Dir Gehört Mein Herz

Epilog

"Nawala ka man, hindi pa rin mawawala ang iyong mga ala-ala't pagmamahal kahit kailan man"-Anton
~~~
"Ready ka na? Ang mga pagkain, nailagay na ba sa basket?"

Dinouble check na ni Anton ang mga kakailanganin at mga dapat dalhin pati na mga pagkain sa kanilang pupuntahan.

"Yes, everything's ready dad" sabi ni Annika na papalabas na ng bahay. Nakasuot ito ng white dress na tenernohan ng red doll shoes, nakatali rin ang buhok nito.

Sinirado niya ang pinto sa kanilang salas at saka inikot muli ang seradora para ma seradong na lock nga ito.

Naglakad siya patungo sa kanilang sasakyan na kung saan nakasakay na sa front seat si Annika nang may dumating na sasakyan.

"Anton! Tara na! Kanina pa naghihintay sina tita Beth, nasa venue na rin ang pari" sabi ni Mark na lulan ng sasakyan, katabi nito ang asawang si Mariz at mga anak nilang si Miko at Mikel.

Tumango naman siya at pumasok na sa sasakyan.

Nang makarating sa lugar kung saan naghihintay ang lahat ay agad nitonng sinimulan ang misa.

Alas nueve nang umaga at nagtipon-tipon sina Anton kasama si Annika, ang kanyang mga magulang, si Tita Beth, pamilya ni Mark si Juliet kasama ang asawa nitong si Francis at anak na si Francine at ang iilang mga kakilala't kaibigan.

Taimtim at tahimik ang lahat habang nagmimisa.

"Today's gathering is to celebrate the tenth death anniversarry of our beloved friend, daughter and wife, Elizabeth Madrigal, Lord God, we offer this mass to you..."

Nang matapos ang misa ay isa-isang nag-alay ng mga puting bulaklak ang mga nasa pagtitipon.

Hapon, alas kwatro na't nagsiuwian na ang mga tao, naiwan na lamang sa sementeryo ang mag-amang si Annika at Anton. Nakaupo katapat ang lapida ni Elizabeth si Anton habang akbay niya sa kanan si Annika

Tahimik lamang ang dalawang naka masis sa puntod ni Elizabeth nang magsalita ang anak.

"What was mom like dad? Was she the angry and naghing type of person? The sweet and gentle? Or more like the caring and good at cooking mother?"

Sumandal siya sa ulo ng anak saka napangiti sa tanong nito

"Your mother? She's, she's perfect, she's sweet, gentle, very very caring, she's good at cooking too! She even can do all the household chores, she was the perfect wife and a mother to you, nakakalungkot nga lang at pinabayaan ko siya dahil sa aking sariling kapakanan"

Kahit sampung taon na ang nakaraan, malapit nang magdalaga ang kanilang anak, hindi niya pa rin maiwasang masaktan sa mga pangyayari noon. Akala niya wala ng mas ikakasakit pa nang malaman niyang pinagtaksilan siya ng asawa, pero mas masakit pala ang iwan siya nito na alam niyang hindi na niya kailman muling masilayan ang asawa.

"She was a perfect wife but I am not a perfect husband for her, I, we're just lucky that she stayed with us even from her last breath"

"Dad, wala man akong alam sa nangyari noon, you may not be the perfect husband for her pero siguro, kung nabubuhay pa lamang si mom, masisiyahan siguro siyang makita kung paano mo ako pinalaki, and also, you may not be the perfect, but you are the best for me dad"

Niyakap niya ng mahigpit ang anak, hindi niya napigilan ang pag alpas ng luha sa kanyang mga mata. Maswerte siya sa kanyang anak dahil lumaki itong mabait at masiyahin sa kabila ng hindi nito naranasan ang alaga mula sa ina habang lumalaki ito. Nung nawala ang kanyang asawa ay bumalik siya sa pagkamisirable ngunit kung hindi lamang dahil sa kanyang anak, matagal na sana niyang binitawan ang kanyang anak. Masaya siya, dahil naitaguyod niya ang kanyang anak ng mag-isa, pero mas masaya sana siya kung kasama pa nila ang kanyang asawa.

"I am happy, very happy that you became my daughter, I'm sure your mom is also happy of what kind of child you've become"

Bumitiw ito ng yakap at umasim ang mukha

"Mom oh! Si dad! I always remind him that I am no child anymore! But here he is again, treating me like a baby"

"Ofcourse you are still my baby" akmang lalapit siya rito at hahalikan nang umiwas ito sa kanya

"Dad!" Sigaw nito na ikinatawa niya

Nang matapos magkulitan ay bumalik sa pwesto ang dalawa. Papalubog na ang araw ngunit nakaupo pa rin ang dalawa sa harap ng puntod ni Elizabeth.

"I miss you E, kung nasaan ka man ngayon, nasa mabuting kalagayan ka ngayon, always guide us, and remember I love you" bumuntong hininga siya at pinigilan ang luha

" I love you mom" niyakap siya ng anak at sa pagkakataon dong iyon, umihip ang malamig na hangin na tila yumayakap sa kanila. "She's with them, hugging him and Annika" sa isip niya na kanyang ikinangiti.

Lumipas man ang ilang taon, dekada, hindi pa rin mapapalitan ang kanyang asawa, hindi pa rin mawawala ang kanyang pagmamahal, pati na rin ang mga ala-ala, mapapait man o masasaya.

Kahit anong sisi niya sa sarili, ilang luha man ang pumatak sa kanyang mga mata, kahit anong sakit ang kanyang maramdaman, hindi pa rin ma-iaalis na tuluyan na ngang inagaw ng kamatayan si Elizabeth sa kanila.

—The End—
~~~
Aaat sa waka! Yuhooo! Naitaguyod rin! I'm 😢 seryoso, sa tatlong taong lumipas, natapos rin ang estoryang nagpaiyak sa akin nang umagang yon matapos kong mapaginipan ito. Anyway maramaning salamat mamsht at nakaabot ka sa parteng ito, maraming maraming salamat! Stay safe mga mamsht!

Love,
Kling