားသည်။
ဖန်ခွက်ကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကိုင်ရင်း သားဖြစ်သူကိုကြည့်သည်။
"ဟုတ်လား.."
ဖခင်အမေးကို..မောင်ဖြစ်သူခေါင်းငုံ့ကာ..
မျက်လုံးများကစားကာနားထောင်နေ၏။
![ႏွင္းဆီေရးေသာ.. [ နှင်းဆီရေးသော..]](https://img.wattpad.com/cover/133945791-64-k492021.jpg)