Kim Taehyung'la, beni terk etmesinden yıllar sonra bir arkadaş buluşmasında yeniden karşılaştığımızda değişen tek şeyin zaman olmadığını çok iyi anlamıştım çünkü saçlarını her hafta başka bir renge boyayan Taehyung'un yumuşak tutamlarına hafif hafif...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(taehyung'unküçükkızıchaeryoungiletanışın✌🐰)
***
"Hyung, şu televizyonun sesini kısmayı öğrenmen için, kaç defa daha uykumun bölünmesi gerekiyor?" Sıkılı dişlerimin arasından bolca bezmişlik ve sinir kokan bir sesle adeta hırladığımda, sağ elim, sadece bir dakika önce yataktan kalktığımdan ötürü resmen çalı süpürgesine dönen saçlarımın arasındaki yaptığı işe ara vermeden devam ediyor ve tutamlarımı okşayarak bir düzene sokmaya çalışıyordu fakat nafileydi, hafifçe suyla ıslatmadığım sürece düzelmesi neredeyse imkânsızdı.
Sesim benden önce salonumuza ulaşırken tek bir hamleyle, sinirimin eylemlerime yansımasına engel olamadığım kanıtlar gibi sertçe salonun kapısını araladığımda yemin ederim öyle çok sinirliydim ki, önce Seokjin hyungu ardından da televizyonumuzu beni güzel uykumdan uyandırdıkları için yumruk manyağı yapmak istiyordum, evet bunu gerçekten de istiyordum. Kendi kendime uyandırılmadığım her vakitte olduğu gibi öfke topuna dönmüş uyku sersemi bedenimi açtığım kapıyla birlikte salona attığımda, ne kanımı kaynatan sinirimden ötürü hızlı hızlı yükselip alçalan geniş göğsümün varlığını, ne de yeni uyandığım için net görmeyen bulanık bakışlarımı umursuyordum. O an için umrumda olan tek şey bağırıp çağırarak sinirimi atmaktı.
